The Beginning of Walking Backwards? (CD recensie)

Het zijn roerige tijden geweest als in november van het vorige jaar op de site van The Futureheads gratis het nummer Broke Up The Time kan worden gedownload. Zo’n anderhalf jaar na de release van het tweede album lijkt dit de normaalste zaak van de wereld. Gewoon een voorproefje op de nieuwe plaat. Maar niets is minder waar. In anderhalf jaar tijd hebben de vier Sunderlanders een wagonlading kritiek over zich heen gekregen, zijn ze gedumpt door hun platenmaatschappij, hebben ze op het punt gestaan de gitaren aan de wilgen te hangen en hebben ze een eigen label opgericht. En dan moet je nog een nieuw album gaan opnemen…

Het gelijknamige postpunky-debuut The Futureheads (juli 2004) was een kwestie van hollen en stilstaan. Je ging tijdens degelijke dagen en nachten van A naar B op een robot en ondertussen naar de garage voor een aalmoes. En dat allemaal in iets meer dan 13 en een halve minuut. Snelle, hoekige gitaren, originele melodieën en meerstemmige zangpartijen verpakt in nummers van twee minuten. De plaat was all over the place. Het bleek niet haalbaar om dat op tweede album News And Tributes te evenaren of zelfs te verbeteren. De onbevangenheid was eraf, er moest een volwassen album komen met teksten die ergens over gingen. En paar aardige nummers ten spijt was de plaat in alles minder dan de eerste: slomer, langdradiger, eentoniger en lang niet zo pakkend. Nummers als Return of the Beserker waren zelfs totaal onverklaarbaar. Gevolg was dat de band gedropt werd door platenmaatschappij 679 Recordings, maar een eigen label Nul Records bracht uitkomst. Met alles in eigen handen en zonder gezeik van major labels kon samen met producer Martin ‘Youth’ Glover (Primal Scream, The Verve) in Andalusië This Is Not The World worden opgenomen. Doel was vooral om weer terug te gaan naar de punk rock, meer in lijn met het debuutalbum.

En hoe kan je de plaat dan beter openen met een nummer dat The Beginning of the Twist heet? De eerste single, en oh wat klinkt ie heerlijk. "It's time to wake up, it's time to change. Let's get it started, I feel like there's so much to rearrange." De ommekeer lijkt daar. Nog niet de genialiteit van het debuut maar een betere opener had de plaat zich niet kunnen wensen.
Vervolg Walking Backwards doet qua titel het ergste vermoeden maar knalt er gelijk vol in. Tegen het eind slaat echter de eentonigheid toe. Bijna vier minuten is echt teveel voor The Futureheads. Het nummer doet z'n naam eer aan.
Ondanks een veelbelovende straatsessie (check de links) kan ook tweede single Radio Heart me niet pakken. Ik mis de muzikaliteit waardoor ik in 2004 werd gegrepen. Titelsong This Is Not The World doet het al niet veel beter. Het wat vollere rockgeluid is, net als op News And Tributes, wederom omarmd en verveelt al gauw. Het lijkt wel alsof alle nummers hetzelfde beginnen. Zware gitaren en harde drums die je steil achterover blazen. De originaliteit is ver te zoeken. Het refrein is helemaal bedroevend en maakt van dit nummer een dieptepunt. Het is een kwestie van hard rammen en kijken waar je komt. Dit is het moment waarop ik bij elk willekeurig ander bandje iets anders zou gaan doen maar omdat het The Futureheads zijn luister ik stug door.

Eindelijk! Eindelijk venijnige gitaren in Sale Of The Century maar ook dit nummer kan m'n aandacht niet vasthouden. Net als bij de andere nummers andermaal hele droge drums. Alle nummers gaan op het zelfde, saaie tempo. In het refrein gaat het volume weer op standje blaas-de-ramen-eruit, het begint dodelijk saai en eentonig te worden. Het is net alsof je naar hetzelfde nummer luistert, keer op keer. Ondanks de vele energie die in de nummers zit word ik er alleen maar slomer van.
Een rustige intro bij Work Is Never Done, wow. Maar na 10 seconde is de rust alweer verstoord. Waar tot nu toe Barry alle leadvocalen voor zijn rekening heeft genomen, is het nu Ross die zingt. Het is een welkome afwisseling maar heeft niet het gewenste resultaat.
Broke Up The Time was als eerste download nog een heerlijk nummer maar nu trek ik em niet. Het nummer bleek (achteraf) een voorbode te zijn van hoe het hele album zou zijn. Dit is absoluut het beste 'harde' nummer maar na zeven nummers van deze aard te hebben gehoord is het leuke er wel vanaf. Zonder de typerende Futureheadssound is de band een 13-in-een-dozijn rockbandje.
Everything’s Changing Today opent met een lekkere drum en eindelijk hoor ik een snerpende gitaarlijn. Het volume mag weer wat omhoog. "We're going out tonight." Vooral het off-beat "Ah-Ah" blijft hangen. Beter laat dan nooit. De intro van Sleet is zelfs pakkend. En zowaar is daar de eerste melodie waarop bewogen kan worden. Het is natuurlijk te laat om de plaat nog te redden maar dit is het beste wat This Is Not The World te bieden heeft. "It's getting late but we're still on our feet. Let's stay awake so I can hear you speak. Let's go to bed but let's not go to sleep." Dit is het nummer dat ik tijdens de mooie dagen het meest heb gedraaid en ik word er echt blij van. De simpele teksten keren ook weer terug.
Geheel in stijl sluit See What You Want To See het geheel af. Het gaat een beetje verder op het blije van de twee voorgaande nummers maar met de refreintjes is het treurig gesteld.

Het is bekend dat platen van The Futureheads altijd wat tijd kosten, tijd die ik ruimschoots genomen heb want begin april had ik er al stevige discussies over. Toch zegt het genoeg dat dit stuk er nu pas is na ongeveer 20 luisterbeurten. Deze plaat is vooral heel moeilijk; de ene keer vind je het niks en de andere keer zit je lekker mee te deinen op alle nummers.
Maar ik kan echt tot geen andere conclusie komen dan dat dit album een hele zware tegenvaller is. Alles is sneller en harder dan op News And Tributes en lang niet zo geniaal als op The Futureheads. Nummers die met een harde opening en dito hard refrein dodelijk saai worden na verloop van tijd. Het heeft ook met de lengte van de nummers te maken. Als van alle nummers minstens een minuut was afgehaald, had het een stuk beter geklonken. Op deze manier wordt het te eentonig en blijft niks hangen, van de catchy songs die we gewend zijn is niets terug te vinden en de belofte dat teruggekeerd wordt naar de sound van het debuut wordt ook niet nagekomen. Toch zal er voor de liefhebbers van de wat ongecompliceerdere rock genoeg te genieten zijn.

Maar ondanks dat ik denk dat de nummers van This Is Not The World het live misschien wel heel goed gaan doen, kan ik de vraag 'The Beginning of Walking Backwards?' niet anders beantwoorden dan met: Walking Backwards.

4,5/10 - release op 26 mei
Live: 25 mei in Leadmill (Sheffield)
14 juni op The Music In My Head in Paard van Troje
Links: The Beginning of the Twist (street gig)
Radio Heart (street gig)


Read more

Death Cab For Cutie - Narrow Stairs

Ben Gibbard en Chris Walla hebben zich het afgelopen decennium met Death Cab for Cutie ontpopt als pioniers van D.C. indie. Sinds debuut album Something About Airplanes in 1997 leverde de band keer op keer prachtige albums af. De nummers hebben een meeslepende werking die je afsluiten van de hectische buitenwereld. De kracht zit voornamelijk in de unieke singer-songwriter kwaliteiten van Ben Gibbard die op zijn sterkst is wanneer hij verhaalt over (verloren) liefde, een terugkerend thema in het repertoire.

Drie jaar na Plans, het eerste album op majorlabel Atlantic, is Narrow Stairs een feit. Waar Plans bombastisch opent in New York met Marching Bands of Manhattan, brengt Ben ons ditmaal naar de afgelegen westkust van Amerika. “I descended a dusty gravel ridge beneath the Bixby Canyon Bridge until I eventually arrived at the place where your soul had died.” zijn de eerste regels uit opener Bixby Canyon Bridge. Na een rustige opbouw komen halverwege de gevoelens van moedeloosheid en frustratie los, drums en gitaren worden feller bespeeld en versterken het gevoel die het beste worden verwoord in de afsluitende regels “then it started getting dark, I truged back to where the car was parked, no closer to any kind of truth as I assume was the case with you”. Het album is een stuk donkerder en meer experimenteel. Dit komt tevens naar voren in single I Will Possess Your Heart, het acht minuten en vijfendertig seconde durende nummer wordt opgebouwd en voortgezet door een rustgevende piano en harmonieuze bas.

Maar niet alle nummers zijn even zwaarmoedig aangekleed, No Sunlight wordt met zoveel positieve energie gespeeld dat, ondanks de titel, de zon toch begint te schijnen. Één van de sterkste en wellicht meest authentieke DCFC nummers is Cath…. De gitaren geven het oude Death Cab gevoel ten tijden van Photo Album, terwijl Ben zingt over een onfortuinlijke knappe jonge vrouw die bij haar man niet de liefde krijgt die ze verdient.

Ook in Grapevine Fires wordt met ouder materiaal geflirt “bought some wine and some paper cups”, de sfeer is alleen anders dan die in Champange From A Paper Cup. Terwijl er een verwoestende brand heerst, vindt Ben vrede in de situatie “And the news reports on the radio said it was getting worse as the ocean air fanned the flames. But i couldn't think of anywhere i would have rather been to watch it all burn away, to burn away.”

In Your New Twin Sized Bed en Pity and Fear wordt de sfeer die als rode draad door het album loopt vastgehouden. Afsluiter van het album is het ingetogen The Ice Is Getting Thinner, live met enkel Ben achter piano zal dit nummer zo mogelijk nog mooier zijn; “We're not the same dear and it seems to me, there's nowhere we can go with nothing underneath, then it saddens me to say what we both knew was true, that the ice was getting thinner under me and you”.

Voor nieuwkomers van Death Cab for Cutie is dit zeker niet de meest toegankelijke plaat, daarvoor verwijs ik graag naar The Photo Album en Transatlanticism. De liefhebbers die reikhalzend uit hebben gekeken naar het zesde album zullen daarentegen niet teleurgesteld zijn. Ondanks de iets donkerdere sfeer en geluid is het onmiskenbare Death Cab gevoel meer dan aanwezig. Het vergt een paar luisterbeurten maar dan ontdek je ook op Narrow Stairs prachtige nummers die je nog uren luisterplezier zullen brengen.

Live: 10 juli, Melkweg
8/10 - release 13 mei
Death Cab For Cutie.com - MySpace

Read more