Death Cab Will Possess Your Heart

Gezien: Death Cab For Cutie, 10 juli 2008, Melkweg

Death Cab For Cutie heeft zich sinds de overstap van Barsuk naar Atlantic Records ontpopt als ware grootmacht in de muziekwereld. Met de nieuwe plaat Narrow Stairs stapt de band weer wat verder weg van de popinslag die Plans kende, met de meer dan acht minuten durende single I Will Possess Your Heart bewijst de band dat ze nog steeds zelf de touwtjes in handen heeft. Vraag is of ze vanavond net zo kunnen overtuigen als de vorige keer in Paradiso.

Nadat Styrofoam de zaal heeft opgewarmd betreed Death Cab for Cutie, na een afwezigheid van twee jaar, The Max. Al lijkt Ben Gibbard op het eerste gezicht te zijn vervangen door een kruising tussen Roger Federer en Wolverine. De charismatische nerd is vervangen door een bad ass rocker, of toch niet? Tijdens opener Bixby Canyon Bridge blijkt dat naast zijn uiterlijk niets veranderd is, zijn fascinerende meeslepende stem is ongewijzigd en ook zijn klungelige bewegingen zijn gelukkig nog immer aanwezig. Na de opener grijpt de band terug naar ouder werk, helaas wordt hierbij ook meteen duidelijk wat voor publiek er vanavond op Death Cab afgekomen is. Waar The New Year bij de meeste nog wel herkenbaar in de oren klinkt gaat het bij Why You'd Want To Live Here mis. Terwijl Ben vol passie zijn gal spuwt over L.A. "Is this the city of angels or demons?" begint het publiek al halverwege het nummer te klappen, dit terwijl het beste gedeelte nog moet komen.. Het vrolijke Crooked Teeth afkomstig van Plans vindt duidelijk meer bijval, toch vreemd want kwalitatief gezien is dat toch één van de mindere nummers uit het Death Cab repertoire.

Aan kwaliteit ontbreekt het zeker niet tijdens het episch uitgevoerde I Will Posssess Your Heart de bombastische baslijn heeft de zaal in haar greep en wordt ondersteund door de herhalende vocalen van Ben. Naast de andere nieuwe nummers als Cath... en Grapevine Fires klinkt de band het beste op de momenten dat ze teruggrijpt naar ouder werk. Elke noot van A Movie Script Ending werkt betoverend, terwijl de beschrijvende stijl van Title Track "talking how the group had begun to splinter and I could taste your lipstick on the filter..." en het fantastisch uitgevoerde We Laugh Indoors een onmiskenbaar gevoel van geluk en nostalgie naar boven brengen.

Met het aanstekelijke refrein van The Sound of Settling "papaaa papaaaaaa" opgevolgd door het opzwepende ritme van Marching Bands of Manhattan wordt na ruim anderhalf uur de eerste helft afgesloten. De encore die volgt wordt in stijl geopend met Your Bruise afkomstig van debuutalbum Something About Airplanes. Als opeenvolgend Title and Registration en 405 langskomen en de avond op wonderschone wijze wordt afgesloten met Transatlanticism kan niet anders geconcludeerd worden dan dat Death Cab ons vanavond bijzonder verwend heeft.

Ondanks een perfect uitgevoerde setlist, met een prima afwisseling tussen nieuw en oud werk zullen veel mensen misschien toch wat teleurgesteld naar huis gegaan zijn. De oorzaak hiervoor zal m.i. bij die mensen zelf gezocht moeten worden, want aan de band lag het vanavond zeker niet. Als je als publiek Live Here, Movie Script Ending, 405, Company Calls, We Laugh Indoors en klassieker Your Bruise niet kan waarderen dan moet je beter je huiswerk doen of gewoon thuis blijven. Rest mij nog de aantekening dat The Max ook niet sfeer verhogend werkt, volgende keer gewoon weer in Paradiso en met bril.