Gezien: Laura Marling, Paradiso 25-03-2008Ondanks haar jonge leeftijd - net achttien jaar - heeft Laura Marling al een repertoire aan nummers opgebouwd waar menig artiest jaloers op kan zijn. Al na haar tweede optreden werd ze opgepikt door Jamie T die haar persoonlijk meevroeg op zijn tour. Vervolgens trad ze toe tot de Way Out West familie waarna haar carrière in een stroomversnelling raakte. Inmiddels heeft ze meegezongen met The Rakes op Suspicious Eyes en de nieuwe single van Mystery Jets Young Love, ook is ze actief in Noah and the Whale. Deze laatste band speelde vorig jaar nog op de (mislukte) zondag van London Calling, toen was Laura Marling helaas niet aanwezig. De muziek van Noah and the Whale en Laura Marling kent veel raakvlakken waarbij de alternative country van Ryan Adams als voornaamste bron van inspiratie fungeert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist frontman Charlie Fink het pas verschenen debuut Alas I Cannot Swim produceerde.
Vanavond is het niet Charlie Fink, maar Marcus Mumford die Laura Marling vergezelt. Eerst solo als (onaangekondigde) support. Die rol vervult hij bijzonder goed, met zijn charisma, akoestische gitaar maar voornamelijk met zijn stem weet hij de zaal tijdens drie nummers meer dan in te pakken. Zijn stem en speelstijl doen mij denken aan Damien Rice die zo'n kleine 5 jaar terug ook, even bescheiden en charmant op ditzelfde podium stond. De gespeelde nummers zijn een voorproefje van de in mei te verschijnen EP van zijn band Mumford and Sons. Als het op plaat net zo sterk is als live dan is dit zeker een artiest om in de gaten te houden.
Terwijl Marcus zijn gitaar neerlegt loopt Laura, met nieuw kapsel en vaal houthakkersshirt, het podium op. De opener Shine creëert een, voor Nederlandse begrippen, muisstille zaal. Ze staart dromerig voor zich uit en zingt de nummers vol overgave. Bij het tweede nummer Cross Your Fingers betreedt Marcus andermaal het podium om Laura door de rest van de set te begeleiden. Hierbij beperkt hij zich niet tot drums en accordeon, vanmiddag is de Intertoys nog even snel leeggekocht en komen onder andere glockenspiel en ukulele tevoorschijn. De chemie tussen Laura en Marcus komt bij de samenzang het mooiste naar voren, tijdens Ghosts, een nummer welke verhaalt over de problemen die gepaard gaan bij het verwerken van oude geliefden, verzorgt hij de prachtige tweede stem. Uit de thematiek en de prachtige verhalende lijn van de nummers blijkt dat Laura haar leeftijd ver vooruit is. De uitverkochte bovenzaal is hiervan op de hoogte en ziet een optreden van een ongeslepen diamant die snel grootste vormen aan zal nemen.
Na krap acht nummers sluit Laura af met 'not so hidden track' Alas I Cannot Swim. Onder luid applaus verlaten Laura en Marcus vervolgens het podium om kort daarna nog eenmaal terug te komen voor Kimya Dawson cover 5 Years, die Laura al lachende en vol plezier uitspeelt. Meer nummers komen er vanavond niet meer, persoonlijke favorieten als Captain and the Hourglas, London Town en Tap At My Window blijven helaas onbespeeld. Toch overheerst een gevoel van geluk en voldoening, die binnenkort op Fabchannel herleefd kan worden.
No comments:
Post a Comment