Apply Some Pressure Not Missiles

Gezien: Maxïmo Park, 20 juni 2008, Doornroosje

Ter voorbereiding op hun optreden tijdens het Hurricane festival speelt Maxïmo Park vanavond een intieme warm up gig in Doornroosje. Een concertzaal die te midden van de nieuwbouwwoningen als een doorn in 't oog eruit springt. Sinds het in 2005 verschenen debuutalbum A Certain Trigger is Maxïmo Park niet meer weg te denken uit 't festival en clubcircuit. Mede doordat frontman Paul Smith (inclusief bolhoed) met zijn onuitputtelijke bron aan energie elk optreden onvergetelijk weet te maken. Vorig jaar bewees de band tijdens hun optreden in de Melkweg dat ook de nummers van tweede album Our Earthly Pleasures, die op plaat soms wat veilig en eentonig klinken, live moeiteloos omgezet kunnen worden in instant hits. De kleine venue, het broeierige weer en het aankomende derde album lijken bij voorbaat dan ook de perfecte ingrediënten voor een avond Maxïmo Park.

Met Girls Who Play Guitars is het de inzet om knallend van start te gaan, dit lukt echter maar deels. Doordat het geluid bijzonder zacht staat lijkt het even op een mini-playbackshow, de vurige bewegingen van Paul sluiten niet aan met de muziek en de gitaar ontbeert aan kracht. Wellicht toch niet zo gunstig een concertzaal midden in een woonwijk? Gewoon niet te lang bij stil staan en mee gaan met de flow is het devies. Met Graffiti wordt de valse start direct goed gemaakt "I'll do Graffiti if you sing to me in French, what are we doing here if romance isn't dead?" galmt, ondersteund door het publiek, door de hele zaal. De energie die hiervoor leek te ontbreken wordt door de inzet van band en publiek meer dan goed gemaakt. Our Velocity met herkenbare orchel, laat zien dat het de single een jaar na zijn release nog steeds even snel en scherp is. Paul beweegt zich als een bezetene over het podium en is vanavond de blikvanger, hij geeft 200% en ontvangt minstens zoveel terug van het publiek.

Het eerste nieuwe nummer dat vanavond voorbij komt is "Tanned" en gaat volgens Paul over geluk, op het eerste gehoor lijkt het vooral in lijn te liggen met Our Earthly Pleasures. Het nummer is niet onaardig maar klinkt iets te omslachtig en 'volwassen', ook het publiek lijkt niet direct overtuigd. Maar uit de hele setlist blijkt dat Maxïmo Park genadeloos goed aanvoelt hoe ze een publiek in moeten pakken. Oude en nieuwere nummers volgen elkaar perfect en ook de nodige rustpunten halen de snelheid niet uit het optreden. Na een uitstekende uitvoering van uitblinker en vaste waarde Limassol, kondigd Paul aan dat wij nog een laatste keer als Guinea Pig worden gebruikt om vervolgens het tweede nieuwe Questioning in te zetten. Enige lichtpuntje in het langdradige nummer is de gitaarsolo van Duncan. Met The Unshockable wordt deze kleine misstap kort daarna meer dan goed gemaakt "Have we become The Unshockable or have we become The Saddened? Activity is absent, things are looking scarce!". Door direct daarna Going Missing in te zetten wordt het publiek geen moment rust gegund en wordt de set op stijlvollewijze afgesloten.

Het publiek schreeuwt nog één laatste maal voor haar gladiatoren "Maxïmo, Maxïmo, Maxïmo!" als de band terug komt om vol gas de encore te spelen. Nadat de band heeft voorgelezen uit Russian Literature en Books From Boxes volgt het moment waarop het hele publiek heeft gewacht. Apply Some Presure maakt met haar fantastische gitaarsolo, heerlijke drums en het herhalende refrein "What happens when you lose everything? You just start again, you start all over again" ook van deze avond een onvergtelijke.

Herhaling: 10 augustus 2008, Paradiso


Read more

Is There An Emergency?

Gezien: The Pigeon Detetives, Melkweg, 12-06-8

Na het aardige maar niet geweldige voorprogramma Go Back To The Zoo is het de beurt aan The Pigeon Detectives. Iets meer dan een jaar terug zag ik deze band in Ekko de kleine zaal zonder ventilatie zorgde voor een zweterige mensenmassa en bovenal een geweldige sfeer. Zonder te aarzelen wisten ze toen vanaf het eerste moment het dak eraf te spelen. Nu ruim een jaar later spelen ze in de grote zaal van de Melkweg. Mijn grootste twijfel op de heenweg naar Amsterdam is of ze ook in deze zaal overtuigen en nog steeds de barrière tussen publiek en artiest kunnen opheffen.

Rond half tien lopen de vijf heren met veel lichtgeflikker rustig het podium op en zetten in met nieuwe single This is an Emergency. Geen moment wordt er geaarzeld door het publiek die gelijk een pit begint, hiermee is de toon voor de rest van het concert gezet. Zanger Matt Bowman lijkt met de zaal mee te groeien, zijn microfoon draait als een windmolen met windkracht tien door de lucht, zijn sprongen bereiken een record hoogte en de sprintjes over de monitoren doen denken aan een Olympische estafette hordelopen. Voor elk nummer van het nieuwe album, waarvan ze er in totaal acht van spelen, vraagt Matt om gegil om zo de nieuwe nummers in te luiden. Zou hij zelf wel doorhebben dat de nieuwe nummers live in het niet vallen in vergelijking tot de knallende nummers van het eerste album? Afgezien van de live wat tegenvallende nieuwe nummers zit het muzikaal wel dik in orde, de nummers worden strak en geroutineerd gespeeld.

Tijdens het negentiende en tevens laatste nummer springt Matt het publiek in en slaat bij terugkomst op het podium de microfoon standaards met een enorme klap van het podium af. Onder een boze blik van een Melkweg medewerker lopen de heren vervolgens tevreden het podium af. Al mijn twijfels over of The Max niet te groot is voor The Pigeon Detectives blijken ongegrond. The Pigeon Detectives zijn niet bang voor hun succes en gaan gewoon net zo blij en hard door als ze ooit deden toen ze nog in de kleinere zalen speelden. Een vergelijking met stadsgenoten The Kaiser Chiefs kan daarom ook niet uitblijven, of ze even groot worden zal de tijd ons moeten leren.

De setlist:

• This Is An Emergency
• I Found Out
• You Know I Love You
• Stop Or Go
• I'm Not Gonna Take This
• Keep On Your Dress
• Don't Know How To Say Goodbye
• Nothing To Do With You
• Romantic Type
• Better Not Look My Way
• Can't Control Myself
• Say It Like You Mean It
• Caught In Your Trap
• Everybody Wants Me
• Take Her Back
• I'm A Liar
• You Don't Need It
• Wait For Me
• I'm Not Sorry

Voor iedereen die ze gemist heeft of ze nog een keer wil zien, 15 augustus staan ze op Lowlands en waarschijnlijk volgt er rond september een langere Europese tour.

Read more

Hanging around in a one horse town

Festival: The Music in My Head, 14 juni 2008

Het tweedaagse Haagse festival The Music In My Head viert dit jaar haar laatste verjaardag. Vanwege stijgende kosten en het gebrek aan subsidie hebben de organisatoren besloten dat er geen toekomst meer is. Toch zijn kosten noch moeite bespaard om het festival op een waardige manier af te sluiten. Op vrijdag opende Stephen Malkmus and the Jicks (ex Pavement) het festival waarna de dag in stijl werd afgesloten door een intiem concert van Sinead O’Connor. Maar nothing compares to zaterdag waarop ondermeer The Charlatans, Supergrass, Hit Me TV, Fanfarlo, Tokyo Police Club en The Futureheads acte de présence geven. Helaas is het programma dusdanig ongelukkig gepland dat liefhebbers van bovenstaande bands keuzes moeten maken. Wordt het de grote of toch de kleine fabriekshal?

Bij binnenkomst leiden de sfeervolle en warme nummers van Fanfarlo mij direct naar de kleine zaal. Het in Londen gestationeerde Zweedse zestal weet zonder moeite de zaal in betovering te brengen met haar folk invloeden die stuk voor stuk worden verpakt in prachtige popnummers. Deze meer dan waardige opwarmer is een voorbode dat de keuze voor de kleine zaal een juiste zal zijn.

Terwijl de zaal langzaam volstroomt bereidt Tokyo Police Club zich voor om critici finaal de mond te snoeren. Na de weergaloze EP A Lesson in Crime stonden de vier heren uit Toronto vorig jaar februari al in de bovenzaal van Paradiso. Ondanks de zenuwen wisten ze toen in een krap halfuur de hele zaal in verroering te brengen. Het dit jaar verschenen debuutalbum Elephant Shell ontving echter matige recensies. Het album zou de scherpe en pakkende elementen van A Lesson In Crime missen, maar is deze kritiek gegrond?

Opener van vanavond Graves wordt direct een fractie harder en sneller ingezet dan op LP en weet daardoor het publiek onmiddellijk op te zwepen. Klassieker Box afkomstig van mini EP Smith (verscheen eerder ook als b-kantje op Nature The Experiment), weet met haar aanstekelijke synthesizerloopje het ijs definitief te breken. Toetsenist Graham Wright a.k.a. McLovin speelt alsof zijn leven ervan afhangt en geeft het nummer daardoor extra energie. Mede doordat oude en nieuwe nummers elkaar naadloos aanvullen en het repertoire van Tokyo Police Club louter nummers kent die rond de tweeminuten grens zwerven verzwakt de set bijna nergens. Dat Elephant Shell een meer dan waardige opvolger van A Lesson A Crime is bewijzen Sixties Remake, Juno en Your English is Good, de nummers knallen in moordend tempo door de zaal en worden met evenveel energie door het publiek teruggevuurd. Het als semi bonus track verschenen Cut Cut Paste fungeert als brug tussen de eerste en tweede helft van de set. Een eerste helft die voornamelijk rust op nieuw materiaal en een tweede set waarin de vertrouwde EP bijna in haar geheel gespeeld wordt.

De karakteristieke baslijn van Shoulders & Arms is het startschot van een laatste reeks hoogtepunten waar het publiek als een blender met kortsluiting op reageert. De bijna klassieke openingszin van Cheer It On wordt woord voor woord luidkeels mee geschreeuwd “Operator get me the President of the world this is an emergency!” evenals het aanstekelijke refrein dat daarop volgt “When you’re standing near, Tokyo Police Club! When you're standing next to me, Tokyo Police Club!”. Ook het “GO!” van Nature The Experiment wordt met evenzoveel enthousiasme ontvangen.

Na zestien nummers wordt het optreden met Be Good glansrijk afgesloten en laat de band zien dat ze in een jaar tijd enorm gegroeid is. De heren zijn op elkaar ingespeeld waarbij David Monks zich van een verlegen schooljongetje heeft ontpopt tot een ware frontman die de spotlight opdurft te zoeken. Tokyo Police Club heeft mijn stem en waarschijnlijk die van vele anderen vanavond definitief voor zich gewonnen.

Nadat het publiek meer dan opgewarmd is krijgen The Futureheads de taak om de avond, en daarmee het festival voorgoed af te sluiten, een taak die haar op het lichaam lijkt geschreven. Na een zwak tweede album keerde de band dit jaar terug met het in eigenbeheer uitgebrachte This Is Not The World. De plaat is nog steeds niet zo sterk als haar debuut maar staat strak van de energie en no nonse rock. Tijdens het Eurosonic festival eerder dit jaar werden de bezoekers alvast getrakteerd op een voorproefje van de nieuwe Futureheads.

Vaste opener Decent Days And Nights knalt meer dan vier jaar na dato nog steeds harder dan ooit “If the least you can do is show some restraint then the most you can do is get carried away / But you look confused and you don’t know what to do”. Het publiek in het Paard lijkt duidelijk wel te weten wat ze moeten doen, compleet losgaan. Walking Backwards is het eerste nieuwe nummer dat langskomt, met de opzwepende drums, snelle gitaren en een aanstekelijk refrein “Walking backwards with nothing to say / Walking backwards backwards to get it out of the way” zijn dit The Futureheads die we graag horen.

Dat de band afscheid heeft genomen van News and Tributes bleek al uit het hernieuwde geluid maar ook in de setlist is er, naast Skip To The End, geen plaats meer voor de melancholische rustpunten. Snel, vurig en hard zijn vanavond de kernwoorden. Nieuwe single Radio Heart voldoet aan al deze eisen en bewijst wederom dat The Futureheads nog lang niet zijn afgeschreven. De band straalt en speelt als herboren, dit komt voornamelijk tot uitdrukking in de chemie tussen Barry en Ross. Nadat Area de zaal heeft omgetoverd in een arena wordt het publiek verzocht mee te zingen met het refrein van Everything’s Changing Today. Met het “Aaah Aaaaah Aaah Aaaaah” heeft de band alvast een waardige opvolger voor de “Ooh Ooh’s” van Hounds of Love gevonden, die kort daarna volgen.

Opvallend is dat de basis van de setlist van The Futureheads de afgelopen jaren nauwelijks is veranderd. De set wordt netjes opgebouwd met vaste waarde als Decent Days and Nights en Meantime en afgesloten met krakers Hounds of Love, Carnival Kids en Man Ray. Vanavond is de indeling niet anders maar lijkt ervan een automatischepiloot allerminst sprake. Carnival Kids zorgt voor de eerste crowdsurfers en tijdens Man Ray kan het extatische publiek niet meer van elkaar afblijven “Touch yourself, Touch yourself, Touch each other, black and white!”

Als de band het podium verlaat knaagt er onder het publiek een neurotisch verlangen naar een encore. Dit verlangen wordt gelukkig vrijwel direct ingewilligd als de band terugkomt om He Knows te spelen ‘The authorities weren’t pleased when they couldn’t bring her home, it was just a matter of time!”. Met Piece of Crap sluiten The Futureheads een onverstelbaar strak en weergaloos optreden af en zorgen ze ervoor dat The Music In My Head nog langer dan vanavond zal doorklinken.

Read more