Apply Some Pressure Not Missiles

Gezien: Maxïmo Park, 20 juni 2008, Doornroosje

Ter voorbereiding op hun optreden tijdens het Hurricane festival speelt Maxïmo Park vanavond een intieme warm up gig in Doornroosje. Een concertzaal die te midden van de nieuwbouwwoningen als een doorn in 't oog eruit springt. Sinds het in 2005 verschenen debuutalbum A Certain Trigger is Maxïmo Park niet meer weg te denken uit 't festival en clubcircuit. Mede doordat frontman Paul Smith (inclusief bolhoed) met zijn onuitputtelijke bron aan energie elk optreden onvergetelijk weet te maken. Vorig jaar bewees de band tijdens hun optreden in de Melkweg dat ook de nummers van tweede album Our Earthly Pleasures, die op plaat soms wat veilig en eentonig klinken, live moeiteloos omgezet kunnen worden in instant hits. De kleine venue, het broeierige weer en het aankomende derde album lijken bij voorbaat dan ook de perfecte ingrediënten voor een avond Maxïmo Park.

Met Girls Who Play Guitars is het de inzet om knallend van start te gaan, dit lukt echter maar deels. Doordat het geluid bijzonder zacht staat lijkt het even op een mini-playbackshow, de vurige bewegingen van Paul sluiten niet aan met de muziek en de gitaar ontbeert aan kracht. Wellicht toch niet zo gunstig een concertzaal midden in een woonwijk? Gewoon niet te lang bij stil staan en mee gaan met de flow is het devies. Met Graffiti wordt de valse start direct goed gemaakt "I'll do Graffiti if you sing to me in French, what are we doing here if romance isn't dead?" galmt, ondersteund door het publiek, door de hele zaal. De energie die hiervoor leek te ontbreken wordt door de inzet van band en publiek meer dan goed gemaakt. Our Velocity met herkenbare orchel, laat zien dat het de single een jaar na zijn release nog steeds even snel en scherp is. Paul beweegt zich als een bezetene over het podium en is vanavond de blikvanger, hij geeft 200% en ontvangt minstens zoveel terug van het publiek.

Het eerste nieuwe nummer dat vanavond voorbij komt is "Tanned" en gaat volgens Paul over geluk, op het eerste gehoor lijkt het vooral in lijn te liggen met Our Earthly Pleasures. Het nummer is niet onaardig maar klinkt iets te omslachtig en 'volwassen', ook het publiek lijkt niet direct overtuigd. Maar uit de hele setlist blijkt dat Maxïmo Park genadeloos goed aanvoelt hoe ze een publiek in moeten pakken. Oude en nieuwere nummers volgen elkaar perfect en ook de nodige rustpunten halen de snelheid niet uit het optreden. Na een uitstekende uitvoering van uitblinker en vaste waarde Limassol, kondigd Paul aan dat wij nog een laatste keer als Guinea Pig worden gebruikt om vervolgens het tweede nieuwe Questioning in te zetten. Enige lichtpuntje in het langdradige nummer is de gitaarsolo van Duncan. Met The Unshockable wordt deze kleine misstap kort daarna meer dan goed gemaakt "Have we become The Unshockable or have we become The Saddened? Activity is absent, things are looking scarce!". Door direct daarna Going Missing in te zetten wordt het publiek geen moment rust gegund en wordt de set op stijlvollewijze afgesloten.

Het publiek schreeuwt nog één laatste maal voor haar gladiatoren "Maxïmo, Maxïmo, Maxïmo!" als de band terug komt om vol gas de encore te spelen. Nadat de band heeft voorgelezen uit Russian Literature en Books From Boxes volgt het moment waarop het hele publiek heeft gewacht. Apply Some Presure maakt met haar fantastische gitaarsolo, heerlijke drums en het herhalende refrein "What happens when you lose everything? You just start again, you start all over again" ook van deze avond een onvergtelijke.

Herhaling: 10 augustus 2008, Paradiso