NO AGE, NO SHIT

Gezien: No Age, Paradiso, 23-5-2008

Het in L.A. gevestigde No Age is ontstaan uit de overblijfselen van de band Wives. Nadat de bassist de band verlaat besluiten Dean Spunt (drums en vocalen) en Randy Randall (gitaar) om voortaan als No Age door het leven te gaan, vernoemt naar verzamel cd uit 1987 waar o.a. nummers van Black Flag, Henry Kaiser en Blind Idiot God op prijzen. Het vorig jaar uitgebrachte Weirdo Rippers, een verzameling van vijf 7" EP's, kon rekenen op lovende kritieken. Begin deze maand verscheen het vervolg Nouns, de plaat ligt in lijn met Weirdo Rippers maar achter de lagen van distortion, noise en punk zitten nu ook nog eens prachtige popnummers verstopt. Het is onverstelbaar dat het duo zoveel geluid kan produceren met daarin evenzoveel verschillende lagen. No Age moet live gezien worden om geloofd te worden.


Vanavond doet de kans zich voor, onorthodox vroeg betreed de band om 19:00 uur het podium in de bovenzaal van Paradiso. Een halfvolle zaal kijkt vol verwachting toe terwijl de band een eerste orkaan van geluid stapsgewijs opbouwt. De stempel is gedrukt, hard, scherp en met een vreselijk hoog tempo worden de eerste nummers van Nouns de zaal ingestuurd. Waar de band alles geeft lijkt het voor het publiek nog iets te vroeg te zijn om zich mee te laten slepen. De aankondiging van Cappo brengt hier verandering in. "It's our duty to feel overwhelmed and reminiscing so it's so" klinkt de stem van Dean terwijl de decibelmeter ver tot in het rood oploopt en de eerste pit zich begint te creëren.

Dean en Randy hebben zich na alle concerten van een duo tot een eenheid gevormd die vreselijk sterk speelt. De kracht zit hem hierbij vooral in de nummers en opbouw van de setlist, géén moment zakt het optreden in of verzwakt de aandacht. Doordat No Age stuk voor stuk eigenzinnige nummers heeft slaat de eentonigheid nergens in blijft de spanningsboog zich opbouwen. Nummers als Sleeper Hold, Teen Creeps (met zeer aanstekelijke gitaarlijn), Eraser en Brain Burner worden afgewisseld met meer instrumentale nummers als Impossible Bouquet, en Keechie (waarbij Randy midden in het publiek begint te spelen) . Het optreden behoudt hierdoor continuïteit en flow, zonder een noot te veel of te weinig te spelen.

Met Everybody's Down, afkomstig van Weirdo Rippers, sluit de band een fantastisch optreden af. Dean komt voor even achter zijn drums vandaan en laat zich enkel begeleiden door het gitaarspel van Ryan. Tegen het einde van het nummer beklimt Randy de amps en neemt Dean weer plaats achter de drums. Met een laatste uitbarsting van energie tot gevolg waarbij ook het publiek explodeerd.

Met No Age is een nieuw tijdperk van DIY bands geboren die hopelijk een lang leven is beschoren.
Read more

Blake has got a new fanbase

Gezien: Vampire Weekend, Melkweg Oude Zaal, 20-05-2008

Na het optreden in de bovenzaal van Paradiso eind vorig jaar heeft Vampire Weekend zich vastgebeten in de Nederlandse muziekscene. Waren het eerst de bloggers en indiekids die zich lieten grijpen, inmiddels zijn ook 3FM en MTV met single A-Punk aan de haal gegaan. Dit succes is de band van harte gegund, vrees ontstond echter dat de band, door het succes, van de sfeervolle Oude Zaal naar fabriekshal The Max zou worden "gepromoveerd". De Melkweg heeft er een handje van om te kiezen voor geld boven sfeer, zoals recentelijk het geval was bij The Wombats en Kate Nash.

Vampire Weekend wordt gelukkig (nog) niet aan dit rijtje toegevoegd, vanavond staan de New Yorkers zoals het hoort in een stampvolle Oude Zaal. Voor de heren het podium betreden is het de eer aan het Zwitserse trio The Strivers of, zoals ze het zelf uitspreken, Zee Streiffers. Het is voor een supportact altijd lastig om een vreemd publiek van je muziek te overtuigen, zo ook vanavond. De set begint aardig met nummers die klinken als een leuke combinatie tussen The Strokes en Jet. Naarmate de set vordert verslapt de aandacht echter, de nummers missen simpelweg een eigen karakter. Dit heeft tot gevolg dat de concentratie bij het publiek afzwakt en het onderwerp verplaatst naar de hamvraag: lijkt de zanger op Dinand van Kane of toch op Ricky van The Kaiser Chiefs? Deze discussie komt gelukkig snel ten einde als de band het podium verlaat en het wachten is op Vampire Weekend.

Een eigen karakter is iets waar het bij Vampire Weekend zeker niet aan ontbreekt. Samen met andere stadgenoten als White Rabbits en Yeasayer zorgen ze voor een frisse wind in het "indie" genre. Wellicht komt dit door hun academische achtergrond, toch ben ik geneigd te oordelen dat het de stad New York is die als grootste inspiratiebron fungeert. De stad is een mengelmoes van culturen en deze zijn naadloos terug te vinden in de muziek. De invloed van Ierse immigranten komt terug in M79 maar het zijn voornamelijk de Afrikaanse invloeden die het geluid typeren. Zoals eerder Talking Heads dergelijke invloeden gebruikten springt nu Vampire Weekend handig om met deze exotische ritmesecties. Dynamische vrolijke gitaarlijnen en bombastische drums aangevuld met de typerende stem van Ezra Koenig maken het plaatje compleet.

Opener van vanavond en tevens album opener is Mansard Roof, het nummer wordt door een gedeelte van het publiek enthousiast ontvangen maar de andere helft kijkt nog rustig het mansard dak uit de boom. Na enkele nummers volgt de busrit op de M79, deze lijkt eindelijk een reactie op te wekken bij het publiek. Terwijl de bus zijn eindstation bereikt volgt al snel de herkenbare intro van Boston. Met het über pakkende refrein in het vooruitzicht is het feest officieel geopend. "I've held dreams of Boston all of my life, chinatown between the sound of the night, but if you leave I just dont think I could take it, take it! take it! take it!". De eerste echte pit is een feit en de band voelt aan dat het publiek opgewarmd is. "If you want to dance this next song will be very suitable", deelt Ezra het publiek mee. Zonder blikken of blozen wordt vervolgens hitsingle A-Punk ingezet. Het publiek leeft zich uit als ware het een punkconcert waar net iets te veel verdovende middelen zijn genuttigd. Het refrein met het herkenbare "HEY HEY HEY" "HEY HEY HEY" geeft het Ramones-gevoel en zorgt voor een optimale sfeer.

Dat de band niet alleen maar hoeft te teren op het succes van A-Punk blijkt uit het vervolg van het concert. Tijdens One (Blake's Got A New Face) verzoekt Ezra het publiek om mee te zingen en de tweede vocalen te verzorgen. Aan dit (overbodige) verzoek wordt luidkeels gehoorgegeven. "Blake's got a new face" scandeert het publiek te pas en te onpas. Tijdens opeenvolgende nummers The Kids Don't Stand A Chance en Oxford Comma weet de band de aandacht moeiteloos vast te houden. Geen moment zakt de set in, dit is ook te danken aan het plezier waarmee de band speelt en waarop het geniet van de sfeer. Terwijl de band "Amsterdam" bedankt verlaten ze het podium na krap veertig minuten. Gelukkig hebben ze met Walcott nog één laatste troef achter de hand. Nadat de band, na enkele minuten, terug op het podium is wordt Walcott aangekondigd en zes versnellingen hoger ingezet, het publiek voelt het aan, nog een laatste maal los en dan met een gerust gevoel naar huis.

Vampire Weekend heeft na vanavond de slagader definitief opengebeten met het onvermijdelijke gevolg dat de festivalgangers komende zomer zondermeer getrakteerd zullen worden op een serie heerlijke optredens.
Read more

The Return of A Northern Soul

In 1989 besluit de achttienjarige Richard Paul Ashcroft om samen met zijn studiegenoten Nick McCabe (gitaar), Simon Jones (bas) en Peter Salisbury (drum) de band Verve op te richten. Met The Beatles en Pink Floyd als grote voorbeelden brengen ze in 1992 hun eerste zelfgetitelde EP op Hut Recordings uit. Het is het begin van een band die leeft voor muziek en de nauw verwante levensstijl.

Het eerste officiële studioalbum A Storm in Heaven wordt een jaar later in 1993 uitgebracht en raast als een wervelwind door het underground circuit. In tegenstelling tot latere albums van The Verve ligt de nadruk voornamelijk op het uitzonderlijke gitaarspel van Nick McCabe, zoals opener Star Sail waar de teksten van Richard Ashcroft geheel in dienst zijn van de muziek. De tweede single van het album Slide Away, met zeer herkenbare gitaarlijnen en verve gevoel, levert de band een retourtje Chicago, Illinois op. Hier treden ze op tijdens het beroemde Lollapalooza festival, de zomertour die hier op volgt zorgt er ongewenst voor dat Slide Away een iets te toepasselijke titel wordt. Richard Ashcroft laat zich meeslepen door de verleiding van sex, drugs and rock and roll en valt na een overdosis Ecstasy neer met uitdrogingsverschijnselen. Deze negatieve publiciteit doet Jazz Label Verve er toe besluiten juridische stappen te ondernemen tegen Verve. Waardoor de band gedwongen wordt om in het vervolg als The Verve door het leven te gaan.

Onder deze nieuwe naam wordt in 1995 tweede album A Northern Soul uitgebracht. Opener A New Decade illustreert de nieuwe start “A New Decade, the radio plays the sounds we made and everything seems to feel just right coming through your lonely mind”. De gitaarsolo’s van Nick zijn nog steeds aanwezig maar met zijn zang en teksten neemt Richard Ashcroft duidelijk een prominentere rol in. Absolute schoonheid wordt afgeleverd in de vorm van On Your Own en History (losjes gebaseerd op London van dichter William Blake). Met dit album staat de band in het epicentrum van de door britpop gedomineerde mid jaren negentig. Richard Ashcroft raakt bevriend met de broertjes Gallagher en krijgt zelfs een eervolle vermelding op (What’s the Story)Morning Glory?. Wie het cd-boekje er op naslaat zal zien dat Cast No Shadows opgedragen wordt aan “the genius that is Richard Ashcroft”.

Ondanks het succes van A Northern Soul duurt het tot 1997 dat The Verve definitief uit de schaduw van Oasis stapt. Met Urban Hymns wordt de wens van Richard Ashcroft definitief ingewilligd om meer nadruk op ballads te leggen. Het album is van pure wereldklasse en nummers als The Drugs Don’t Work, Lucky Man, Sonnet, Space and Time en Bitter Sweet Symphony zorgen voor laaiend enthousiaste recensies. Vooral het laatste nummer Bitter Sweet Symphony wordt een wereldhit. Ironisch genoeg heeft de band voor dit nummer nooit een cent aan royalty’s ontvangen. In het nummer wordt een sample gebruikt uit het in 1965 uitgebrachte nummer The Last Time van The Rolling Stones. Tijdens wederom een slepende juridische procedure werd de platenmaatschappij van The Stones 100% van de royalty’s toegekend en kregen Mick Jagger en Keith Richards partieel auteursrecht op het nummer. Met tegenzin van The Verve zorgde laatstgenoemde er tevens voor dat dit nummer o.a. werd misbruikt in reclames van Nike.

Na een wereldtournee borrelde oude spanningen tussen Richard Ashcroft en NickMcCabe, die in 1996 al eerder tijdelijk de band verliet, opnieuw op. Hierdoor besloot de band uit elkaar te gaan en ieder een eigen route te kiezen. Richard Ascroft begint in 2000 aan zijn succesvolle solocarrière waarop hij geheel zijn eigen koers kon varen. Vooral op Alone With Everybody en Human Conditions wordt bij vlagen het niveau van Urban Hymns en A Northern Soul gehaalt.

Na ondermeer reünies van Pink Floyd, The Who en Sex Pistols volgt ook The Verve, iets meer dan tien jaar na Urban Hymns, de trend van de hervorming. Reden voor de terugkeer van de studievrienden “for the joy of music”. Eind vorig jaar gaven ze de eerste concerten in ondermeer Glasgow en London. Na de aankomende zomertour, waarin ze ook Pinkpop aan zullen doen, duikt de band de studio in om het langverwachte vervolg op Urban Hymns op te nemen.

Met plezier en genoegen kan ik concluderen dat The Captain of Rock terug is op zijn oude zo geliefde schip en dat voor mij een grote wens in vervulling laat gaan.

Live: 31 mei, Pinkpop
Link: theverve.tv
Bitter Sweet Symphony videoclip

Read more