22 Grand Love: I Love You Creedence

To spice up this blog a bit, I will be posting personal favourites at the start of every week with the title 22 Grand Love. The albums will mainly be random albums I love but have neglected for far too long. I won't do proper reviews on them as I feel you should make up your own mind. I will, however, give a short introduction to the artist and album. Please feel free to grasp the opportunity to comment on your own personal favourites, suggestions are more than welcome.

The first album I'll be posting is 2006 Etiquette by Casiotone for the Painfully Alone. CFTPA is a solo project by Chicago based Owen Ashworth. His first three albums were cassette-recorded gems which enhance a minimalistic approach, charged by his battery-powered casio and witty character-study lyrics. Etiquette only partly sticks to this formula as it gives us a more diverse and dynamic variety of sounds. However, the sentimental lyrics, portraying every day situations, are ever so present. Creating an album that grasps you from start to finish, as you get pulled into the world and observations of Owen Ashworth.
"This September I'll be 26 years old and El's the only one besides my dad who's ever said I love you Creedence"

Casiotone for the Painfully Alone - Etiquette (2006)

01 Etiquette I.D.
02 New Year's Kiss
03 Young Shields
04 I Love Creedence
05 Nashville Parthenon
06 Scattered Pearls
07 Happy Mother's Day
08 Holly Hobby (version)
09 Cold White Christmas
10 Bobby Malone Moves Home
11 Don't They Have Payphones Wherever You Were Last Night
12 Love Connection

Recommended tracks: New Years Kiss, I Love You Creedence and Cold White Christmas

Try here
Buy here

After recently releasing a collection of b-sides, covers and rare live recordings Advance Base Battery Life, CFTPA will release the proper follow up to Etiquette in April named VS. CHILDREN.
Read more

CRYSTAL ANTLERS TEAR DOWN BOWLING LANES

seen live: Three Trapped Tigers and Crystal Antlers @ Bloomsbury Bowling Lanes, 5 February 2009

Tonight, the slightly unconventional venue, Bloomsbury Bowling Lanes, is home to the one of the most anticipated bands of 2009, Crystal Antlers. Yet another amazing band to hail from Southern California. With the release of their astonishing debut EP, produced by Mars Volta's Ikey Owens, Crystal Antlers went from sweeping chimneys to raping venues with their eclectic sound. Perhaps best described as psych-garage, combining punk, noise, blues, swirling guitars and psych into ground braking compositions.

Before kicking-off Three Trapped Tigers acted as main support act. Where the two other bands had earlier desperately failed to impress, Three Trapped Tigers proved to be very talented. By mixing Lighting Bolt like drums with synths and dynamic keyboards they create a sound that is not only striking but unmistakeably mind-blowing. When given the chance do not miss out on this band, as you most assuredly will be blown away.

With just one EP Crystal Antlers blasted through their songs, generating strike upon strike. What else would you expect from a band that has given us songs like A Thousand Eyes, Until The Sun Dies (Part 2), Vexation and Arcturus. After playing one new track the band left us with Parting Song for the Torn Sky. The sweeping bass intro is the start of what is to be a ten minute orgasm, as penetrating guitars meet with tearing drums and a screaming organ finished off by percussionist Sexual Chocolate (yeah, I know that's hot).

Fuck it dude, this is about as good as music gets, sheer EPIC.

CRYSTAL ANTLERS
THREE TRAPPED TIGERS




Read more

VIDEO NASTIES UNLEASH HELLVETICA

Seen live: Video Nasties, Swanton Bombs, Threatmantics @ Cargo, 28 January 2009

After disappearing from the limelight last year, Video Nasties have returned from a lengthy fishing trip with the release of their second mind blowing EP Albatross. To inaugurate the release of this EP they’re touring through the U.K. this month, accompanied by Threatmantics and Swanton Bombs.

The Hellvetica tour stopped in London’s Cargo last night. With rotating head liners throughout the tour, it was Threatmantics turn to kick-off the night. The Welsh trio, who have recently signed to Domino, managed to get the blood flowing at high speed with their unique style combining folk, Welsh lyrics and pure rock. East London/Essex duo Swanton Bombs, yes another band with an unquestionable love for wrestling, continued on this leg. One only has to listen to Shock to know this band has all the potential of hitting the charts, intertwining edgy riffs with heaps of energy and catchy lyrics. That music is in fact a matter of nature and not nurture was once again proved when Dominic’s brother Eugene McGuinness got on stage to finish of the set in a fashionable manner.

However, with all due respect, there was always only going to be one head liner at tonight’s gig, Video Nasties, being arguably the best band to have hailed from London in the last couple of years. The much-anticipated release of their debut album On All Fours in April, will surely wake up the ones who have yet to be grasped by their intense and astounding collection of songs. Over the last few years they have, to some extent, changed their sound from the highly catchy Southern Demos (Plus One/Jorgensons Horn, Flickers, Riot Gear etc.) to a more ferocious and dark sound on the Karl Blau EP.

The band set off with one of their new tracks Stay Home, which ignited a forceful and yet pleasant feeling through my back spine. Stay Home was processed by another new song Jellybean, the song is guided by a scorching guitar riff, combined with powerful drums and mysterious vocals, another success number in the making. Devil and Karl Blau continued to flourish the set, serving two shots of pure adrenaline through the veins. However, while the band was clearly giving every drop of sweat to their home audience, I can’t help but state that the audience reacted far too sedate. Anyone who can recall the historical concert (I for one) at Paradiso in 2007 knows how an audience can turn a gig up to eleven. Nevertheless single Albatross, with Dominque McGuiness on guitar “to make it even more hardcore”, turned out to be plain proof of the sheer genius that is Video Nasties.

After playing two more new tracks HNB (no to be mistaken with Hearts and Bones) and Old Flower the set was brought to an epic close by one of their oldest and still one of their strongest songs to date, Teenage Celebration. From the first chords the song takes you on a seven minute trip that no class A drug will ever be able to re-enact. To finally explode into a unbelievable climax, leaving the audience in awes once again.

ALBATROSS



Setlist

Stay Home
Jellybean
Devil
Karl Blau
Conversation Dies
Kaiser
Albatross
HNB
Old Flowers
Teenage Celebration

VIDEO NASTIES: MYSPACE / .NET
THREATMANTICS: MYSPACE
SWANTON BOMBS: MYSPACE


Read more

WHITE LIES BOUND TO GAIN A LIFE

Seen: White Lies, 20 January 2009 @ HMV Oxford Street

Last year we mentioned that White Lies had a sparkling bright future ahead of them. After playing various festivals around the world it was just a matter of time before the album To Lose My Life. Unlike their bright future the album is filled with dark songs mainly inspired by death. The demo’s of the three main songs we discussed last year Death, From the Stars and Unfinished Business are still excellent and haven’t left their soul at the studio’s editing board. New single To Lose My Life is bound to sing around in your head forever, as the chorus “Let’s grow old together and die at the same time” is ultimately catchy. Harry McVeigh’s voice is distinctive but above all breathtaking. The songs on to Lose My Life are characterised by slick keyboards and synths as well as edgy guitar and bass lines flowing into a sublime album.

The release of To Lose My Life was celebrated with an instore at Oxford Street’s HMV. At the outset the plastic scenery was never going to do justice to the intimate feel of the music. Nonetheless White Lies managed to create a personal atmosphere and clearly enjoyed every second of the long anticipated release. The set kicked off with Unfinished Business, which was followed by To Lose My Life, EST, A Place To Hide, The Price of Love and finished with arguably their best song to date Death.

WHITE LIES: listen


Read more

TONIGHT: FRANZ FERDINAND AT ROUGH TRADE

Seen: Franz Ferdinand, 19 January 2009 @ Rough Trade

It has been a good three years since the release of Franz Ferdinand’s second album You could have it so much better with Franz Ferdinand (2005). Nevertheless their worldwide fame has been merely increasing over the years. Arguably obtaining the status of one the biggest bands the 21st century has produced to this day. As part of the promotion for their long awaited third album Tonight: Franz Ferdinand they are playing a series of intimate secret gigs across London town this week. Kicking off at a secret wristband only instore at Rough Trade last night.

The 250 lucky lucky fans were treated to an exclusive preview of the bands new album. Unlike the previous albums Tonight is a concept album, which refers to The Odyssey and James Joyce’s Ulysses as is most striking in Franz’s new single Ulysses. Besides the theme the most obvious element in which Tonight, to a certain extent, differs from previous work is the overall sound. In essence the album is filled with pop songs but these songs have got a more experimental twist to them as was ever so clear during their performance.

Tonight’s set commences with two classic Franz Ferdinandesque tracks both Send Him Away and No You Girls are straight on pop tunes with a rather catchy chorus combined with highly danceable rhythm sections. Live Alone is filled with bleep synths but as the song progresses they’re pushed to the background by a über catchy chorus “ “wherever you are, whoever is there, you know I’ll be here, whishing I could be there”.

Halfway during the set Bite Hard starts slow but soon goes into another up-tempo synth filled tune “we ride together, we die together”, with the scorching guitar solo at the 2:22 minute mark, turn it into another great tune. Single Ulysses gets the crowd chanting, the already instant hit, chorus “laa-lalalalaaa, Uylesses, I’ve found a new way”. Turn It On rolls into a lovely drum beat and razor guitar riff, turning it into another flat out wonderful song.

The set concludes with What She Came For, which starts of with a very classic Franz feel “I’ve got a question for you… Where do you see yourself in five minutes time?” As the song strides along the inevitable explosion comes at the end of the song when it turns into a full on punk tune, with explosive drums and squeaking guitars.

No, this is not the Franz we knew 3 years ago, this is better. They’ve found a healthy balance between their pop feel and their drive for more experimental songs. At moments when you feel the songs are turning into slightly cheesy pop songs the bands surprises and steps in at the right moment to turn songs around into proper tunes. Where other big bands such as Coldplay and Kaiser Chiefs have failed to achieve the standard of their debut album, Franz Ferdinand has come back with a more than decent third album which will most surely please first minute, last minute as well as new (cavemen?) fans.
Read more

HISTORIA

Seen: Cajun Dance Party, Good Shoes, Loverman, 15 January 2009 @ Astoria 2

In its thirty year history Astoria has become one of London’s most prominent venues. Hosting the worlds biggest bands from U2 and Nirvana to upcoming bands in its smaller sister venue Astoria 2. However over the last couple of years plans to construct a railway station, which connects the centre of London to the east and west, have put Astoria’s future in uncertain hands. Sadly the ultimate decision to tear down Astoria has since been made.

To celebrate the last night at Astoria a final gig was organised on 15 January. Besides various DJ sets from the likes of Lightspeed Champion, Mystery Jets, Frederick Blood Royale and many others Loverman had the honour to kick off what would be one of the last gigs at Astoria ever. Their dark hardcore punk music sounds promising to say the least. Whilst the drums fracture your skull, the emphatic screams fix to your throat like pieces of broken glass. The vigorous ergo energetic performance by the front man got a fair share of the crowd going berserk, all the signs of an amazing night, that had yet to be fully unrolled.

The hype machine that is Cajun Dance Party released their first full-length release “The Colourful Life” on major label XL Recordings. With another release planned for 2009 everything seems to go well for these teenagers. However, their live performances, although well prepared, lack the natural energy and enthusiasm you would expect from such a promising band. The unnecessary dramatic and pitiful approach by front man Daniel Blumberg plainly doesn’t work. Neither does the total lack of unity within the band’s style (jumpers, leather jackets, dresses, make up, boots, sneakers, beards etc.) add to their arsenal of wise before their years pop songs. To some these factors might come across as utterly irrelevant, however, these are the predominant factors that distinguish the average drama high school performance from a proper gig.

London’s Good Shoes had the privilege to play the last gig in Astoria’s bright history. Unlike the middle of the road performance by Cajun Dance Party Good Shoes were bound to end the night with a cracker from the advent of their set in the tiny bar overlooking the main stage. Front man Rhys words “If you vandalise it, it isn't going to matter because it is going to be fucking knocked down anyway.” were wisely followed by the crowd as Good Shoes kicked off with old favourite Photos. The eloquent mixture of old and new songs made me eager for the much-anticipated follow up to debut album Think Before You Speak. By ending the set with crowd favourite Morden resulting in a total mayhem of limbs, guitars, glasses and sweat Astoria was given its the last worthy push.

CAJUN DANCE PARTY: listen
GOOD SHOES: listen
LOVERMAN: listen

Read more

FIRE FIRE

Na zeker een jaar radiostilte, kwam begin deze week het bericht dat Jamie T druk bezig is met het afronden van zijn tweede studio album. Als teaser heeft hij ons de nieuwe single FIRE FIRE gegeven. In tegen stelling tot Panic Prevention (2007), lijkt Jamie T met Fire Fire een meer hardcore punk richting ingeslagen te zijn. Het nummer klinkt veelbelovend en zal voor de meeste fans als een complete verrassing komen.




Download: Jamie T - Fire Fire
Read more

2008 - 1989

Na een bewogen jaar die enthousiast begon is de aandacht voor 22 Grand Blog na de te lange zomerstop helaas verzwakt. Met meer tijd, ruimte, energie en wilskracht zullen in 2009 de reviews weer terugkeren. Dit keer niet vanuit Amsterdam maar vanuit Londen. Als voorproefje is hier het nieuwste nummer van de naamgever van deze blog.

The Rakes - 1989


Het nummer is de eerste single van het op 23 maart te verschijnen derde studio album van The Rakes, die de titel "Klang" voert.

01. You'e In It
02. That's the Reasons
03. The Loneliness Of the Outdoor Smoker
04. Bitchin' In the Kitchen
05. The Woes Of the Working Woman
06. 1989
07. Shackelton
08. Light From Your Mac
09. Mullet's Rachet
10. The Final Hill
11. Never Get Married
Read more

I have nipples, could you milk me?

Na een lange zomerstop is het de bedoeling dat de blog weer wat leven krijgt. Zoals reeds bekend staat de najaarseditie van London Calling gepland van woensdag 12 tot en met zaterdag 15 november. Het hele LC-concept is de afgelopen jaren meerdere malen gemolken met onder meer faliekant mislukte optredens in OT301 en een extra zondag editie. Deze mislukte pogingen heeft de organisatie er echter niet van weerhouden om, ondanks het zeer matige aanbod bandjes, twee warm up dagen toe te voegen aan de aankomende editie. Waarschijnlijk onder mom van "You can milk just about anything with nipples.".

Gelukkig blijft het een festival met sfeer en zijn er tot nu toe al enkele zeer veelbelovende bandjes bevestigd waaronder Cajun Dance Party, Bombay Bicycle Club, Glasvegas, White Lies en Wild Beasts. Daarnaast gaat het gerucht dat Bromheads Jacket (ter promotie van het tweede album)voor de derde keer op LC zullen spelen. Maar het is vooral de toevoeging van Bombay Bicycle Club die een lang gekoesterde wens eindelijk in vervulling laat komen. De vorig jaar verschenen The Boy I Used To Be Ep barstte van potentie en met de laatste single Evening / Morning is deze lijn meer dan doorgezet. Luister en oordel zelf.





Download:
The Boy I Used To Be EP
Evening / Morning single

Myspace:

Bombay Bicycle Club
Cajun Dance Party
Glasvegas
White Lies
Wild Beasts

Read more

Death Cab Will Possess Your Heart

Gezien: Death Cab For Cutie, 10 juli 2008, Melkweg

Death Cab For Cutie heeft zich sinds de overstap van Barsuk naar Atlantic Records ontpopt als ware grootmacht in de muziekwereld. Met de nieuwe plaat Narrow Stairs stapt de band weer wat verder weg van de popinslag die Plans kende, met de meer dan acht minuten durende single I Will Possess Your Heart bewijst de band dat ze nog steeds zelf de touwtjes in handen heeft. Vraag is of ze vanavond net zo kunnen overtuigen als de vorige keer in Paradiso.

Nadat Styrofoam de zaal heeft opgewarmd betreed Death Cab for Cutie, na een afwezigheid van twee jaar, The Max. Al lijkt Ben Gibbard op het eerste gezicht te zijn vervangen door een kruising tussen Roger Federer en Wolverine. De charismatische nerd is vervangen door een bad ass rocker, of toch niet? Tijdens opener Bixby Canyon Bridge blijkt dat naast zijn uiterlijk niets veranderd is, zijn fascinerende meeslepende stem is ongewijzigd en ook zijn klungelige bewegingen zijn gelukkig nog immer aanwezig. Na de opener grijpt de band terug naar ouder werk, helaas wordt hierbij ook meteen duidelijk wat voor publiek er vanavond op Death Cab afgekomen is. Waar The New Year bij de meeste nog wel herkenbaar in de oren klinkt gaat het bij Why You'd Want To Live Here mis. Terwijl Ben vol passie zijn gal spuwt over L.A. "Is this the city of angels or demons?" begint het publiek al halverwege het nummer te klappen, dit terwijl het beste gedeelte nog moet komen.. Het vrolijke Crooked Teeth afkomstig van Plans vindt duidelijk meer bijval, toch vreemd want kwalitatief gezien is dat toch één van de mindere nummers uit het Death Cab repertoire.

Aan kwaliteit ontbreekt het zeker niet tijdens het episch uitgevoerde I Will Posssess Your Heart de bombastische baslijn heeft de zaal in haar greep en wordt ondersteund door de herhalende vocalen van Ben. Naast de andere nieuwe nummers als Cath... en Grapevine Fires klinkt de band het beste op de momenten dat ze teruggrijpt naar ouder werk. Elke noot van A Movie Script Ending werkt betoverend, terwijl de beschrijvende stijl van Title Track "talking how the group had begun to splinter and I could taste your lipstick on the filter..." en het fantastisch uitgevoerde We Laugh Indoors een onmiskenbaar gevoel van geluk en nostalgie naar boven brengen.

Met het aanstekelijke refrein van The Sound of Settling "papaaa papaaaaaa" opgevolgd door het opzwepende ritme van Marching Bands of Manhattan wordt na ruim anderhalf uur de eerste helft afgesloten. De encore die volgt wordt in stijl geopend met Your Bruise afkomstig van debuutalbum Something About Airplanes. Als opeenvolgend Title and Registration en 405 langskomen en de avond op wonderschone wijze wordt afgesloten met Transatlanticism kan niet anders geconcludeerd worden dan dat Death Cab ons vanavond bijzonder verwend heeft.

Ondanks een perfect uitgevoerde setlist, met een prima afwisseling tussen nieuw en oud werk zullen veel mensen misschien toch wat teleurgesteld naar huis gegaan zijn. De oorzaak hiervoor zal m.i. bij die mensen zelf gezocht moeten worden, want aan de band lag het vanavond zeker niet. Als je als publiek Live Here, Movie Script Ending, 405, Company Calls, We Laugh Indoors en klassieker Your Bruise niet kan waarderen dan moet je beter je huiswerk doen of gewoon thuis blijven. Rest mij nog de aantekening dat The Max ook niet sfeer verhogend werkt, volgende keer gewoon weer in Paradiso en met bril.

Read more

Rectificatie: Video Nasties have gone fishin but will be back!

Met verdriet en pijn in mijn hart constateerde ik donderdag dat Video Nasties niet meer onder ons is. Zoals eerder dit jaar Jakobínarína plotseling aankondigde ermee te stoppen kwam ook deze boodschap compleet uit de lucht vallen.

Niets blijkt echter minder waar, de heren hebben zich afgesloten van de buitenwereld om een album op te nemen en zijn dus gelukkig gewoon nog onder ons.

"we haven't split up, we've gone into hiding (a
studio in london) to record our album, so you can still
look forward to hearing it and seeing us next time we play
in amsterdam, which we hope will be very soon."

Vita brevis est, longa ars


Video Nasties - London Calling 2007

Karl Blau EP




Read more

Apply Some Pressure Not Missiles

Gezien: Maxïmo Park, 20 juni 2008, Doornroosje

Ter voorbereiding op hun optreden tijdens het Hurricane festival speelt Maxïmo Park vanavond een intieme warm up gig in Doornroosje. Een concertzaal die te midden van de nieuwbouwwoningen als een doorn in 't oog eruit springt. Sinds het in 2005 verschenen debuutalbum A Certain Trigger is Maxïmo Park niet meer weg te denken uit 't festival en clubcircuit. Mede doordat frontman Paul Smith (inclusief bolhoed) met zijn onuitputtelijke bron aan energie elk optreden onvergetelijk weet te maken. Vorig jaar bewees de band tijdens hun optreden in de Melkweg dat ook de nummers van tweede album Our Earthly Pleasures, die op plaat soms wat veilig en eentonig klinken, live moeiteloos omgezet kunnen worden in instant hits. De kleine venue, het broeierige weer en het aankomende derde album lijken bij voorbaat dan ook de perfecte ingrediënten voor een avond Maxïmo Park.

Met Girls Who Play Guitars is het de inzet om knallend van start te gaan, dit lukt echter maar deels. Doordat het geluid bijzonder zacht staat lijkt het even op een mini-playbackshow, de vurige bewegingen van Paul sluiten niet aan met de muziek en de gitaar ontbeert aan kracht. Wellicht toch niet zo gunstig een concertzaal midden in een woonwijk? Gewoon niet te lang bij stil staan en mee gaan met de flow is het devies. Met Graffiti wordt de valse start direct goed gemaakt "I'll do Graffiti if you sing to me in French, what are we doing here if romance isn't dead?" galmt, ondersteund door het publiek, door de hele zaal. De energie die hiervoor leek te ontbreken wordt door de inzet van band en publiek meer dan goed gemaakt. Our Velocity met herkenbare orchel, laat zien dat het de single een jaar na zijn release nog steeds even snel en scherp is. Paul beweegt zich als een bezetene over het podium en is vanavond de blikvanger, hij geeft 200% en ontvangt minstens zoveel terug van het publiek.

Het eerste nieuwe nummer dat vanavond voorbij komt is "Tanned" en gaat volgens Paul over geluk, op het eerste gehoor lijkt het vooral in lijn te liggen met Our Earthly Pleasures. Het nummer is niet onaardig maar klinkt iets te omslachtig en 'volwassen', ook het publiek lijkt niet direct overtuigd. Maar uit de hele setlist blijkt dat Maxïmo Park genadeloos goed aanvoelt hoe ze een publiek in moeten pakken. Oude en nieuwere nummers volgen elkaar perfect en ook de nodige rustpunten halen de snelheid niet uit het optreden. Na een uitstekende uitvoering van uitblinker en vaste waarde Limassol, kondigd Paul aan dat wij nog een laatste keer als Guinea Pig worden gebruikt om vervolgens het tweede nieuwe Questioning in te zetten. Enige lichtpuntje in het langdradige nummer is de gitaarsolo van Duncan. Met The Unshockable wordt deze kleine misstap kort daarna meer dan goed gemaakt "Have we become The Unshockable or have we become The Saddened? Activity is absent, things are looking scarce!". Door direct daarna Going Missing in te zetten wordt het publiek geen moment rust gegund en wordt de set op stijlvollewijze afgesloten.

Het publiek schreeuwt nog één laatste maal voor haar gladiatoren "Maxïmo, Maxïmo, Maxïmo!" als de band terug komt om vol gas de encore te spelen. Nadat de band heeft voorgelezen uit Russian Literature en Books From Boxes volgt het moment waarop het hele publiek heeft gewacht. Apply Some Presure maakt met haar fantastische gitaarsolo, heerlijke drums en het herhalende refrein "What happens when you lose everything? You just start again, you start all over again" ook van deze avond een onvergtelijke.

Herhaling: 10 augustus 2008, Paradiso


Read more

Is There An Emergency?

Gezien: The Pigeon Detetives, Melkweg, 12-06-8

Na het aardige maar niet geweldige voorprogramma Go Back To The Zoo is het de beurt aan The Pigeon Detectives. Iets meer dan een jaar terug zag ik deze band in Ekko de kleine zaal zonder ventilatie zorgde voor een zweterige mensenmassa en bovenal een geweldige sfeer. Zonder te aarzelen wisten ze toen vanaf het eerste moment het dak eraf te spelen. Nu ruim een jaar later spelen ze in de grote zaal van de Melkweg. Mijn grootste twijfel op de heenweg naar Amsterdam is of ze ook in deze zaal overtuigen en nog steeds de barrière tussen publiek en artiest kunnen opheffen.

Rond half tien lopen de vijf heren met veel lichtgeflikker rustig het podium op en zetten in met nieuwe single This is an Emergency. Geen moment wordt er geaarzeld door het publiek die gelijk een pit begint, hiermee is de toon voor de rest van het concert gezet. Zanger Matt Bowman lijkt met de zaal mee te groeien, zijn microfoon draait als een windmolen met windkracht tien door de lucht, zijn sprongen bereiken een record hoogte en de sprintjes over de monitoren doen denken aan een Olympische estafette hordelopen. Voor elk nummer van het nieuwe album, waarvan ze er in totaal acht van spelen, vraagt Matt om gegil om zo de nieuwe nummers in te luiden. Zou hij zelf wel doorhebben dat de nieuwe nummers live in het niet vallen in vergelijking tot de knallende nummers van het eerste album? Afgezien van de live wat tegenvallende nieuwe nummers zit het muzikaal wel dik in orde, de nummers worden strak en geroutineerd gespeeld.

Tijdens het negentiende en tevens laatste nummer springt Matt het publiek in en slaat bij terugkomst op het podium de microfoon standaards met een enorme klap van het podium af. Onder een boze blik van een Melkweg medewerker lopen de heren vervolgens tevreden het podium af. Al mijn twijfels over of The Max niet te groot is voor The Pigeon Detectives blijken ongegrond. The Pigeon Detectives zijn niet bang voor hun succes en gaan gewoon net zo blij en hard door als ze ooit deden toen ze nog in de kleinere zalen speelden. Een vergelijking met stadsgenoten The Kaiser Chiefs kan daarom ook niet uitblijven, of ze even groot worden zal de tijd ons moeten leren.

De setlist:

• This Is An Emergency
• I Found Out
• You Know I Love You
• Stop Or Go
• I'm Not Gonna Take This
• Keep On Your Dress
• Don't Know How To Say Goodbye
• Nothing To Do With You
• Romantic Type
• Better Not Look My Way
• Can't Control Myself
• Say It Like You Mean It
• Caught In Your Trap
• Everybody Wants Me
• Take Her Back
• I'm A Liar
• You Don't Need It
• Wait For Me
• I'm Not Sorry

Voor iedereen die ze gemist heeft of ze nog een keer wil zien, 15 augustus staan ze op Lowlands en waarschijnlijk volgt er rond september een langere Europese tour.

Read more

Hanging around in a one horse town

Festival: The Music in My Head, 14 juni 2008

Het tweedaagse Haagse festival The Music In My Head viert dit jaar haar laatste verjaardag. Vanwege stijgende kosten en het gebrek aan subsidie hebben de organisatoren besloten dat er geen toekomst meer is. Toch zijn kosten noch moeite bespaard om het festival op een waardige manier af te sluiten. Op vrijdag opende Stephen Malkmus and the Jicks (ex Pavement) het festival waarna de dag in stijl werd afgesloten door een intiem concert van Sinead O’Connor. Maar nothing compares to zaterdag waarop ondermeer The Charlatans, Supergrass, Hit Me TV, Fanfarlo, Tokyo Police Club en The Futureheads acte de présence geven. Helaas is het programma dusdanig ongelukkig gepland dat liefhebbers van bovenstaande bands keuzes moeten maken. Wordt het de grote of toch de kleine fabriekshal?

Bij binnenkomst leiden de sfeervolle en warme nummers van Fanfarlo mij direct naar de kleine zaal. Het in Londen gestationeerde Zweedse zestal weet zonder moeite de zaal in betovering te brengen met haar folk invloeden die stuk voor stuk worden verpakt in prachtige popnummers. Deze meer dan waardige opwarmer is een voorbode dat de keuze voor de kleine zaal een juiste zal zijn.

Terwijl de zaal langzaam volstroomt bereidt Tokyo Police Club zich voor om critici finaal de mond te snoeren. Na de weergaloze EP A Lesson in Crime stonden de vier heren uit Toronto vorig jaar februari al in de bovenzaal van Paradiso. Ondanks de zenuwen wisten ze toen in een krap halfuur de hele zaal in verroering te brengen. Het dit jaar verschenen debuutalbum Elephant Shell ontving echter matige recensies. Het album zou de scherpe en pakkende elementen van A Lesson In Crime missen, maar is deze kritiek gegrond?

Opener van vanavond Graves wordt direct een fractie harder en sneller ingezet dan op LP en weet daardoor het publiek onmiddellijk op te zwepen. Klassieker Box afkomstig van mini EP Smith (verscheen eerder ook als b-kantje op Nature The Experiment), weet met haar aanstekelijke synthesizerloopje het ijs definitief te breken. Toetsenist Graham Wright a.k.a. McLovin speelt alsof zijn leven ervan afhangt en geeft het nummer daardoor extra energie. Mede doordat oude en nieuwe nummers elkaar naadloos aanvullen en het repertoire van Tokyo Police Club louter nummers kent die rond de tweeminuten grens zwerven verzwakt de set bijna nergens. Dat Elephant Shell een meer dan waardige opvolger van A Lesson A Crime is bewijzen Sixties Remake, Juno en Your English is Good, de nummers knallen in moordend tempo door de zaal en worden met evenveel energie door het publiek teruggevuurd. Het als semi bonus track verschenen Cut Cut Paste fungeert als brug tussen de eerste en tweede helft van de set. Een eerste helft die voornamelijk rust op nieuw materiaal en een tweede set waarin de vertrouwde EP bijna in haar geheel gespeeld wordt.

De karakteristieke baslijn van Shoulders & Arms is het startschot van een laatste reeks hoogtepunten waar het publiek als een blender met kortsluiting op reageert. De bijna klassieke openingszin van Cheer It On wordt woord voor woord luidkeels mee geschreeuwd “Operator get me the President of the world this is an emergency!” evenals het aanstekelijke refrein dat daarop volgt “When you’re standing near, Tokyo Police Club! When you're standing next to me, Tokyo Police Club!”. Ook het “GO!” van Nature The Experiment wordt met evenzoveel enthousiasme ontvangen.

Na zestien nummers wordt het optreden met Be Good glansrijk afgesloten en laat de band zien dat ze in een jaar tijd enorm gegroeid is. De heren zijn op elkaar ingespeeld waarbij David Monks zich van een verlegen schooljongetje heeft ontpopt tot een ware frontman die de spotlight opdurft te zoeken. Tokyo Police Club heeft mijn stem en waarschijnlijk die van vele anderen vanavond definitief voor zich gewonnen.

Nadat het publiek meer dan opgewarmd is krijgen The Futureheads de taak om de avond, en daarmee het festival voorgoed af te sluiten, een taak die haar op het lichaam lijkt geschreven. Na een zwak tweede album keerde de band dit jaar terug met het in eigenbeheer uitgebrachte This Is Not The World. De plaat is nog steeds niet zo sterk als haar debuut maar staat strak van de energie en no nonse rock. Tijdens het Eurosonic festival eerder dit jaar werden de bezoekers alvast getrakteerd op een voorproefje van de nieuwe Futureheads.

Vaste opener Decent Days And Nights knalt meer dan vier jaar na dato nog steeds harder dan ooit “If the least you can do is show some restraint then the most you can do is get carried away / But you look confused and you don’t know what to do”. Het publiek in het Paard lijkt duidelijk wel te weten wat ze moeten doen, compleet losgaan. Walking Backwards is het eerste nieuwe nummer dat langskomt, met de opzwepende drums, snelle gitaren en een aanstekelijk refrein “Walking backwards with nothing to say / Walking backwards backwards to get it out of the way” zijn dit The Futureheads die we graag horen.

Dat de band afscheid heeft genomen van News and Tributes bleek al uit het hernieuwde geluid maar ook in de setlist is er, naast Skip To The End, geen plaats meer voor de melancholische rustpunten. Snel, vurig en hard zijn vanavond de kernwoorden. Nieuwe single Radio Heart voldoet aan al deze eisen en bewijst wederom dat The Futureheads nog lang niet zijn afgeschreven. De band straalt en speelt als herboren, dit komt voornamelijk tot uitdrukking in de chemie tussen Barry en Ross. Nadat Area de zaal heeft omgetoverd in een arena wordt het publiek verzocht mee te zingen met het refrein van Everything’s Changing Today. Met het “Aaah Aaaaah Aaah Aaaaah” heeft de band alvast een waardige opvolger voor de “Ooh Ooh’s” van Hounds of Love gevonden, die kort daarna volgen.

Opvallend is dat de basis van de setlist van The Futureheads de afgelopen jaren nauwelijks is veranderd. De set wordt netjes opgebouwd met vaste waarde als Decent Days and Nights en Meantime en afgesloten met krakers Hounds of Love, Carnival Kids en Man Ray. Vanavond is de indeling niet anders maar lijkt ervan een automatischepiloot allerminst sprake. Carnival Kids zorgt voor de eerste crowdsurfers en tijdens Man Ray kan het extatische publiek niet meer van elkaar afblijven “Touch yourself, Touch yourself, Touch each other, black and white!”

Als de band het podium verlaat knaagt er onder het publiek een neurotisch verlangen naar een encore. Dit verlangen wordt gelukkig vrijwel direct ingewilligd als de band terugkomt om He Knows te spelen ‘The authorities weren’t pleased when they couldn’t bring her home, it was just a matter of time!”. Met Piece of Crap sluiten The Futureheads een onverstelbaar strak en weergaloos optreden af en zorgen ze ervoor dat The Music In My Head nog langer dan vanavond zal doorklinken.

Read more

Born Ruffians gaan kleurrijke toekomst tegemoet

Gezien: Born Ruffians, Paradiso, 10-6-2008

Sinds vorig jaar lijkt de bron voor vernieuwende indie een geografische verschuiving gemaakt te hebben van de Britse eilanden naar Noord-Amerika. Of bestond deze bron niet altijd al en werd zij deze eeuw tot nu toe overschaduwd door het geweld van post-Libertines hypes? Één ding is in ieder geval zeker Born Ruffians zijn onderdeel van een vreselijk getalenteerde lichting Noord-Amerikaanse bands. Naast talent typeert deze lichting zich door het grensverleggende karakter van de muziek.

Born Ruffians werd geboren nadat frontman Luke LaLonde, bassist Mitch DeRossier en drummer Steven Hamelin elkaar op de middelbare school tegen het lijf liepen. Met de in 2006 verschenen EP geven ze de wereld een eerste voorproefje van hun kunnen. De zes nummers tellende EP weet een enorme hoeveelheid energie op te wekken en dwingt daardoor de luisteraar alle kanten van de kamer op te springen. Sinds 2006 heeft de band zich steeds verder ontwikkeld met als kers op de taart de recent verschenen LP Red, Yellow & Blue. De vrolijke klinkende nummers die getypeerd en gedragen worden door de karakteristieke stem en teksten van LaLonde zorgen ervoor dat het album ongetwijfeld hoog in de eindejaarlijstjes terug te vinden zal zijn.

Vanavond spelen de Canadezen voor het eerst in Amsterdam in de bovenzaal van Paradiso, het podium bij uitstek voor opkomende bands. De herrie van het "intieme" concert van bad boy rockers Kane galmt nog door de poptempel als de drie jonge heren het podium betreden. Het kleine aantal mensen in de zaal is zich ervan bewust dat zij vanavond wel eens een optreden kunnen gaan zien van een band die binnenkort grote vormen aan kan nemen. Terwijl de gitaren gestemd worden klinken de openingsklanken van titeltrack Red, Yellow & Blue door de zaal "If I started my own country / For the flag, what colours would I use? / Such a myriad to choose from / I would pick red, yellow & blue". Het is niet verwonderlijk dat LaLonde drie primaire kleuren uitkiest, in wezen staan ze synoniem voor Born Ruffians. Ondanks de basiselementen; gitaar, bas en drum, weet de band deze dusdanig te mengen dat er een nieuwe vurige, scherpe en bovenal aanstekelijke kleur ontstaat.

De harmoniserende stem van LaLonde doet denken aan die van Alec Ounsworth (Clap Your Hands Say Yeah) en schiet vanuit zijn tenen de zaal door. Niet alleen bij de up-tempo nummers weet de band te boeien. Ook tijdens rustigere nummers overtuigt de band van begin tot eind. Badonkadonkey en Foxes Mate For Life worden perfect uitgevoerd. Het pakkende In A Mirror is een waar pareltje muzikaal en tekstueel gezien "You sure look pretty / I wish I had a song for you / So they were wasted in 002" waarin het gevoel van 'verliefd' worden en de spanning die daarmee gepaard gaat prachtig wordt beschreven.

De afwisselende set bereikt haar hoogtepunt tegen het einde als I Need A Life wordt ingezet en het publiek voor het eerst meegaat in de energie van de band. Het aanstekelijke refrein "The sun is shining but we stay inside / Oh but we go out at night" wordt met hartelust meegezongen. De respons van het publiek lijkt de band een extra stimulans te geven en bereikt haar climax als afsluiter en single Hummingbird gespeeld wordt. De hysterische drums in combinatie met een losgeslagen bassist ontknopen in een laatste slot zin "Fly away little humminbird!", om vervolgens onder een daverend applaus het podium te verlaten.

Het applaus en het en de waardering van het publiek wordt kort daarna beloond. Born Ruffians keert nog een laatste keer terug om Knife een cover van New Yorkse band Grizzly Bear te spelen. Door het enthousiasme en de tempowisselingen waarmee het gespeeld wordt zou het nummer moeiteloos in het repertoire van Born Ruffians passen. Het is dan ook een meer dan waardige afsluiter van een uitstekend concert waar de potentie van afdruipt.

Read more