Loeiende sirenes, een vloeiende baslijn, haastige drums, de paniekerige stem van Blaine Harrison: "I've been running around, don't make a sound, I don't want to get found.". De eerste minuut van 21 is nauwelijks verstreken en ik bevind me er meteen middenin. Dit nummer is vergelijkbaar met de hits die de tegenwoordige new rave-/electromachine voortbrengt, maar er torenhoog bovenuit piekt. Het is niet een nummer waarvan je op het eerste gehoor verwacht dat je naar Mystery Jets luistert, toch is het een feit dat het tweede album van de vijf pioniers uit Eel Pie opstaat. Het grootste verschil met het debuutalbum Making Dens is dat de band dit keer volop gebruikt maakt van de instrumenten die ze tot hun beschikking hebben. Het geluid dat de band nu produceert klinkt veel voller dan voorheen: waar ze vroeger niet vies waren van rustige middenstukjes en simpele maar mooie intro's, zijn ze nu niet bang om een rauw gitaargeluid als intro te benutten, komen de kunsten van drummer Trivedi beter tot zijn recht en liggen de liedjes door hun vlotte refreintjes en zinnetjes snel in het gehoor.
Opvallend is het veelvoudige synthesizer gebruik. Dit heeft als gevolg dat Two Doors Down (een ontzettend lief en onschuldig liedje) klinkt alsof Quincy Jones de studio met ze is ingedoken. Een feit is echter dat dit album is geproduceerd door de bekende Turkse DJ Erol Alkan in samenwerking met Stephen Street. De invloed van deze producers is te horen omdat het geheel zou kunnen worden omschreven als een vleugje The Smiths en Blur (de bijdrage van Street) gemengd met catchy popliedjes voor op televisie (de bijdrage van Alkan).
Het enige nummer dat me sterk doet denken aan het oudere werk is het, op horrorschrijver Edward Gorey geïnspireerde, Behind The Bunhouse, één van de weinige nummers die vóór het uitkomen van het album al op internet rondslingerde. Een liedje dat verhaal doet over de vervelende kanten van de liefde, begeleid door huilende violen tegenover een warme gitaarpartij. Het vrolijkste nummer is Young Love met een bijdrage van Laura Marling, een liedje waarvan iedereen ongetwijfeld gaat glimlachen door de liefde en naïviteit die er afspettert. Het meest hartverscheurende nummer echter is het bluesy en melancholische Flakes, dat verhaalt over het einde van een relatie. In dit nummer komt Harrison's stem goed tot zijn recht en is dit het nummer met de mooiste vocalen uit de geschiedenis van Mystery Jets.
Tussen de overdosis van nieuwe indiepop albums tegenwoordig is 21 een diamantje waar men zeker wat vaker naar mag luisteren. De intense prog rock kant van Mystery Jets heeft plaats gemaakt voor mooie popliedjes, maar ze blijven zonder twijfel een uniek geluid genieten. Deze Mystery Jets plaat zal ze zeker bij het grote publiek onder de aandacht weten te brengen, waar ze zelf al maatregelen tegen hebben genomen door merchandise uit te brengen met het cynische "Assasin of Youth"-opdruk. Wat ze ook zullen doen, ik maak een diepe buiging voor ze en zal dit album blijven koesteren.
9/10 - Release op 24 maart.
1 comment:
(Henry Harrison is niet uit Mystery Jets gestapt, hij treedt alleen niet meer naar voren en gaat niet meer mee op tour. Vandaar dat er nog een plaatje van de vijf Jets boven staat want hij heeft wel meegewerkt aan het album.)
Post a Comment