Brain Thrust Mastery brought with Love and Squalor (Concertrecensie)

Gezien: We Are Scientists, Tivoli de Helling 03-04-2008

We Are Scientists veroverde eind 2005 de bovenzaal van Paradiso met hun charme en "rock music of the thoughtful, sometimes epic, often loud, vaguely danceable, implicitly humanist variety". Sindsdien heeft de zegetocht zich voortgezet en volgden optredens in o.a. Ekko, HMH (als voorprogramma van The Kaiser Chiefs) en de Melkweg. Met het nieuwe album Brain Thrust Mastery is We Are Scientists deze maand weer terug in Nederland. Dit album is een stuk minder scherp dan debuut With Love and Squalor. Nummers als Let's See It, Chick Lit en After Hours zijn aardig maar nog altijd een klasse minder dan elk willekeurig nummer op With Love and Squalor. Met het verlies van drummer Michael Tapper en een matig tweede album is het de vraag of We Are Scientists nog steeds weet te overtuigen

Na een in en in triest voorprogramma, verzorgd door 925s, is het meer dan tijd voor We Are Scientists. Keith en Chris stralen van plezier terwijl ze samen met twee tijdelijke bandleden onder luid gegil worden onthaald (Keith schijnt populair te zijn bij zowel het vrouwelijke als mannelijke front). Door te openen met klassieker Nobody Move, Nobody Get Hurt weten ze het publiek meer dan in te pakken. Nadat het publiek tijdens drie oude nummers is opgewarmd is de tijd rijp voor het eerste nieuwe nummer Impatience. Waar dit nummer op plaat aan energie ontbreekt, sluit het live naadloos aan in de lijn van het oude werk. Het tempo wordt naar factor elf verhoogd maar ook Keith is ongeremd en klinkt vele malen agressiever. Het zijn niet alleen deze elementen die een concert van We Are Scientists authentiek maken, vooral de korte anekdotes en woordenwisselingen tussen Keith en Chris zorgen voor een wetenschappelijke ervaring. Nadat Keith zijn bier heeft omgestoten volgt de onvermijdelijke opmerking van Chris over Keith's incontinentie. Maar zonder er nog al te veel woorden aan te besteden wordt Let's See It ingezet, terwijl Keith wetenschap en liefde samenvoegt "If physics dictates means you're going away, just when the pressure's on, alright, Science will just have to surrender to fate, cause I won't let you down, all right" staat het publiek hem bij tijdens meer dan verleidelijke refrein "Oh oh oh, oh oh oh, Oh oh oh, oh oh oh".

De interactie tussen publiek en band verzwakt geen moment, terwijl nieuwe nummers grotendeels worden meegezongen zorgen oude hits keer op keer voor een opgetogen pit. It's a Hit sluit de eerste helft van de avond af en zorgt voor een orkaan van energie die aanvoelt als het legendarische gevecht tussen Mohammed Ali en Joe Frazier. Na een korte adempauze komt de band nog eenmaal terug "dont worry we didn't leave the building just yet". Het is de eer aan The Great Escape om de avond in stijl af te sluiten. Ondanks dat de kracht van het optreden nog steeds in het oudere werk ligt zorgen de nieuwe nummers voor een frisse aanvulling.

i are scientists and i always will be.



Read more

What's Up (Mixtape)

Mixtape is onze nieuwe rubriek waarin we wekelijks een mixtape aanbieden met elke keer een nieuw thema/ onderwerp. De maand april is net begonnen en staat vol gepland met concerten en festivals. Om je alvast in de stemming te brengen hebben we een selectie gemaakt van bands die op zullen treden. Bands die op London Calling zullen spelen zijn niet opgenomen in de mixtape, daar komt later deze maand een aparte mixtape voor.

De mixtape is hier te beluisteren:

Does It Offend You, Yeah? - We Are Rockstars // 6 april, Paradiso
The Kooks - See The Sun // 14 april, Melkweg
We Are Scientists - After Hours // 28 april, Melkweg
The Rifles - Talking // 8 april, Patronaat / 9 april, Vera / 10 april, Doornroosje / 11 april, Tivoli
Adam Green - Morning After Midnight // 18 april, Melkweg
The Long Blondes - Giddy Stratospheress // 23 april, Melkweg
Mystery Jets - Half In Love With Elizabeth //12 april, Motel Mozaïque / 26 april, London Calling
Black Lips - O Katrina // 12 april, Motel Mozaïque
Be Your Own Pet - The Kelly Affair // 11 april, Motel Mozaïque
Guillemots - Get Over It // 11 april, Motel Mozaïque
Foals - Cassius // 11 april, Paradiso/ 12 april, Motel Mozaïque
dEUS - The Architect // 11april, Motel Mozaïque

Door: Tom

Read more

Ms. Nash en het Grote Publiek (Concertrecensie)

Gezien: Kate Nash, Paradiso 2-4-2008

Waar Mystery Jets vooral quasi-verdwaasde blikken oogst en de (vele, vele, VELE) meisjes doet giechelen (‘dat haar’, ‘hihi, hij loopt op krukken’), mag Kate Nash het doen met een uitzinnige menigte. De sirene die het optreden van Mystery Jets inluidde blijkt niks te zijn vergeleken met de talrijke gilbrigades. Kate Nash is het guitige hoofd op dat zwarte vierkant: zo moet het althans voor de mensen middenvoor zijn geweest. De keuze om een massief zwarte piano midden op het podium te zetten is niet bepaald de meest publieksvriendelijke keuze.

Het is het welbekende verhaal: Kate Nash brak haar been en kreeg een gitaar. Even later had ze liedjes, werd opgepikt door Lilly Allen, stond op London Calling en toen een album: MTV, TMF en alle andere kanalen waarmee je een groot publiek kan bereiken vielen eroverheen. Dat grote publiek is gelukt, want Paradiso is wijd en breed uitverkocht.

Bijna elk nummer wordt in tweede of derde versnelling gespeeld. Hoewel dit het optreden meer vaart geeft en de nummers dansbaarder doet lijken, lijkt het ook alsof Ms. Nash haast heeft. Toch is het knap om op die manier ruim langer dan een uur te spelen. Na een drietal nummers verruilt ze de piano voor een akoestische gitaar. En eindelijk, een beetje rust, alhoewel de teksten wel in surround-sound mijn oren bereiken. Woord voor woord zingen de 16-jarige fans met de tekst mee. Met de rust is het verder ook gedaan als Kate zich in een nieuw nummer ontpopt tot een ware ‘riot-grrrl’: "You don’t have to suck dick, to succeed" schreeuwt ze al hupsend over het podium in haar frivole jurkje. Playmobile-meisjes zijn ook stoer.
Hoewel de band haar prima begeleidt, kijken we toch naar ‘Kate Nash and band’. De bandleden doen het niet voorkomen alsof ze zoveel plezier hebben in het spelen van deze muziek. Misschien gaan de nummers daarom wel zo snel. Het zou erg interessant zijn Ms. Nash een keer solo te kunnen zien. Dat zou veel intiemer, persoonlijker en wellicht ook rustiger zijn dan dit optreden. Maar ‘het grote publiek’ zal hier vast ook tevreden mee zijn geweest.

Door: Yoram

Read more

Mixtape is onze nieuwe rubriek waarin we wekelijks een mixtape aanbieden met elke keer een nieuw thema/ onderwerp. Deze keer gaat het over bands die deze maand in Nederland zullen optreden. Bands die op London Calling zullen spelen zijn niet opgenomen in de mixtape, daar komt later deze maand een aparte mixtape voor.

De mixtape is hier te beluisteren: http://22grandblog.muxtape.com/

Hier nog verdere informatie over de bands:
Does It Offend You, Yeah? / 6 april, Paradiso /
The Kooks / 14 april, Melkweg /
We Are Scientists / 28 april, Melkweg /
The Rifles / 8 april, Patronaat / 9 april, Vera / 10 april, Doornroosje / 11 april, Tivoli /
Adam Green / 18 april, Melkweg /
The Long Blondes / 23 april, Melkweg /
Mystery Jets /12 april, Motel Mozaïque /
Black Lips / 12 april, Motel Mozaïque /
Be Your Own Pet / 11 april, Motel Mozaïque /
Guillemots/ 11 april, Motel Mozaïque/
Foals / 11 april, Paradiso/ 12 april, Motel Mozaïque /
dEUS / 11april, Motel Mozaïque /

Read more

Girls Like Mystery (Concertrecensie)

gezien: Mystery Jets, Paradiso 2-4-2008

Sommige dingen in het leven zijn onverklaarbaar, zo ook het feit dat Mystery Jets in het voorprogramma van Kate Nash staan. Voordat Kate Nash überhaupt een gitaar had aangeraakt hadden Mystery Jets al één van de beste albums van de eenentwintigste eeuw uitgebracht, te weten debuut album Making Dens. Nu, twee jaar later, heeft Kate Nash met haar mierzoete liedjes de harten van menig tienermeisje gestolen en is de muziek van Mystery Jets nog steeds niet doorgebroken in Nederland. Met het tweede studioalbum Twenty One kan het niet anders dan dat de Thames beat eindelijk voor die dijkdoorbrak gaat zorgen. De progrock invloeden zijn iets naar de achtergrond gedreven en hebben plaats gemaakt voor prachtige popnummers.

Vanavond begint de dijk al haar eerste scheuren te vertonen. Terwijl sirenes op de achtergrond loeien, lopen de bandleden het podium op om vervolgens een orgasme van geluid te produceren. De mini Kate Nashjes staan perplex terwijl de Mystery Jets fans uit hun dak gaan op de onmiskenbare intro van Hideaway, opener van Twenty One. Ondanks dat Mystery Dad Henry niet meer meetourt straalt de band meer ervaring uit dan ooit tevoren. Tijdens de opeenvolgende nummers Young Love en Half in Love with Elizabeth speelt de band vol energie en elan over de schoonheid en onberekenbaarheid die liefde met zich meebrengt. De bandleden vullen elkaar buitengewoon sterk aan waardoor de nummers nog meer aan kracht winnen dan op LP. Mooiste nummer van het album en ook van vanavond is Flakes, "this song is one I never thought that I'd play, but if you want me gone there are kinder ways to say, so long than spitting in my face". De woorden en muziek spreken voor zich en zorgen voor een onmiskenbaar gevoel, kippenvel.

Naarmate de set vordert komt het einde helaas snel in zicht na Hand Me Down volgt al de afsluiter Behind The Bunhouse. Het nummer wordt mysterieus en rustig opgebouwd om vervolgens te ontknopen in een bombastisch refrein. Nog één laatste maal genieten, maar nadat de laatste noot is gespeeld verlaat ik snel de grote zaal. Ondanks het publiek en het ontbreken van oude nummers was dit concert er één om nooit te vergeten. De mensen die het gemist hebben kunnen deze maand al op herkansing tijdens Motel Mozaïque en London Calling.
Read more

David Bowie - Aladdin Sane (Worn Out 12")

Uit de lijst van klassiekers beginnen we met één van de beste glamrockalbums uit de geschiedenis. David Bowie creëerde Aladdin Sane in 1973, toen nog onder alter-ego Ziggy Stardust. Ziggy, die in 1972 op aarde landde, moest een buitenaardse rockzanger voorstellen. David Bowie leefde zich helemaal in het karakter in en zo wérd David Bowie ook echt Ziggy Stardust. Aladdin Sane is het vervolg op het alom bejubelde The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars en staat daardoor (onterecht) in de schaduw van dat album. Toch waren dit hoogtijdagen voor de koning van de Glamrock…

De naam van het album slaat op een personage uit de ruimte. Alladin Sane zou je dan ook eigelijk moeten lezen als ‘A Lad Insane’. De LP staat boordevol prachtige (glam)rocksongs met af en toe wat waanzin waardoor het album soms een ietwat psychedelisch karakter krijgt. Dit is direct terug te horen in opener Watch that Man, een snel glamrocknummer met sterke gitaarrifs, mooi pianospel (denk aan de vlugge vingers van Rock ’n Roll held Little Richard of onze eigen Herman Brood) en een saxofoon die het afmaakt. De titelsong, Aladdin Sane (1913-1938-197?), bevat iets meer mafheid en een erg vreemd maar mooi pianostuk. Dit nummer valt wel erg op tussen de andere nummers (in positieve zin) en is misschien wel het beste nummer van het album. Vervolgens komen de bekendere songs van Bowie; Drive-In Saturday (recent nog gebruikt in de film Control), Panic In Detroit en Cracked Actor. Alledrie erg catchy met een typisch Ziggy Stardust geluid.

Het album eindigt met de Rolling Stones cover Let’s Spend The Night Together. Daar tovert David Bowie de ‘60s bluesrock’ van de Rolling Stones om in een snel en aanstekelijk glamrocknummer met de prachtige pianostukken die je het hele album hebben achtervolgd. Een mooie afsluiter, ook al vinden sommige mensen dat je niet aan liedjes van de Rolling Stones of The Beatles zou mogen komen. Ik zou zeggen: als je het op de manier van ‘Ziggy Stardust’ doet, laat het dan maar toe! Dit album diende als bron van inspiratie voor veel artiesten. Zo was Ian Curtis groot fan van Aladdin Sane, maar ook in de huidige muziekstroming is de invloed van Ziggy terug te horen, onder andere in de muziek van de jonge band MGMT. Aladdin Sane is van grote waarde geweest voor de popmuziek en zal dat hopelijk altijd blijven.

Door: Joep

Read more

Lightspeed: May the force be with you (Concertrecensie)

gezien: Lightspeed Champion, Paradiso 31-3-2008

Devonte Hynes begon zijn muzikale carrière in Test Icicles, na een jaar van uitverkochte zalen (waaronder een onvergetelijk optreden op London Calling #2 2005) en een fantastisch album For Screening Purposes Only hield de band op te bestaan. Sam E Danger schijnt volgens laatste berichten rond te zwerven in New York en Raary Deci-Hells speelt in RAT:ATT:AGG/WRISTS. Devmetal is er aanzienlijk beter uitgekomen en startte, na een kort avontuur in Lightspeed Heat, soloproject Lightspeed Champion. De muziek van Lightspeed Champion is een wereld van verschil met de indie-harcore van Test Icicles. Het in januari van dit jaar uitgekomen debuut album Falling off the Lavender Bridge staat vol met wonderschone melancholische nummers. Terugkerende thema's zijn verloren liefde, racisme en depressie. Ondanks de zwaarmoedige thema's doen de rijk gearrangeerde nummers warmtevol en hoopgevend aan.

Vanavond staat Dev voor de derde keer in korte tijd in Amsterdam, in november 2007 nog solo voor een select gezelschap in de Desmet studio's en begin dit jaar samen met o.a. Good Shoes op Riot in de Melkweg. Nu in de goed gevulde bovenzaal van Paradiso waar, naast het publiek, ook de camera's van Fabchannel de aandacht op Dev en zijn band richten. Na een typische en zeer vermakelijke monoloog wordt het nieuwe nummer Happy Birthday ingezet. Opvallend is dat de akoestische gitaar live veelal plaats moeten maken voor haar elektrische broertje. Dit is een zeer goede afwisseling, de nummers krijgen hierdoor een extra dimensie en Dev gaat compleet op in zijn gitaarspel. Galaxy of the Lost zorgt al vroeg in de set voor één van de hoogtepunten van de avond, "lick my open wounds and add some ice, and choke on my sick vice" wordt enthousiast meegezongen. Maar het is vooral de bijna epische viool die het nummer zo sterk maakt.

Alvorens Everyone I Know is Listening to Crunk in te zetten verklaard Dev dat Hip-Hop de enige muziekvorm is die nog echt puur en oprecht is gebleven. Hiermee doet hij zijn eigen muziek aanzienlijk te kort. Dit bewijst hij niet alleen tijdens Crunk maar voornamelijk in het nieuwe nummer Marlene, "This is a song which you should dance to, i've also sent it to my record label boss earlier today, hope he likes it.. well i guess he will, i like it". Na de eerste paar noten, waarin de gitaar een hoofdrol speelt, geeft mijn lichaam zich over aan de muziek. Superlatieven schieten mij te kort om mijn waardering over dit nummer uit te spreken. Als de rest van de nummers op het nieuwe album ook maar half zo goed zijn dan hoeft Dev zich totaal geen zorgen te maken over een moeilijk tweede album. Na Tell me What it's Worth, Madame van Damme (nieuw nummer over prostituees) en Devil Tricks For A Bitch wordt het laatste nummer aangekondigd. Vol overgave zet de band The Imperial March in en wordt het publiek in extase gebracht. Na drie minuten van intens genieten loopt de Imperial March over in Midnight Surprise. De band speelt dermate enthousiast dat de stoppen letterlijk doorslaan, dit is echter geen reden om te stoppen met spelen, na meer dan tien minuten komt het concert toch tot een einde.

Met zo'n einde is het onbeleefd om nog om een encore te vragen, maar ongevraagd komt Lightspeed Champion nog eenmaal terug. Na All To Shit sluit Dev af met vaste cover van The Strokes Heart In A Cage. Waar hij bij de vorige twee concerten nog vermeldde dat dit nummer zijn 'safety song' is, laat hij de muziek nu voor zich spreken. The Force was vanavond met ons en hopelijk komt deze snel weer terug.


Read more