Hanging around in a one horse town

Festival: The Music in My Head, 14 juni 2008

Het tweedaagse Haagse festival The Music In My Head viert dit jaar haar laatste verjaardag. Vanwege stijgende kosten en het gebrek aan subsidie hebben de organisatoren besloten dat er geen toekomst meer is. Toch zijn kosten noch moeite bespaard om het festival op een waardige manier af te sluiten. Op vrijdag opende Stephen Malkmus and the Jicks (ex Pavement) het festival waarna de dag in stijl werd afgesloten door een intiem concert van Sinead O’Connor. Maar nothing compares to zaterdag waarop ondermeer The Charlatans, Supergrass, Hit Me TV, Fanfarlo, Tokyo Police Club en The Futureheads acte de présence geven. Helaas is het programma dusdanig ongelukkig gepland dat liefhebbers van bovenstaande bands keuzes moeten maken. Wordt het de grote of toch de kleine fabriekshal?

Bij binnenkomst leiden de sfeervolle en warme nummers van Fanfarlo mij direct naar de kleine zaal. Het in Londen gestationeerde Zweedse zestal weet zonder moeite de zaal in betovering te brengen met haar folk invloeden die stuk voor stuk worden verpakt in prachtige popnummers. Deze meer dan waardige opwarmer is een voorbode dat de keuze voor de kleine zaal een juiste zal zijn.

Terwijl de zaal langzaam volstroomt bereidt Tokyo Police Club zich voor om critici finaal de mond te snoeren. Na de weergaloze EP A Lesson in Crime stonden de vier heren uit Toronto vorig jaar februari al in de bovenzaal van Paradiso. Ondanks de zenuwen wisten ze toen in een krap halfuur de hele zaal in verroering te brengen. Het dit jaar verschenen debuutalbum Elephant Shell ontving echter matige recensies. Het album zou de scherpe en pakkende elementen van A Lesson In Crime missen, maar is deze kritiek gegrond?

Opener van vanavond Graves wordt direct een fractie harder en sneller ingezet dan op LP en weet daardoor het publiek onmiddellijk op te zwepen. Klassieker Box afkomstig van mini EP Smith (verscheen eerder ook als b-kantje op Nature The Experiment), weet met haar aanstekelijke synthesizerloopje het ijs definitief te breken. Toetsenist Graham Wright a.k.a. McLovin speelt alsof zijn leven ervan afhangt en geeft het nummer daardoor extra energie. Mede doordat oude en nieuwe nummers elkaar naadloos aanvullen en het repertoire van Tokyo Police Club louter nummers kent die rond de tweeminuten grens zwerven verzwakt de set bijna nergens. Dat Elephant Shell een meer dan waardige opvolger van A Lesson A Crime is bewijzen Sixties Remake, Juno en Your English is Good, de nummers knallen in moordend tempo door de zaal en worden met evenveel energie door het publiek teruggevuurd. Het als semi bonus track verschenen Cut Cut Paste fungeert als brug tussen de eerste en tweede helft van de set. Een eerste helft die voornamelijk rust op nieuw materiaal en een tweede set waarin de vertrouwde EP bijna in haar geheel gespeeld wordt.

De karakteristieke baslijn van Shoulders & Arms is het startschot van een laatste reeks hoogtepunten waar het publiek als een blender met kortsluiting op reageert. De bijna klassieke openingszin van Cheer It On wordt woord voor woord luidkeels mee geschreeuwd “Operator get me the President of the world this is an emergency!” evenals het aanstekelijke refrein dat daarop volgt “When you’re standing near, Tokyo Police Club! When you're standing next to me, Tokyo Police Club!”. Ook het “GO!” van Nature The Experiment wordt met evenzoveel enthousiasme ontvangen.

Na zestien nummers wordt het optreden met Be Good glansrijk afgesloten en laat de band zien dat ze in een jaar tijd enorm gegroeid is. De heren zijn op elkaar ingespeeld waarbij David Monks zich van een verlegen schooljongetje heeft ontpopt tot een ware frontman die de spotlight opdurft te zoeken. Tokyo Police Club heeft mijn stem en waarschijnlijk die van vele anderen vanavond definitief voor zich gewonnen.

Nadat het publiek meer dan opgewarmd is krijgen The Futureheads de taak om de avond, en daarmee het festival voorgoed af te sluiten, een taak die haar op het lichaam lijkt geschreven. Na een zwak tweede album keerde de band dit jaar terug met het in eigenbeheer uitgebrachte This Is Not The World. De plaat is nog steeds niet zo sterk als haar debuut maar staat strak van de energie en no nonse rock. Tijdens het Eurosonic festival eerder dit jaar werden de bezoekers alvast getrakteerd op een voorproefje van de nieuwe Futureheads.

Vaste opener Decent Days And Nights knalt meer dan vier jaar na dato nog steeds harder dan ooit “If the least you can do is show some restraint then the most you can do is get carried away / But you look confused and you don’t know what to do”. Het publiek in het Paard lijkt duidelijk wel te weten wat ze moeten doen, compleet losgaan. Walking Backwards is het eerste nieuwe nummer dat langskomt, met de opzwepende drums, snelle gitaren en een aanstekelijk refrein “Walking backwards with nothing to say / Walking backwards backwards to get it out of the way” zijn dit The Futureheads die we graag horen.

Dat de band afscheid heeft genomen van News and Tributes bleek al uit het hernieuwde geluid maar ook in de setlist is er, naast Skip To The End, geen plaats meer voor de melancholische rustpunten. Snel, vurig en hard zijn vanavond de kernwoorden. Nieuwe single Radio Heart voldoet aan al deze eisen en bewijst wederom dat The Futureheads nog lang niet zijn afgeschreven. De band straalt en speelt als herboren, dit komt voornamelijk tot uitdrukking in de chemie tussen Barry en Ross. Nadat Area de zaal heeft omgetoverd in een arena wordt het publiek verzocht mee te zingen met het refrein van Everything’s Changing Today. Met het “Aaah Aaaaah Aaah Aaaaah” heeft de band alvast een waardige opvolger voor de “Ooh Ooh’s” van Hounds of Love gevonden, die kort daarna volgen.

Opvallend is dat de basis van de setlist van The Futureheads de afgelopen jaren nauwelijks is veranderd. De set wordt netjes opgebouwd met vaste waarde als Decent Days and Nights en Meantime en afgesloten met krakers Hounds of Love, Carnival Kids en Man Ray. Vanavond is de indeling niet anders maar lijkt ervan een automatischepiloot allerminst sprake. Carnival Kids zorgt voor de eerste crowdsurfers en tijdens Man Ray kan het extatische publiek niet meer van elkaar afblijven “Touch yourself, Touch yourself, Touch each other, black and white!”

Als de band het podium verlaat knaagt er onder het publiek een neurotisch verlangen naar een encore. Dit verlangen wordt gelukkig vrijwel direct ingewilligd als de band terugkomt om He Knows te spelen ‘The authorities weren’t pleased when they couldn’t bring her home, it was just a matter of time!”. Met Piece of Crap sluiten The Futureheads een onverstelbaar strak en weergaloos optreden af en zorgen ze ervoor dat The Music In My Head nog langer dan vanavond zal doorklinken.