Let's Wrestle Let's Fucking Wrestle (London Calling)

Nadat we vorige week al Johnny Foreigner en Late of the Pier uitlichtten staat deze week het Noord-Londense drietal (trend?) Let's Wrestle centraal.

Let's Wrestle is sinds de release van hun 7" single debuut Song for Abba Tribute Record, op Marquis Cha Cha (bracht ons eerder al Bromheads Jacket en We Start Fires), een bescheiden fenoom geworden. Het trio uit Noord-Londen heeft een klakkelose 'I can't be arsed' attitude over zich heen hangen. Zanger Wesley Patrick Gonzalez (WPG) klinkt als een astmathische Eddie Argos in een houdgreep van Hulk Hogan terwijl de drums op de achtergrond als proper duct tape fungeren om te voorkomen dat de valse bass van Mike Lightning uit elkaar valt. Het zijn deze ingrediënten waar de meeste indie bandjes hun hele loopbaan naar zoeken, Let's Wrestle werd ermee geboren.

Reden te meer voor Stolen Recordings om het trio toe te voegen aan hun stal van succesformules, waar Pete and the Pirates (staan ook op LC) en Artefacts for Space Travel eveneens onderdeel van zijn. De vorige maand uitgekomen EP In Loving Memory Of bruist van frisse genialiteit. Opener en uit november 2007 afkomstige single I Won't Lie To You bevat, naast het kenmerkende rammelende geluid, de typische lyrics van WPG "the duvet’s on fire, so is your hair, but darling that’s the way it is”. De teksten lopen als een rode draad door de EP en vormen de basis van de succes formule die Let's Wrestle heet. Tijdens Song for Man with Pica Syndrome, die met een heerlijke baslijn en scherende giraten opent, vertelt WPG hoe hij in 1971 zijn ouders ongerust maakte "I ate three toothpicks, a goldfish and a child’s candle-making kit that belonged to my sister". De London Calling gangers zullen zich nergens ongerust over hoeven te maken als ze zich maar aan de volgende regels houden:

Get yer crack pipe out baby and let's start a fight
Get yer high heels on and let's dance all night
Get your t-shirt off and get in the mud
Get on yer knees and pray for mercy

Let's wrestle let's fucking wrestle

Live: zaterdag 26 april 2008, Paradiso
MySpace: Let's Wreslte
Download: EP + demos
Read more

Laura Marling werkt betoverend (Concertrecensie)

Gezien: Laura Marling, Paradiso 25-03-2008

Ondanks haar jonge leeftijd - net achttien jaar - heeft Laura Marling al een repertoire aan nummers opgebouwd waar menig artiest jaloers op kan zijn. Al na haar tweede optreden werd ze opgepikt door Jamie T die haar persoonlijk meevroeg op zijn tour. Vervolgens trad ze toe tot de Way Out West familie waarna haar carrière in een stroomversnelling raakte. Inmiddels heeft ze meegezongen met The Rakes op Suspicious Eyes en de nieuwe single van Mystery Jets Young Love, ook is ze actief in Noah and the Whale. Deze laatste band speelde vorig jaar nog op de (mislukte) zondag van London Calling, toen was Laura Marling helaas niet aanwezig. De muziek van Noah and the Whale en Laura Marling kent veel raakvlakken waarbij de alternative country van Ryan Adams als voornaamste bron van inspiratie fungeert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist frontman Charlie Fink het pas verschenen debuut Alas I Cannot Swim produceerde.

Vanavond is het niet Charlie Fink, maar Marcus Mumford die Laura Marling vergezelt. Eerst solo als (onaangekondigde) support. Die rol vervult hij bijzonder goed, met zijn charisma, akoestische gitaar maar voornamelijk met zijn stem weet hij de zaal tijdens drie nummers meer dan in te pakken. Zijn stem en speelstijl doen mij denken aan Damien Rice die zo'n kleine 5 jaar terug ook, even bescheiden en charmant op ditzelfde podium stond. De gespeelde nummers zijn een voorproefje van de in mei te verschijnen EP van zijn band Mumford and Sons. Als het op plaat net zo sterk is als live dan is dit zeker een artiest om in de gaten te houden.
Terwijl Marcus zijn gitaar neerlegt loopt Laura, met nieuw kapsel en vaal houthakkersshirt, het podium op. De opener Shine creëert een, voor Nederlandse begrippen, muisstille zaal. Ze staart dromerig voor zich uit en zingt de nummers vol overgave. Bij het tweede nummer Cross Your Fingers betreedt Marcus andermaal het podium om Laura door de rest van de set te begeleiden. Hierbij beperkt hij zich niet tot drums en accordeon, vanmiddag is de Intertoys nog even snel leeggekocht en komen onder andere glockenspiel en ukulele tevoorschijn. De chemie tussen Laura en Marcus komt bij de samenzang het mooiste naar voren, tijdens Ghosts, een nummer welke verhaalt over de problemen die gepaard gaan bij het verwerken van oude geliefden, verzorgt hij de prachtige tweede stem. Uit de thematiek en de prachtige verhalende lijn van de nummers blijkt dat Laura haar leeftijd ver vooruit is. De uitverkochte bovenzaal is hiervan op de hoogte en ziet een optreden van een ongeslepen diamant die snel grootste vormen aan zal nemen.

Na krap acht nummers sluit Laura af met 'not so hidden track' Alas I Cannot Swim. Onder luid applaus verlaten Laura en Marcus vervolgens het podium om kort daarna nog eenmaal terug te komen voor Kimya Dawson cover 5 Years, die Laura al lachende en vol plezier uitspeelt. Meer nummers komen er vanavond niet meer, persoonlijke favorieten als Captain and the Hourglas, London Town en Tap At My Window blijven helaas onbespeeld. Toch overheerst een gevoel van geluk en voldoening, die binnenkort op Fabchannel herleefd kan worden.



Read more

Tokyo Police Club - Elephant Shell (Poëzie)

Daar waar de oude gebouwen
in de nieuwbakken steigers staan.
Daar waar de vieze stad zo lang
als maar kan wacht met zijn
laatste adem.
De allerlaatste buikpijn.
De laatste bruiloft.
De laatste beschuit-met-muisjes.
Ooit was dit de zeefdruk
van schoonheid.
Daar waar geen mannen, vrouwen,
dieren of planten, alleen maar
wezens zijn.
Daar waar chemische sneeuw
het trottoir uitgebeten heeft.
En waar toeristische
stuiptrekkingen nog doen alsof.
Daar waar de kerken afgebroken
zijn en de zwembaden verbouwd.
Daar,
Daar maakten zij muziek.
Read more

Wombats love Truls and the Trees (Interview)

Interview: The Wombats
Geïnterviewd: Tord Øverland-Knudsen, bassist
Door: Kevin 22-03-2008, Hilversum

Vandaag gaven The Wombats een kort optreden in de studio's van That's Live in Hilversum, dit zorgde voor een toestroom van uitzinnige groupies die het liefst 100x met de heren op de foto wilden. The Wombats behoeven dan ook eigenlijk geen introductie meer. Hier toch een kleine schets van hoe de carrière van de band in een vogelvlucht raakte: het begon nadat de drie jongens elkaar ontmoetten op de Liverpool Institute for Performing Arts en besloten een band op te richten. Zo geschiedde, de zelf uitgebrachte en gefinancierde EP (2005) en het enkel in Japan uitgebrachte album Girls, Boys and Marsupials (2006) werden al snel een succes onder bloggers en liefhebbers van vrolijke indiepop. Niet geheel onlogisch want nummers als Kill the Director, Moving to New York en Backfire at the Disco staan stuk voor stuk garant voor instant dancefloor hits. De succesformule? Schrijf liedjes over faliekant mislukte, kortstondige liefdes en drapeer deze in een saus van vrolijke en quirky pop. Na twee sterke optredens op London Calling vorig jaar, was het wachten tot dat 3FM hun 'new music' stickertje erop zou plakken. Tijdens de uithongeringspoging van drie DJ's was het zover: Let's Dance To Joy Division werd uitgeroepen tot anthem. Kassa dus voor The Wombats, een succes waar The Fratellis maar al te goed over mee kunnen praten. De concerten die The Wombats de aanstaande dagen door heel Nederland geven zijn dan ook stijf uitverkocht en ook de festivalgangers zullen dit jaar opgevrolijkt worden door de pluizige beesten uit Liverpool. In plaats van een gebruikelijk interview over de band vroeg ik Noorse bassist Tord om zijn top 15 nummers op te stellen, hetgeen voor een heerlijke mixtape zorgde! Hieronder de lijst met toelichting van Tord:

1. Animal Collective - Pearebone / Één van de nummers op, naar mijn mening, één van de beste albums van 2007, catchy en verrassend tegelijk.

2. The National - Fake Empire / Dit nummer draaien we veel in onze tour bus, donker en wonderschoon van aard.

3. Joy Division - Love Will Tear Us Apart / Het ultieme indie nummer bij uitstek die ervoor zorgt dat wij alle remmen los gooien op de dansvloer.

4. Eugene McGuiness - Monsters Under My Bed / Vriend van ons uit Liverpool, dit nummer is afkomstig van zijn in 2007 uitgebrachte mini album The Early Learnings Of Eugene McGuinness. Fantastische songwriter en performer, de videoclip bij dit nummer moet je ook zeker kijken! -klik hier voor de clip, werd eerder ook al door Lightspeed Champion getipt-

5. Millionaire - Her Gender / Afkomstig van briljante debut album Outside the Simian Flock, quirky stoner/indie/electro of iets in die richting, ga dit luisteren!

6. Pop Levi - Pick Me Up Uppercut / In L.A. gevestigde band uit Liverpool, dit nummer klinkt als een vurige ontmoeting tussen Prince en Le Tigre, heerlijk!

7. Weezer - Buddy Holly / Afkomstig van waarschijnlijk één van de beste debuut albums ooit, heerlijk popnummer in een ranzige garage rock outfit.

8. Refused - Liberation Frequency / Staat op grensverleggend en verbazingwekkend album The Shape of Punk to Come. Heel erg dynamisch en vol energie, Refused is één van de beste Zweedse punk bands ooit.

9. Motorpsycho - In the Family / Motorpsycho is al meer dan tien jaar één van mijn favoriete bands en dit nummer is het eerst nummer waar ik mee in aanraking kwam, denk: Noorse Sonic Youth.

10. My Bloody Valentine – When You Sleep / Afkomstig van één van mijn top 10 albums allertijden Loveless. Dit album heeft een enorme invloed gehad op mijn muzikale ontwikkeling.

11. Mercury Rev - Holes / Ik begon jaren geleden met het luisteren naar Mercury Rev, laatst heb ik Deserter's Songs album weer van onder uit mijn cd collectie gehaald. Dit nummer is het openingsnummer van dat album, episch en verrassend tegelijk. Een zaag is het meest angstaanjagende instrument ooit maar op dit nummer klinkt het wonderschoon!

12. Band of Horses - Funeral / Heb deze band nu twee keer live gezien. De laatste keer was in Koko London, dit nummer was het hoogtepunt van een zeer solide set.

13. Truls and the Trees - Upside Journey / Nieuwe Noorse band waar ik heel enthousiast over ben. Hun debuut album is vooralsnog alleen uit in Noorwegen maar ik weet zeker dat hij zeer binnenkort leverbaar zal zijn in goede indie recordstores in de rest van de wereld. Klinkt als een excentrische Noorse versie van Arcade Fire.

14. The Clash - Lost in the Supermarket / Mijn favoriete nummer van een band die een hele generatie van Britse bands heeft beïnvloed.

15. Digitalism - Pogo / Deze Duitse electro formatie is een vaste floor filler wanneer wij DJ sets doen.

Download: Mixtape
Read more