The Kooks streven naar perfectie (Concertrecensie)

Gezien: The Kooks, Melkweg The Max 14-04-2008

Het is acht op de tien keer vaste prik bij concerten. Met de trein naar CS of Zuid en vanaf daar met de 1, 2 of 5 naar Leidse, soms nog even naar de Mac en vervolgens óf linksaf naar de Weteringschans óf rechtsaf naar de Lijnbaansgracht. Anders dan normaal is deze avond de blik naar het balkon van de Stadsschouwburg. Ik zou er meerdere moorden voor doen om zondag vanaf deze plek weer naar het balkon te mogen kijken. Vandaag gaan we weer eens rechtsaf naar de Melkweg, die voor dit concert binnen een handomdraai was uitverkocht. Het zou zaak worden voor de mannen uit Brighton om mij te overtuigen, dit had tweede plaat Konk allerminst kunnen doen en dus was ik vrij sceptisch van tevoren.

Maar negatieve gedachtes worden vanavond niet getolereerd, God straft meteen. Een genious mind moet vannacht een geniale ingeving gehad hebben om de fans in shifts van tien naar binnen te laten gaan. Nergens voor nodig en gevolg is dat het voorprogramma Get Cape. Wear Cape. Fly aan een grote groep mensen voorbij gaat. Bij de garderobe hoor ik trompetgeschal maar op het podium staat alleen Sam Duckworth met een gitaar, begeleid door een drummer. De trompetten komen uit zijn laptop. De twee nummers zijn te weinig voor een waardeoordeel maar we krijgen zaterdag 26 april een herkansing als deze singer-songwriter op London Calling staat.

Dan is het de beurt aan The Kooks. De muziek en de lichten gaan uit en terwijl vanuit de schemering vier contouren zichtbaar worden begint een ware lichtshow, ondersteund door lichten maatje XL van het type dat je bij de tandarts vindt. De band opent met See The World en de toon is gezet: vanavond gaat het los. Het is een kwestie van nog even snel ademhalen want het eerste rustmoment komt pas dik een halfuur verder. Ook eerste single van het nieuwe album Always Where I Need To Be kan rekenen op een springende massa.

Na vier nummers is het tijd voor het eerste (en enige?) verstaanbare praatje met het publiek. Of we de nieuwe plaat al hebben gehoord… natuurlijk hebben we dat! Luke en Hugh kijken elkaar aan alsof ze hun oren niet kunnen geloven, de release van Konk was immers ook vandaag. Welkom in 2008. Als vervolgens de inleidende gitaren van Sway klinken blijkt inderdaad dat de meerderheid van het publiek de nieuwe plaat al meerdere malen heeft beluisterd. Maar ieder nadeel hep ze voordeel en dus gaat de zaal voor de vijfde keer deze avond uit z’n dak.

Dit deel van de set is het absolute hoogtepunt. Met Time Awaits stijgt de band haast boven zichzelf uit. Dit nummer wordt verlengd tot het nog langer duurt dan op de plaat en de zware gitaren uit de intro doen de grond in hartje Amsterdam momenteel nog steeds naschudden. Hugh laat zien wat een briljante gitarist hij is.
Als Luke daarna voor het evenwicht in de set zijn akoestische gitaar pakt en je kent het nieuwe album en beetje dan hoop je op één bepaald nummer: het schitterende One Last Time. De overige bandleden springen halverwege in, (tijdelijke) bassist Dan leunt nonchalant tegen zijn kolossale versterker aan.

Dan gebeurt wat ik min of meer al voorzien had in mijn recensie van Konk. Do You Wanna is misschien wel het slechtste nummer van dit album maar wel een hele aanstekelijke. De handjes gaan in de lucht en klappen ritmisch mee, de tekst wordt luidkeels meegezongen. Het is officieel: dit concert is ijzersterk. Na Naive is het tijd om het tempo even wat omlaag te gooien. De periode dat het optreden wat inzakt duurt exact twee nummers en niet geheel toevallig betreft het hier nummers van de nieuwe plaat. Met drie nummers van Inside In/Inside Out wordt de set stijlvol afgesloten, iedereen is toe aan wat rust.

Voor de toegift komt Luke vijf minuten later alleen het podium op. Deze keer zonder de altijd stevig timmerende Paul en z’n andere bandgenoten. Hij doet waar hij goed in is: frontman-zijn. Seaside en Jackie Big Tits (“And Amsterdam, I never knew you so well”) worden akoestisch gespeeld. Dan is het is tijd voor Dan. Tot nu toe heeft hij quasi-ongeïnteresseerd voor zich uitgekeken maar bij Stormy Weather moet ook hij er aan geloven. Waar hij zich bij de meeste overige nummers kan beperken tot het spelen van grondtonen is de bas in dit nummer helemaal onmisbaar. Iets meer afwisseling op dit gebied kan op het derde album geen kwaad. De uitgelaten meute zal het een worst wezen. Sofa Song is de knallende afsluiter van vanavond en dan kan de rekening opgemaakt worden.

De tweede plaat mag dan niet denderend zijn, de nummers van Konk werden, een uitzondering daargelaten, met een grote dosis overtuiging gespeeld. De setlist spreekt echter voor zich: in dik 75 minuten worden elf oude en acht nieuwe nummers gespeeld, een logische verdeling in hun zoektocht naar een perfect optreden.
Veelzeggend was het moment waarop de band na een kort applaus door wilde gaan maar hier door technisch ongemak aan het drumstel van werd weerhouden. De koppies spraken boekdelen. Het siert ze.


Setlist:
See The World
Always Where I Need To Be
Eddie’s Gun
Ooh La
Sway
Time Awaits
One Last Time
Mr. Maker
I Want You
Do You Wanna
Naïve
Shine On
See The Sun
Matchbox
She Moves In Her Own Way
You Don’t Love Me

Seaside
Jackie Big Tits
Stormy Weather
Sofa Song