Covers (Mixtape)

Deze week is onze mixtape gevuld met covers en hun origineel. Enjoy!

Klik hier voor het eerste deel van de mixtape
The Beatles / The Libertines – Eight Days A Week
Gnarls Barkley / The Kooks – Crazy
The Beatles / Pete Doherty – She Loves You
David Bowie / The Last Shadow Puppets –In The Heat Of The Morning
Klaxons / Kaiser Chiefs – Golden Skans

Klik hier voor het tweede deel van de mixtape
The Strokes / Arctic Monkeys – Take It Or Leave It
Justice / Get Cape. Wear Cape. Fly – D.A.N.C.E.
The Libertines / Adam Green – What A Waster
Devo / Does It Offend You, Yeah? – Whip It

Barbara Lewis / Arctic Monkeys & The 747s – Baby I’m Yours

Read more

The Kooks streven naar perfectie (Concertrecensie)

Gezien: The Kooks, Melkweg The Max 14-04-2008

Het is acht op de tien keer vaste prik bij concerten. Met de trein naar CS of Zuid en vanaf daar met de 1, 2 of 5 naar Leidse, soms nog even naar de Mac en vervolgens óf linksaf naar de Weteringschans óf rechtsaf naar de Lijnbaansgracht. Anders dan normaal is deze avond de blik naar het balkon van de Stadsschouwburg. Ik zou er meerdere moorden voor doen om zondag vanaf deze plek weer naar het balkon te mogen kijken. Vandaag gaan we weer eens rechtsaf naar de Melkweg, die voor dit concert binnen een handomdraai was uitverkocht. Het zou zaak worden voor de mannen uit Brighton om mij te overtuigen, dit had tweede plaat Konk allerminst kunnen doen en dus was ik vrij sceptisch van tevoren.

Maar negatieve gedachtes worden vanavond niet getolereerd, God straft meteen. Een genious mind moet vannacht een geniale ingeving gehad hebben om de fans in shifts van tien naar binnen te laten gaan. Nergens voor nodig en gevolg is dat het voorprogramma Get Cape. Wear Cape. Fly aan een grote groep mensen voorbij gaat. Bij de garderobe hoor ik trompetgeschal maar op het podium staat alleen Sam Duckworth met een gitaar, begeleid door een drummer. De trompetten komen uit zijn laptop. De twee nummers zijn te weinig voor een waardeoordeel maar we krijgen zaterdag 26 april een herkansing als deze singer-songwriter op London Calling staat.

Dan is het de beurt aan The Kooks. De muziek en de lichten gaan uit en terwijl vanuit de schemering vier contouren zichtbaar worden begint een ware lichtshow, ondersteund door lichten maatje XL van het type dat je bij de tandarts vindt. De band opent met See The World en de toon is gezet: vanavond gaat het los. Het is een kwestie van nog even snel ademhalen want het eerste rustmoment komt pas dik een halfuur verder. Ook eerste single van het nieuwe album Always Where I Need To Be kan rekenen op een springende massa.

Na vier nummers is het tijd voor het eerste (en enige?) verstaanbare praatje met het publiek. Of we de nieuwe plaat al hebben gehoord… natuurlijk hebben we dat! Luke en Hugh kijken elkaar aan alsof ze hun oren niet kunnen geloven, de release van Konk was immers ook vandaag. Welkom in 2008. Als vervolgens de inleidende gitaren van Sway klinken blijkt inderdaad dat de meerderheid van het publiek de nieuwe plaat al meerdere malen heeft beluisterd. Maar ieder nadeel hep ze voordeel en dus gaat de zaal voor de vijfde keer deze avond uit z’n dak.

Dit deel van de set is het absolute hoogtepunt. Met Time Awaits stijgt de band haast boven zichzelf uit. Dit nummer wordt verlengd tot het nog langer duurt dan op de plaat en de zware gitaren uit de intro doen de grond in hartje Amsterdam momenteel nog steeds naschudden. Hugh laat zien wat een briljante gitarist hij is.
Als Luke daarna voor het evenwicht in de set zijn akoestische gitaar pakt en je kent het nieuwe album en beetje dan hoop je op één bepaald nummer: het schitterende One Last Time. De overige bandleden springen halverwege in, (tijdelijke) bassist Dan leunt nonchalant tegen zijn kolossale versterker aan.

Dan gebeurt wat ik min of meer al voorzien had in mijn recensie van Konk. Do You Wanna is misschien wel het slechtste nummer van dit album maar wel een hele aanstekelijke. De handjes gaan in de lucht en klappen ritmisch mee, de tekst wordt luidkeels meegezongen. Het is officieel: dit concert is ijzersterk. Na Naive is het tijd om het tempo even wat omlaag te gooien. De periode dat het optreden wat inzakt duurt exact twee nummers en niet geheel toevallig betreft het hier nummers van de nieuwe plaat. Met drie nummers van Inside In/Inside Out wordt de set stijlvol afgesloten, iedereen is toe aan wat rust.

Voor de toegift komt Luke vijf minuten later alleen het podium op. Deze keer zonder de altijd stevig timmerende Paul en z’n andere bandgenoten. Hij doet waar hij goed in is: frontman-zijn. Seaside en Jackie Big Tits (“And Amsterdam, I never knew you so well”) worden akoestisch gespeeld. Dan is het is tijd voor Dan. Tot nu toe heeft hij quasi-ongeïnteresseerd voor zich uitgekeken maar bij Stormy Weather moet ook hij er aan geloven. Waar hij zich bij de meeste overige nummers kan beperken tot het spelen van grondtonen is de bas in dit nummer helemaal onmisbaar. Iets meer afwisseling op dit gebied kan op het derde album geen kwaad. De uitgelaten meute zal het een worst wezen. Sofa Song is de knallende afsluiter van vanavond en dan kan de rekening opgemaakt worden.

De tweede plaat mag dan niet denderend zijn, de nummers van Konk werden, een uitzondering daargelaten, met een grote dosis overtuiging gespeeld. De setlist spreekt echter voor zich: in dik 75 minuten worden elf oude en acht nieuwe nummers gespeeld, een logische verdeling in hun zoektocht naar een perfect optreden.
Veelzeggend was het moment waarop de band na een kort applaus door wilde gaan maar hier door technisch ongemak aan het drumstel van werd weerhouden. De koppies spraken boekdelen. Het siert ze.


Setlist:
See The World
Always Where I Need To Be
Eddie’s Gun
Ooh La
Sway
Time Awaits
One Last Time
Mr. Maker
I Want You
Do You Wanna
Naïve
Shine On
See The Sun
Matchbox
She Moves In Her Own Way
You Don’t Love Me

Seaside
Jackie Big Tits
Stormy Weather
Sofa Song

Read more

My little brother just discovered Rock and Roll (Prospect)

Naarmate ik ouder word en de bands steeds jonger begin ik te twijfelen aan mijn keuze voor een huis-tuin-en-keuken-bestaan. Too old to Rock and Roll, too young to die? Dit adagium gaat in ieder geval niet op voor de jongetjes van Lo-Fi Culture Scene. Op elfjarige leeftijd ruilden Tom M., Angus, Callum, Tom H. en Jacob de legosteentjes in voor volwaardige instrumenten en sindsdien is Lo-Fi Culture Scene een feit.

Door hun jonge leeftijd is de muziek onbevangen en fris. Waar de verwachtingspatronen niet verder reiken dan lyrics in de lijn van “ABCDEF and G, that reminds me of when we were free”, verrast Lo-Fi Culture Scene. Ze klinken frisser dan The Strokes op This Is It? en puntiger dan Bloc Party ten tijde van Silent Alarm. Levende bewijs hiervan zijn nummers als Go Your Own Way en Meet Again. De brutaal tegen elkaar opspelende gitaren zijn perfect afgekeken van hun voorbeelden, toch klinkt er al een eigen herkenbaar Lo-Fi geluid door. Dit frisse geluid heeft er, met een beetje hulp van broer Jamie MacColl uit Bombay Bicycle Club, voor gezorgd dat ze zich hebben kunnen vestigen in de Noord-Londense scene. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen want inmiddels speelden ze al in het voorprogramma van onder andere voorbeelden Bloc Party, Blood Red Shoes en Good Shoes. Na lovende kritieken van voornamelijk Artrocker kan niemand meer om de jongste next big thing heen.
Inmiddels hebben ze tijd gevonden om tijdens de tussenuurtjes de eerste single Abstract op te nemen onder label KIDS, waarvan de feestelijke release 30 juni zal zijn. De demoversie van het nummer klinkt veelbelovend, de hoekige gitaarlijnen uit Go Your Own Way worden voortgezet en komen halverwege het nummer samen met de drums als mentos met diet coke. Hopelijk weten ze de kwaliteiten van de nummers vast te houden en kunnen ze ons aan het einde van zomervakantie met een EP verrassen. Met zoveel potentie en talent lijkt een optreden als jongste band ooit op London Calling niet ver weg.

MySpace
Download
Read more

The Rifles have got Standards (Concertrecensie)

Gezien: The Rifles, Tivoli 11-04-2008

Daar stond ik dan om tien voor negen in Tivoli te wachten op The Rifles. Eigenlijk had ik in Paradiso willen zijn om hippe dansmoves te maken op de muziek van Foals. Maar in een gekke bui had ik een kaartje gekocht voor The Rifles, verkeerde beslissing gemaakt?

De avond ging van start met de vijf local boys van de band Paper Tiger, ze maken een mix van indie, pop en folk. De heren spelen met veel plezier en weten met kleine grapjes het publiek goed op te warmen. Ongeveer 20 minuten later beklimmen The Rifles het podium. Zonder een woord te zeggen beginnen ze aan hun nieuwe single Talking. Het publiek lijkt overdonderd en reageert nog een beetje afwachtend. Bij het tweede nummer ontstaat er een rustige pit in het midden van de zaal maar het begint pas echt bij het achtste nummer, Peace & Quiet. Het enige nummer van vanavond waar de band de energie van het debuutalbum ook live weet te evenaren.

Tussen de nummers worden wat grapjes gemaakt. Zo wordt een rustig nummer aangekondigd om vervolgens She’s Got Standards in te zetten. Ook liet de band weten dat ze hun nieuwe album bijna af hadden en na de tour er de laatste hand aan zouden leggen (de waarschijnlijke release datum is 23 juni). De nieuwe nummers die gespeeld werden liggen in de lijn van de huidige The Rifles sound, niks nieuws dus. Vaak ook weer opgebouwd vanuit een paar akkoorden die door de zanger worden gespeeld waarover de tweede gitarist een deuntje of een solo speelt. Het enige nieuwe nummer dat me is bijgebleven is Romeo & Juliet, waarvan we al eerder een akoestische versie op hun MySpace konden horen.

Na 13 nummers verlaten ze het podium om na vijf minuten weer terug te komen en nog drie laatste nummers te spelen: Narrow Minded Social Club, het nieuwe nummer The Great Escape en Local Boy waarbij iedereen nog een laatste keer uit zijn dak gaat. Al met al een optreden die niet zo memorabel was als ik had gehoopt. De nummers werden erg strak gespeeld, er was contact met het publiek, er werd gesprongen, maar de oprechte energie ontbrak. Terwijl ze deze energie op plaat vrijwel continu weten te brengen was enige echte hoogtepunt Peace & Quiet. Ook na het optreden zijn de heren niet meer in voor een korte babbel, snel de tourbus is en de gordijntjes dicht.

Alles overziend was Foals waarschijnlijk een betere keuze geweest..

Door: Tom
Read more