Het leven na Breukelen (Special)

BROOKLYN SPECIAL

Het is allemaal begonnen met ons Nederlanders in 1646. De Hollanders zaten daar voor de West-Indische Compagnie en stichtten hun eigen Breuckelen, als verbastering van het Nederlandse Breukelen, onwetend dat ruim 360 jaar later hun Breuckelen ongelooflijk hip zou worden onder de naam Brooklyn. Heel erg slim waren de Hollanders toen om het huidige New York te ruilen voor Suriname, maar dat is allemaal achteraf praten…

Op dit moment is Brooklyn een broeiplek van talent. Bands als Yeasayer, MGMT, Beirut, Frankpollis en Vampire Weekend zijn woonachtig in het New Yorkse stadsdeel. Het leuke is dat veel artiesten uit Brooklyn toch een heel ‘eigen geluid’ hebben, ook al klinkt dat misschien erg cliché. Engelse bandjes spelen toch vaak hun voorbeelden na terwijl alle bovengenoemde bands een hele lijst invloeden verwerken met een eigen sausje er overheen waardoor je vaak een excentriek geluid krijgt. Het is niet alleen de muziek die opvalt, ook de personen erachter zijn vaak erg ‘apart’. Het lijkt een beetje alsof we terug zijn in het jaar ’67 met die nieuwkomers uit Brooklyn.

Het is een soort van ‘hippie-lifestyle’ op het eerste gezicht: veel beharing, veel India, veel psychedelica, veel Afrika. Dat hoor je dan ook weer terug in de muziek: Afrikaanse (wereld)invloeden bij Vampire Weekend, zoals ook hun stadsgenoten Talking Heads daar de meesters in waren. Bij MGMT krijg je een soort Bowie-glamrock in een pyschedelische dip als uitkomst. Beirut laat zijn wereldmuziek invloeden weer op een hele andere manier horen door Oostblokmuziek te vermengen met Westerse muziek. Allemaal zijn ze in ieder geval erg ‘groen’ en herontdekken ze de wereld en de muziek die daarbij hoort.

Dus: trek je India jurken maar weer aan, laat je haren groeien, laat je baard staan, laat je snor staan, knip je spijkerbroek een beetje stuk en ga dan met je waterpijpje in het park rondhangen. Bij Yeasayer hebben ze dat allemaal al gedaan. Het is ongetwijfeld één van de meest psychedelische en hipste bands van het moment. Eind vorig jaar verscheen hun debuut All Hour Cymbals, spirituele wereldmuziek met veel Afrikaanse samenzang en psychedelische waanzin. Kortom, het album klinkt groots. Live schijnen ze ook sensationeel te zijn, hoewel veel psychedelische geluidjes uit de computer blijken te komen. Yeasayer gaat het nog ver schoppen als we de critici moeten geloven. Het album werd al op deze manier beschreven: “Als Brian Wilson de beschikking had over de computer in 1966, dan zou Pet Sounds zo geklonken hebben.”, en misschien klopt dat nog ook.

Dan heb je nog de twee hippe jongens van MGMT: Andrew Vanwyngaarden en Ben Goldwasser zijn niet helemaal onterecht uitgegroeid tot de nieuwe hype van dit jaar. De twee jongens die elkaar ontmoetten op de Wesleyan universiteit in 2002 zijn in korte tijd de Amerikaanse hitlijsten ingeklommen en uitgegroeid naar een band van hoog niveau. Hand in hand met Kevin Barnes, de frontman van Of Montreal, deden zij een kleine Amerikaanse tour aan en werden opgemerkt door grote namen als David Letterman en Jools Holland. Inmiddels hebben ze hun eigen Europese tour achter de rug zitten en spelen ze in het voorprogramma van Yeasayer. Oracular Spectacular ligt sinds kort in de schappen en dit album is een aanstekelijke dansbare verrassing. Live zijn deze twee jongemannen met hun band echter een hele andere ervaring: de discobeats worden live omgezet naar een intense prog rock ervaring.

Ook een andere New Yorkse band, Frankpollis, begint op te komen. Ironisch gezien is de drummer van Frankpollis, Jackson Pollis, misschien wel honderd keer zo bekend als zijn band zelf (die nauwelijks 4000 MySpace vrienden heeft). Deze kid is Brooklyns meest bekende socialite en loopt gearmd met mensen als Lightspeed Champion, The Paddingtons en Agyness Deyn over Broadway. Het is een kwestie van tijd voordat Frankpollis even bekend zal worden als de drummer en net zo vaak als hij in online blogs zal verschijnen. Ze zitten nu in de studio en ik kan je verzekeren dat dit de stilte voor de storm is. Ze bevinden zich op het moment in de Rust Belt Studios waar ze hun Acid Rain muziek perfect tot recht kunnen laten doen komen in samenwerking met Bob Ebeling, onder meer bekend door zijn werk met Rufus Wainwright en Dead Meadow. Een EP is al verschenen enige tijd geleden, genaamd Frankpollis EP. Als support van The Virgins stonden ze vorig jaar in een uitverkochte Mercury Lounge en doen ze in april een tour door Japan. Verder is het bij zonne-energie festivalletjes in New York gebleven, maar deze tijd zijn ze bijna voorbij.

Beirut richt zich meer op de Europese muziek: Zach Condon maakte op jonge leeftijd lo-fi muziek onder de naam The Real People, waarvan zijn eerste meesterwerkje de titel The Joys of Losing Weight had. Op zestienjarige leeftijd had deze charmante jongeman nog eens twee andere doo-wop albums onder zijn naam staan, en vluchtte hij kort daarna van school om Europa te gaan verkennen. Hier werd hij betoverd door Balkanmuziek en kwam in aanraking met grote namen als Goran Bregović. Hij besloot niet terug te gaan naar zijn ouders in Santa Fé maar bij zijn oudere broer in Brooklyn onder te duiken waar hij verschillende instrumenten oppikte en betoverende liedjes schreef. Dit was de geboorte van Beirut. Inmiddels heeft Zach Condon twee albums en drie EPs uitgebracht en een wereldwijde fanbase opgebouwd.

Dan heb je nog de hype van de laatste paar maanden, Vampire Weekend. Deze hype zal vast niemand ontgaan zijn. En terecht! Vampire Weekend bestaat uit 4 studentikoze jongemannen die punkpop met wereldinvloeden maken. Als je Yeasayer moeilijk te beluisteren vindt dan is Vampire Weekend waarschijnlijk meer iets voor jou. De muziek is een kruising tussen Talking Heads (in hun latere tijd) en The Police. Meng dat met wat wereld- en klassieke invloeden en je hebt een erg hippe band. Het debuut van Vampire Weekend is makkelijk behapbaar, lekker speels en zeer pakkend terwijl de muzikale invloeden van een hoop kanten komen.

Brooklyn laat weer van zich horen, dat moge duidelijk zijn. Vorig jaar is in de zomer al een festival gehouden, waar (bijna) alleen bandjes uit Brooklyn optraden op een grasveld, tussen de mensen. De Roosevelt Island BBQ werd georganiseerd voor New Yorkers, met een voorliefde voor psychedelische muziek en de hippiecultuur. Een band die daar vorig jaar nog heeft ‘gezeten’ is Vampire Weekend.

Hopelijk gaat de muzikale ontwikkeling in Brooklyn nog veel verder en mogen we nog veel genieten van bandjes als Yeasayer, Beirut, MGMT, Vampire Weekend en Frankpollis. Het is in ieder geval prachtig om te zien en te horen dat er weer grenzen verlegd worden in de muziek en dat ze in Brooklyn niet vies zijn van een beetje psychedelica en wereldmuziek.

Links:
Yeasayer - All Hour Cymbals
MGMT - Oracular Spectacular
Beirut - Lon Gisland (EP)
Frankpollis - EP + Demo's
Vampire Weekend - Vampire Weekend

Door: Joep en Ima

Read more

Restaurantmuziek maar dan anders (CD Recensie)

Op 12 oktober bereikt ons het nieuws dat The Kooks samen met producer Tony Hoffer (ook verantwoordelijk voor debuutplaat Inside In/Inside Out) de studio induiken om te werken aan hun tweede album. Inside In/Inside Out werd meer dan twee miljoen keer verkocht en bracht het viertal uit Brighton naar grote festivals als Glastonbury, als ook naar Lowlands en Pinkpop. Eind januari wordt bekend dat bassist Max Rafferty de band heeft verlaten; hij wordt tijdelijk vervangen door Dan Logan, bassist van een ander Brightons bandje, Cat the Dog.
Nu half maart, een maand voor de officiële release (14 april), lekt het album uit.

Konk, vernoemd naar de studio waar de nieuwe plaat is opgenomen. Zanger Luke Pritchard heeft hoge verwachtingen: “I want this album to be big.” Die belofte kan het album nergens waarmaken. Konk begint net als IIIO met een rustige intro (See The Sun), als na een dikke halve minuut een korte stilte valt gaat het echt beginnen, hoop je. Wat volgt is het typische geluid dat we nog kennen van het debuut, het is de opmaat voor 44 minuten waarin vooral verder wordt geborduurd op de eerste plaat. Toch is het een lekkere opener en ook eerste single Always Where I Need To Be klink goed, vertrouwd, weinig vernieuwend echter. Maar dan zakt Konk in, het langdradige Do You Wanna is zelfs een dieptepuntje: “Do you wanna, do you wanna, do you wanna make love to me, I know you wanna, I know y…” etc etc. Ik zie de handjes in de lucht al ritmisch meeklappen, de tekst klinkt uit vele mondjes. Het is leuk bij Pigeon Detectives (al is dit zelfs voor hun wel erg makkelijk) maar van The Kooks had ik iets meer verwacht.

De plaat kabbelt rustig verder naar een hoogtepuntje van de plaat, Stormy Weather. Stel je een late woensdagavond voor; je moet nog een klein stukje naar huis fietsen in oud-Hollands kloteweer. Met je kop in de wind, en de slagregens die pijn doen aan je gezicht zet je toch nog snel even Stormy Weather op, een nummer waar je gelijk blij van wordt, en brult mee: “YES I LIKE STORMY WEATHER.” It’ll bring you home.

Konk kent even een korte opleving en vervolgt met het mooie Sway. Maar dan is er al geen ontkomen meer aan: Konk is niet wat ik ervan verwachtte, waar ik bij Inside In/Inside Out nog wel eens de neiging heb om het volume wat op te schroeven, gebeurt dit bij Konk vrijwel nooit. Het wordt nergens echt spannend.
Ook One Last Time bevestigt dit, eigenlijk een schitterend nummer, prachtig ingetogen maar met een tekstueel dieptepuntje: “ABCDEF and G, that reminds me of when we were free.” Met het alfabet zit het wel goed.

Toch kan ik er nooit echt diep ongelukkig van worden. Nee, het is niet zo goed als op IIIO maar het luistert allemaal lekker weg. Als na een paar goede luisterbeurten de verwachtingen getemperd zijn gaat het volume gewoon wat omlaag en heb je een heerlijke plaat voor op de achtergrond. Zeg maar een soort restaurantmuziek maar dan anders.

Volgende maand staan The Kooks in Melkweg (uitverkocht) en als je Luke zo bezig ziet dan hoeven we ons over de live-prestaties geen zorgen te maken. Op naar 14 april!

.

5,8/10 – release op 14 april

Live: 14 april in Melkweg

Links: http://3voor12.vpro.nl/speler/ondemand/39369929

http://3voor12.vpro.nl/speler/ondemand/39369362

Read more

Dartz are a pleasure (Concertrecensie)

Gezien: Dartz, Paradiso 19-03-2008.

Drie jaar geleden besloten Philip, Henry en William -niet te verwarren met de leden van de Engelse Royal Family- DARTZ! te vormen. Beïnvloed door hun punk achtergrond en fascinatie voor D.C. bands zoals The Dismemberment Plan en Q And Not U brachten ze vorig jaar het debuut This Is My Ship uit. Het album ligt in de lijn van de vrolijke opgefokte ritmes van Hot Club de Paris waarbij de vocalen veel weg hebben van Young Knives. Dit zorgt voor een heerlijke cocktail van mathcore en poppunk zonder al te veel pretentieuze bullshit. Saillant detail is dat Foals haar eerste optreden ooit gaf als voorprogramma van Dartz, tijdens de succesvolle U.K. tour.

Terwijl Foals volgende maand al voor de tweede keer in grote zaal van Paradiso staan, geven Dartz vanavond hun eerste optreden in de heilige poptempel, alleen dan in de bovenzaal. Ondanks dat het Leidseplein barst van de mensen (Ajax speelt immers tegen PSV) is maar een krap groepje van 50 mensen te vinden voor het concert van Dartz. Erg jammer want een band als Dartz verdient een enthousiast London Calling publiek. Gelukkig lijkt het ze niet te deren en wordt opener St. Petersburg enthousiast ingezet. De band heeft duidelijk niet al te veel moeite gedaan om er goed uit te zien, maar dat is ook niet waar darters om bekend staan, precisie is van belang en die factor is bij Dartz zondermeer aanwezig. De vocalen van bassist William en drummer Philip vullen elkaar naadloos aan maar leidende draad door de hele set is gitarist Henry. In tegenstelling tot de meeste gitaristen stapt hij uit de schijnwerpers om op de achtergrond met ogenschijnlijk veel gemak de meest vlijmscherpe riffs te spelen.

Na Cold Holidays, waarin de liefde verklaard wordt aan hoofdsteden en vanavond dus aan Amsterdam, en het met mathcore flirtende A Simple Hypothetical volgen twee nieuwe nummers. Deze worden iets langzamer en met meer rust gespeeld dan het oude werk, toch blijft het geliefde Dartz geluid gehandhaafd. Tijdens bescheiden hitje Once, Twice, Again! kan een enkele fanatiekeling op het juiste moment met de band meeklappen maar helaas komt de zaal ook nu niet echt los. Verrassing en hoogtepunt van de avond komt vlak voor tijd wanneer Henry en Phil van plek wisselen. Henry neemt plaats achter de drums terwijl Phil het nieuwe nummer The End Moving On aankondigt “dit is geen nummer over meisjes en uhm ook niet over jongens”. Ook al zou dit nummer over appelmoes gaan, het klinkt fantastisch. De ingebouwde pauzes in het refrein gecombineerd met de nauwkeurigheid en enthousiasme waarmee de band samenspeelt, zorgt voor een grote glimlach op mijn gezicht. Ook het publiek gaat mee in het enthousiasme en durft eindelijk te dansen. Afsluiter Prego Triangolos wordt vrolijk meegezongen en is een waardig einde van een technisch sterk concert. Toch blijft het vreemd dat Dartz nu pas hun debuut in Nederland maken en nog nooit voor London Calling gevraagd zijn. De logica is soms ver te zoeken, gelukkig beseffen Dartz dat zelf ook.

“You have three sides but you're not a triangle. You have three sides and you are a square.”
Read more

Words of Love and Words so Leisured (Interview)

Interview: Dartz
Geïnterviewd: Henry J. Carden, gitarist/drummer
Door: Luc en Kevin 19 maart 2008, Paradiso

Gister traden Dartz op in de bovenzaal van Paradiso. De band uit Middlesbrough is momenteel bezig met hun minitour door Europa. Na afloop van dit concert sprak 22 Grand Blog, onder het genot van een spa blauw, met gitarist Henry over Dartz, voetbal, het leven als rockster en natuurlijk over muziek.

Hoe zou je de muziek van Dartz omschrijven?
Ik vind het erg moeilijk om onze muziek te omschrijven, als ik het toch een label zou moeten geven dan zou ik het post-punk noemen met een vleugje pop rock. Dit is ook de muziek waar we zelf graag naar luisteren.

Welke artiesten zie als je als belangrijkste invloeden?
We houden alle drie van verschillende bands maar hebben een voorliefde voor muziek uit D.C.. De twee voornaamste bands die ons geïnspireerd hebben zijn ‘The Dismemberment Plan’ en ‘Q And Not U’. Travis Morrison is gewoonweg geniaal, de laatste tijd werkt hij ook veel samen met Ben Gibbard en Chris Walla van Death Cab for Cutie. Ook een band waar vooral Philip en William hele grote fan van zijn.

Heb je de nieuwe single van DCFC ‘I Will Possess Your Heart’ al geluisterd?
Je bedoelt het nummer dat vandaag op hun MySpace stond? Ik heb het tussen de bedrijven door even geluisterd maar moet eerlijk zeggen dat ik het na 4 minuten uit heb gezet. Eigenlijk een beetje een teleurstelling, ik hoop dat het nieuwe album meer te bieden heeft.

Waarom zijn jullie ooit muziek gaan maken?
Wij speelden vroeger allemaal in punk en emo bandjes en besloten om samen te komen en een nieuwe richting in te slaan. We hadden op dat moment geen specifieke ambities, we wilden vooral veel goede nummers schrijven en gigs spelen. Voordat we de band begonnen was ik nog de drummer en Philip de gitarist maar omdat we beide wel een keer wat nieuws wilde proberen zijn we van instrument gewisseld.

Wie is jouw grote voorbeeld op gitaartechnisch gebied?
Dat moet we Devin Ocampo van Medications zijn, de manier van spelen spreekt me heel erg aan, vooral live is hij een klasse apart.

Dit is altijd een van de cheesy vragen maar ik wil hem toch even stellen, op welk moment hebben jullie besloten om de band DARTZ! te noemen?
Vijf minuten voordat we onze eerste gig moesten spelen hadden we nog geen naam en eigenlijk kwam toen uit het niets de naam DARTZ!. Aanvankelijk wilde we op zoek naar een nieuwe naam maar het publiek bleef positieve reacties geven over de bandnaam. Persoonlijk had ik een andere naam misschien wel beter gevonden. De nieuwe spelling van de bandnaam is trouwens Dartz, dus zonder uitroepteken.

Dat lijkt wel een trend, Young Knives hebben ook ‘the’ voor hun bandnaam verwijderd.
Ja precies, over Young Knives gesproken, we speelde vrijdag nog een optreden met ze. Daar hebben we een hele grappige foto van ze gemaakt (laat polaroid zien waarop Young Knives half naakt poseren).

Hoe ziet jullie toekomst eruit?
We hebben net de eerste helft van ons tweede album opgenomen en in juni zullen we de andere helft van de nummers opnemen. In september dit jaar zal het album uitkomen.

Welk geluid kunnen wij verwachten op het nieuwe album? Zal het in de lijn zijn het nieuwe nummer The End Moving On?
Op het tweede album zullen vooral nummers staan waarin de lyrics een dominantere rol spelen. Qua geluid zal het inderdaad in de lijn zijn van The End Moving On zijn met iets meer nadruk op rock dan op punk.

Tijdens Moving On wisselden jij en Philip van positie, terug naar de oude opstelling?
Zoals ik zei speelde ik voor Dartz ook altijd drums en omdat mijn stage performance als gitarist erg mager is wilde we dat iets wijzigen. Ik heb al drie jaar niet meer gedrumd dus het is wel weer even inkomen.

Wat neem je altijd mee tijdens de tour?
Omdat we heel veel moeten reizen en steeds rond venues hangen nemen we altijd een voetbal mee. Natuurlijk hebben we in onze bus ook een Playstation met Pro Evo 8. Alleen heb ik de laatste paar maanden geen Evo meer gespeeld waardoor Philip en William me nu steeds dik inmaken.

Over voetbal gesproken, ben je blij met de transfer van Alfonso Alves naar Boro?
Ik heb thuis ook de Nederlandse sportkanalen dus zag veel wedstrijden en ook die van Heerenveen. Het zou leuk zijn als hij even productief wordt als hij bij Heerenveen was. Maar ik heb er goede hoop in dat hij Boro volgend jaar weer aan Europees voetbal kan helpen. -gesprek dwaalt af naar voetbal-

Welke bands domineren op dit moment je iPod
laatste tijd luister ik veel naar Tellison, This Town Needs Guns, American Football, Copperpot en IdleWild. Ik luister vooral veel naar Tellison, ze spelen op Camden Crawl dus daar ga ik ze sowieso weer zien.

Hoe zit het met bands uit Middlesbrough?
In Boro heb je niet echt een muziekscene, volgens mij weten ook maar 3 mensen uit Middlesbrough dat wij momenteel met een Europese tour bezig zijn. In Sunderland en Newcastle staan we daarentegen wel voor volle zalen.

Over Sunderland gesproken, heb je de nieuwe cd van The Futureheads al mogen luisteren?
Ja! het album is echt heel erg goed geworden, ligt meer in de lijn het debuut en er staan echt weer een paar juweeltjes op. Ook het nieuwe album van Hot Club de Paris heb ik de afgelopen weken mogen luisteren. Doordat een paar nummers opnieuw gemixt moesten worden komt deze iets later uit dan in de planning stond maar het is zeker een album om naar uit te kijken.

Wanneer zien we jullie weer terug?
We komen graag een keer terug, maar aangezien Philip en William na vorig jaar weer zijn begonnen met studeren moeten de gigs noodgedwongen in de vakanties gepland worden.

Zullen we afspreken dat jullie op de najaars editie van London Calling staan?
Dat lijkt mij een bijzonder goede deal, het nieuwe album is dan ook uit!
Read more

You Have No Idea What You're Getting Yourself Into (CD Recensie)

Does It Offend You, Yeah? is de nieuwste en hipste electro-rock band uit Engeland. Al voordat ze überhaupt een album uit hadden mochten ze al een award in de wachtslepen voor “worst band name”. Hebben ze zich hierdoor laten afschrikken? Nee hoor, hun debuutalbum heet namelijk gewoon You Have No Idea What You're Getting Yourself Into. Ze waren geprogrammeerd voor de vorige editie van London Calling maar ze zegden af omdat ze hun debuutalbum moesten opnemen. Was het het waard? Ik zeg ja!

Ze maken electro-rock in de trant van Justice, Daft Punk en Digitalism, kortom vervormde stemmen, loeiende synthesizers, overstuurde bassen en gillende gitaren.

Het begint allemaal met Battle Royale een instrumentaal nummer met vele verschillende beats en geluiden, een goeie stemmingsmaker. Daarna komt het nummer With A Heavy Heart, een nummer dat eigenlijk de hele tijd opbouwt naar complete chaos die wordt beëindigd met een paar paniekschoten. De tweede single van DIOY,Y?, genaamd We Are Rockstars, begint met een soort van housebeat, die gevolgd wordt door zang met een Phaser effect, dit wisselt elkaar af en bouwt zich uiteindelijk langzaam af. Vervolgens komt Dawn of Dead wat bijna een catchy popsong lijkt. Hierin laat de zanger zien dat hij ook goed kan zingen zonder effecten. Dawn of Dead is naar mijn mening een van de beste nummers van het album. Het volgende hoogtepunt is Attack Of The 60 Ft Lesbian Octopus. Een opzwepend basloopje, zeurende gitaren en snel toeslaande synthesizers. Je kan je de aanval zo voorstellen.

Daarna komen de eerste twee singles van de band genaamd Weird Science en Let’s Make Out. Het album wordt toepasselijk afgesloten met het nummer Epic Last Song een relatief rustig nummer, dat de plaat doet eindigen met een mooi gitaarrifje.

Het is net een achtbaan waar je instapt. Eerst heb je geen idee wat je precies te wachten zal staan, van de eerste looping schrik je even. Maar halverwege ga je er helemaal in op en kan je er alleen maar van genieten. In de laatste rustige bocht denk je terug aan wat je allemaal hebt meegemaakt in de afgelopen 38 minuten.

Een in mijn ogen geweldige debuutplaat. Met vele zogeheten ‘dancefloor fillers’ en met geen één moment waarbij het inzakt en als als hoogtepunt de aanval van een 3,65 meter lange lesbische octopus. Ook zeker een pluspunt van de plaat is de zang, die op vele verschillende manieren terug komt. En aan de YouTube filmpjes te zien ook een geweldige live ervaring. Dus hou ze in de gaten!

Live: 6 april in Paradiso

7/10 – release op 24 maart

Foto: www.nme.com

Read more

What, Late of the Pier? I thought you said Apartheid! (London Calling)

"Het is zonder tussenvoegsel," verzucht zanger Earl Samuel Dust (geboren als Samuel Eastgate) in menig interview. "Het is Late Off Pier. Waarom iedereen ons Late of the Pier noemt is mij een raadsel." Lake of the Peer, Hate on the Queer, het vierkoppige monster uit Castle Donnington... Hoe ze zichzelf het liefst noemen, waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan is een groot raadsel, en weet niemand behalve deze in een waas van mystiek gehulde jongens zelf. Zo verkondigden ze aan de halve journalistieke wereld alle vier geadopteerde kinderen te zijn van de tweekoppige band Smokey & The Fall, die bij nader onderzoek niet bleek te bestaan. Wellicht was daar dan wel Smoking The Fool, een side-project van de Loughboroughse band My Dog Has No Nose. In beide acts speelt een zekere meneer Rik Eastgate mee. Rik Eastgate, de man die zijn zoon een steuntje in de rug gaf en hem aanmoedigde een band te beginnen. De indirecte aanleiding van de geboorte van Late of the Pier in 2004. Het antwoord op de vraag of we Rik Eastgate hiervoor dankbaar zouden moeten zijn is simpel. Ja.

Late of the Pier laat zich niet makkelijk omschrijven. Earl Samuel Dust maakt met zijn compagnons Francis Dudley Dance, Red Dog Consuela en Jack Paradise futuristische, synthetische, onalledaagse rave-/electro-/housebreakbeat. Ze liggen erg goed in het gehoor: zo bestaat hun fanbase na een relatief korte tijd uit de NME, The Observer, Hedi Slimane, de tv-serie Skins én alle Kitsuné kinders. Dit terwijl er nog geen album uit is en de band het zelf ook niet heel erg veel interesseert. Drie officiële releases hebben ze inmiddels op hun naam staan: Space and the Woods onder Way Out West, en Bathroom Gurgle en The Bears Are Coming onder Moshi Moshi. De band heeft zijn populariteit echter te danken aan de Zarcorp demo's (een onofficieel album) die ze via het internet hebben verspreid, hun hersenbrekende video's en de singles die tegen beter weten illegaal worden verspreid op verscheidene muziekfora. Het zal niet lang duren voordat ze een massale opschudding zullen veroorzaken en de slapende muziekfans wakker gaan schudden: na Mystery Jets zijn Late of the Pier met Erol Alkan de studio ingedoken en dit kan niets anders dan tot een magistraal resultaat leiden.

Vorig jaar in juni deed Late of the Pier Amsterdam al één keer aan. In de grote zaal van de Paradiso speelden ze op de London Calling editie die in het teken stond van 5 Days Off. Afgezien van het lamlendige publiek dat zich niet schaamde meer dan één meter van het podium af te gaan staan, wisten ze toch een spectaculaire show neer te zetten: energiek, strak gespeeld, de juiste shirts en gele skinnies. Een klein jaar later staan ze er weer, nu op de normale editie. Of je een kijkje moet gaan nemen? Misschien wel, misschien ook wel niet...

Fotografie: Alistair Allan.
Live: zaterdag 26 april, grote zaal, Paradiso.
Links: The Bears Are Coming (video) & interview met God Is In The TV.
Read more

J.F. leeft nog steeds (London Calling)

Het aftellen naar de nieuwe editie van London Calling is inmiddels van start gegaan. Aangezien het niet voor iedereen weggelegd is om de waslijst van 22 bands (toeval?) door te spitten, scheiden wij voor jullie het kaf van het koren. De aankomende weken zullen wij de bands uitlichten die onzes inziens niet gemist mogen worden. De eerste band die wij uitgekozen hebben en die het zonder meer waar gaat maken is Johnny Foreigner.

Johnny Foreigner is een trio afkomstig uit de tweede stad van Engeland, Birmingham, de stad die ons vorig jaar nog de chav-rock van The Twang bracht. Naast dat beide bands uit dezelfde stad komen hebben ze niks met elkaar gemeen. Johnny Foreigner maakt muziek die zich niet laat labelen, invloeden reiken van Sonic Youth en Pavement tot de hoekige gitaarlijnen van Bloc Party en de losbondigheid van Los Campesinos!. The Twang? Daar hebben wij het liever niet meer over.

Sinds de release van mini album Arcs Across the City heeft Johnny Foreigner het hart van menig muziekliefhebber sneller doen laten kloppen. Ook ondergetekende wordt nog regelmatig opgenomen in afdeling Cardio-thoracale Chirurgie van het AMC. Openingsnummer Champagne Girls I Have Known begint met afbouwende drums en gierende gitaren die worden verstoord door een sirene van lawaai. De startknop is ingedrukt en de hysterische gitaarlijnen, ondersteunt door de schreeuwende mannelijke en vrouwelijke vocalen, volgen elkaar in razend snel tempo op. Tijdens The End and Everything After gaat de overdosis ADHD vrolijk verder en kan ik niet anders dan de volle 3 minuten en 7 seconden genieten.

Ook bij de opvolgende nummers is het onmogelijk stil te blijven zitten. Elk nummer wordt met ongekende snelheid, overgave en overtuiging gespeeld. Deze band zal je dan ook niet betrappen op clichés en liedjes die je dronken nog mee kan zingen. Wie denkt dat Johnny Foreigner een one-trick band is heeft het mis, J.F. houdt tijdens het relatief rustige This Band is Killing Us en de akoestische afsluiter All Moseley Gardens meer dan stand. In een stampvolle bovenzaal van Paradiso wordt dit zonder twijfel het optreden van London Calling.

Live: zaterdag 26 april 2008, Paradiso
MySpace: Johnny Foreigner
Download: Johnny Foreigner – Arc Across The City

Read more

Laura Marling - Alas, I Cannot Swim (Poëzie)

Geluidloos rinkelen de glazen
over de gedekte tafel.
De intieme aardverschuivingen
zijn niet moeilijk waar te nemen.
's Nachts kan iedereen de spelden
op kussens horen vallen.

Iedereen is naar bed en
de wereld is in slaap gevallen.
Alleen jij zit daar nog,
met een gitaar op schoot.
Je staart naar alle lege stoelen
van degenen die weigeren te leven.

Wat de oplossing ook moge zijn,
zolang niet alles instort zit ik hier goed.
Met jou en met niemand.
We sprongen samen, bleven drijven
en alles klopte. In de ramen van mijn geluk
staat een weerspiegeling van jou.
Read more

Cheeky Cheeky and the Nosebleeds not for Slow Kids (Prospect)

Cheeky Cheeky and the Nosebleeds brengen vandaag hun debuut single Slow Kids uit bij Tired and Lonesome Records. Ter ere hiervan vieren de heren vanavond een groot feest in hun woonplaats Woodbridge, waar Brian Eno tevens woonachtig is. Reden te meer om de band in de schijnwerpers te zetten. Cheeky Cheeky en the Nosebleeds maken sinds de zwoele zomer van 2007 Myspace onveilig. De doorbraak volgde nadat Steve Lamacq ze vorig jaar oktober uitnodigde voor een sessie in zijn BBC Radio 1 programma In New Music We Trust. Met hun bandnaam volgen ze in de voetsporen van de legendarische Ed Banger and the Nosebleeds, waarin Morrissey ook korte tijd acte de présence gaf. Toch fungeerde deze band niet als voornaamste bron van inspiratie. Het was de eenvoud van The Moldy Peaches die ze deed realiseren dat je niet de nieuwe Jimi Hendrix hoeft te zijn om een bandje te beginnen. Nadat bassist Thom in een dronkenbui besloot “Slow Kids” op zijn borst te tatoeëren was er geen weg meer terug.

Cheeky Cheeky and the Nosebleeds verhalen over alles wat om hen heen gebeurt: liefde, meisjes, het oersaaie Woodbridge en kleden dit vervolgens aan met up-tempo gitaar riffs, hysterische drumpartijen en heerlijke cheeky baslijnen. Alles wat ze doen is al een keer eerder gedaan maar nog nooit met zo’n heerlijke frisse Oost-Engelse wind. De demo's die al tijden op het internet zwerven getuigen van een band met zeer veel potentie. Before We Sleep, Fascinating (B-side van Slow Kids), Give Me Your Hand, I’ve Grown Quite Fond Of You en natuurlijk single Slow Kids zijn stuk voor stuk heerlijke popnummers die met geen slag of stoot uit je hoofd te krijgen zijn. De band heeft alle ingrediënten om de poolkap nog een stukje sneller te doen smelten en hopelijk lukt ze dat!

Myspace: MySpace
Download: Cheeky Demos

Read more

Drowning in Mystery Jets' love, not waving (CD Recensie)

Album review: Mystery Jets - 21.

Loeiende sirenes, een vloeiende baslijn, haastige drums, de paniekerige stem van Blaine Harrison: "I've been running around, don't make a sound, I don't want to get found.". De eerste minuut van 21 is nauwelijks verstreken en ik bevind me er meteen middenin. Dit nummer is vergelijkbaar met de hits die de tegenwoordige new rave-/electromachine voortbrengt, maar er torenhoog bovenuit piekt. Het is niet een nummer waarvan je op het eerste gehoor verwacht dat je naar Mystery Jets luistert, toch is het een feit dat het tweede album van de vijf pioniers uit Eel Pie opstaat. Het grootste verschil met het debuutalbum Making Dens is dat de band dit keer volop gebruikt maakt van de instrumenten die ze tot hun beschikking hebben. Het geluid dat de band nu produceert klinkt veel voller dan voorheen: waar ze vroeger niet vies waren van rustige middenstukjes en simpele maar mooie intro's, zijn ze nu niet bang om een rauw gitaargeluid als intro te benutten, komen de kunsten van drummer Trivedi beter tot zijn recht en liggen de liedjes door hun vlotte refreintjes en zinnetjes snel in het gehoor.

Opvallend is het veelvoudige synthesizer gebruik. Dit heeft als gevolg dat Two Doors Down (een ontzettend lief en onschuldig liedje) klinkt alsof Quincy Jones de studio met ze is ingedoken. Een feit is echter dat dit album is geproduceerd door de bekende Turkse DJ Erol Alkan in samenwerking met Stephen Street. De invloed van deze producers is te horen omdat het geheel zou kunnen worden omschreven als een vleugje The Smiths en Blur (de bijdrage van Street) gemengd met catchy popliedjes voor op televisie (de bijdrage van Alkan).

Het enige nummer dat me sterk doet denken aan het oudere werk is het, op horrorschrijver Edward Gorey geïnspireerde, Behind The Bunhouse, één van de weinige nummers die vóór het uitkomen van het album al op internet rondslingerde. Een liedje dat verhaal doet over de vervelende kanten van de liefde, begeleid door huilende violen tegenover een warme gitaarpartij. Het vrolijkste nummer is Young Love met een bijdrage van Laura Marling, een liedje waarvan iedereen ongetwijfeld gaat glimlachen door de liefde en naïviteit die er afspettert. Het meest hartverscheurende nummer echter is het bluesy en melancholische Flakes, dat verhaalt over het einde van een relatie. In dit nummer komt Harrison's stem goed tot zijn recht en is dit het nummer met de mooiste vocalen uit de geschiedenis van Mystery Jets.

Tussen de overdosis van nieuwe indiepop albums tegenwoordig is 21 een diamantje waar men zeker wat vaker naar mag luisteren. De intense prog rock kant van Mystery Jets heeft plaats gemaakt voor mooie popliedjes, maar ze blijven zonder twijfel een uniek geluid genieten. Deze Mystery Jets plaat zal ze zeker bij het grote publiek onder de aandacht weten te brengen, waar ze zelf al maatregelen tegen hebben genomen door merchandise uit te brengen met het cynische "Assasin of Youth"-opdruk. Wat ze ook zullen doen, ik maak een diepe buiging voor ze en zal dit album blijven koesteren.

9/10 - Release op 24 maart.

Read more

Foals - Antidotes (Poëzie)

Zwevend en springend zie
ik fanfares aan mijn gezichts-
veld voorbijtrekken.
De wolken zijn doorzichtiger
dan de vorige keer dat ik
hier was, 3 jaar geleden.
Terwijl ik droom van Roland
Garros en van ballonnen die
me gek en blij maken, probeer
ik dit fijne moment te koesteren.
Ik zal voorgoed de beelden
voor me zien van het huisje
dat ik voor mezelf bouwde
en omtrapte.
Stiekem, sluw en onaanvaardbaar
is dit de verjaardag van
het altijddurende verbond.
Dit ziekenhuis is een
lust voor het oog.

©Luc Verhaegh

Read more