There are few bands that stick with you the same way young love does. The Rakes is one of those bands I could regard as being one of my first girlfriends. Nearly five years after hearing Strasbourg for the first time and three albums later I found myself at the very same place where they promoted their first single Strasbourg, ergo Rough Trade East London. Even though I wasn't there the last time I have listened to the live recording, which featured as a b-side on the 22 Grand Job 7", over and over again, on 33 as well as on 45 rpm. The set at Rough Trade in March 09 was an ultimate mix of old and new songs which took me on an amazing journey down rakes memory lane. From dancing together and not realising the shit till you're in it as you're running through debris with helicopters circling up above. To the ever prominent light from your girlfriends Open MacBook after waking up with a terrible hangover before going to a lousy 22 grand job. Whereas you would much rather be in Berlin where the bars have no closing time or at a fashionista party in Strasbourg where you can happily conclude that the world is a mess but at least your hair is perfect. The latter is never the case for me, especially not after a Rakes gig. My urge to freak out at gigs may seem a little retarded to people who don't know me, but makes perfect sense to me. [warning here comes horrible analogy] You could compare a guitar riff or amazing rhythm section to Harry Potter's relation with Lord Voldemort. Whenever Voldemort creeps into Harry's mind it is near impossible for Harry to resist his presence, hence, resulting in chaos, fear and anger. This also applies to the way I react to music, especially when its blasting through speakers in a cramped venue whilst bathing in sweat.
After the Rough Trade gig Klang! has become an even more regular visitor to my iTunes playlist. Tracks like You're In It, Shackleton, The Reason, 1989 and The Light From Your Mac (with shit hot bass line) combine the instant hit post-punk potential of Capture/Release with the sharp, witty and detailed lyrics of Ten New Messages. Like many (great) artist have done in the past (personal favourite being Bowie) The Rakes moved to Berlin to record Klang!. Besides being influenced by the Berlin lifestyle they have added a piano to their arsenal to add an ever fresher sound, as can be heard on Muller's Ratchet. Although The Rakes always managed to create a fresh sound on their records. The live shows on the other hand remained a different story. They either nailed it or failed it. For some strange reason the vocals always seemed to be overpowered by the guitars and drums, taking away most of the Rakes charm. However, After witnessing them live at Rough Trade as well as at Koko a few weeks ago, I am more than glad to conclude that they have completely redeemed themselves. Where other bands from their generation are failing to live up to expectations The Rakes are proving that they are still in it and have no fear of smelling the shit.
The Rakes
STRASBOURG
Read more
Monday, 18 May 2009
KLANGLATON!
Friday, 16 May 2008
The Beginning of Walking Backwards? (CD recensie)
Het zijn roerige tijden geweest als in november van het vorige jaar op de site van The Futureheads gratis het nummer Broke Up The Time kan worden gedownload. Zo’n anderhalf jaar na de release van het tweede album lijkt dit de normaalste zaak van de wereld. Gewoon een voorproefje op de nieuwe plaat. Maar niets is minder waar. In anderhalf jaar tijd hebben de vier Sunderlanders een wagonlading kritiek over zich heen gekregen, zijn ze gedumpt door hun platenmaatschappij, hebben ze op het punt gestaan de gitaren aan de wilgen te hangen en hebben ze een eigen label opgericht. En dan moet je nog een nieuw album gaan opnemen…
Het gelijknamige postpunky-debuut The Futureheads (juli 2004) was een kwestie van hollen en stilstaan. Je ging tijdens degelijke dagen en nachten van A naar B op een robot en ondertussen naar de garage voor een aalmoes. En dat allemaal in iets meer dan 13 en een halve minuut. Snelle, hoekige gitaren, originele melodieën en meerstemmige zangpartijen verpakt in nummers van twee minuten. De plaat was all over the place. Het bleek niet haalbaar om dat op tweede album News And Tributes te evenaren of zelfs te verbeteren. De onbevangenheid was eraf, er moest een volwassen album komen met teksten die ergens over gingen. En paar aardige nummers ten spijt was de plaat in alles minder dan de eerste: slomer, langdradiger, eentoniger en lang niet zo pakkend. Nummers als Return of the Beserker waren zelfs totaal onverklaarbaar. Gevolg was dat de band gedropt werd door platenmaatschappij 679 Recordings, maar een eigen label Nul Records bracht uitkomst. Met alles in eigen handen en zonder gezeik van major labels kon samen met producer Martin ‘Youth’ Glover (Primal Scream, The Verve) in Andalusië This Is Not The World worden opgenomen. Doel was vooral om weer terug te gaan naar de punk rock, meer in lijn met het debuutalbum.
En hoe kan je de plaat dan beter openen met een nummer dat The Beginning of the Twist heet? De eerste single, en oh wat klinkt ie heerlijk. "It's time to wake up, it's time to change. Let's get it started, I feel like there's so much to rearrange." De ommekeer lijkt daar. Nog niet de genialiteit van het debuut maar een betere opener had de plaat zich niet kunnen wensen.
Vervolg Walking Backwards doet qua titel het ergste vermoeden maar knalt er gelijk vol in. Tegen het eind slaat echter de eentonigheid toe. Bijna vier minuten is echt teveel voor The Futureheads. Het nummer doet z'n naam eer aan.
Ondanks een veelbelovende straatsessie (check de links) kan ook tweede single Radio Heart me niet pakken. Ik mis de muzikaliteit waardoor ik in 2004 werd gegrepen. Titelsong This Is Not The World doet het al niet veel beter. Het wat vollere rockgeluid is, net als op News And Tributes, wederom omarmd en verveelt al gauw. Het lijkt wel alsof alle nummers hetzelfde beginnen. Zware gitaren en harde drums die je steil achterover blazen. De originaliteit is ver te zoeken. Het refrein is helemaal bedroevend en maakt van dit nummer een dieptepunt. Het is een kwestie van hard rammen en kijken waar je komt. Dit is het moment waarop ik bij elk willekeurig ander bandje iets anders zou gaan doen maar omdat het The Futureheads zijn luister ik stug door.
Eindelijk! Eindelijk venijnige gitaren in Sale Of The Century maar ook dit nummer kan m'n aandacht niet vasthouden. Net als bij de andere nummers andermaal hele droge drums. Alle nummers gaan op het zelfde, saaie tempo. In het refrein gaat het volume weer op standje blaas-de-ramen-eruit, het begint dodelijk saai en eentonig te worden. Het is net alsof je naar hetzelfde nummer luistert, keer op keer. Ondanks de vele energie die in de nummers zit word ik er alleen maar slomer van.
Een rustige intro bij Work Is Never Done, wow. Maar na 10 seconde is de rust alweer verstoord. Waar tot nu toe Barry alle leadvocalen voor zijn rekening heeft genomen, is het nu Ross die zingt. Het is een welkome afwisseling maar heeft niet het gewenste resultaat.
Broke Up The Time was als eerste download nog een heerlijk nummer maar nu trek ik em niet. Het nummer bleek (achteraf) een voorbode te zijn van hoe het hele album zou zijn. Dit is absoluut het beste 'harde' nummer maar na zeven nummers van deze aard te hebben gehoord is het leuke er wel vanaf. Zonder de typerende Futureheadssound is de band een 13-in-een-dozijn rockbandje.
Everything’s Changing Today opent met een lekkere drum en eindelijk hoor ik een snerpende gitaarlijn. Het volume mag weer wat omhoog. "We're going out tonight." Vooral het off-beat "Ah-Ah" blijft hangen. Beter laat dan nooit. De intro van Sleet is zelfs pakkend. En zowaar is daar de eerste melodie waarop bewogen kan worden. Het is natuurlijk te laat om de plaat nog te redden maar dit is het beste wat This Is Not The World te bieden heeft. "It's getting late but we're still on our feet. Let's stay awake so I can hear you speak. Let's go to bed but let's not go to sleep." Dit is het nummer dat ik tijdens de mooie dagen het meest heb gedraaid en ik word er echt blij van. De simpele teksten keren ook weer terug.
Geheel in stijl sluit See What You Want To See het geheel af. Het gaat een beetje verder op het blije van de twee voorgaande nummers maar met de refreintjes is het treurig gesteld.
Het is bekend dat platen van The Futureheads altijd wat tijd kosten, tijd die ik ruimschoots genomen heb want begin april had ik er al stevige discussies over. Toch zegt het genoeg dat dit stuk er nu pas is na ongeveer 20 luisterbeurten. Deze plaat is vooral heel moeilijk; de ene keer vind je het niks en de andere keer zit je lekker mee te deinen op alle nummers.
Maar ik kan echt tot geen andere conclusie komen dan dat dit album een hele zware tegenvaller is. Alles is sneller en harder dan op News And Tributes en lang niet zo geniaal als op The Futureheads. Nummers die met een harde opening en dito hard refrein dodelijk saai worden na verloop van tijd. Het heeft ook met de lengte van de nummers te maken. Als van alle nummers minstens een minuut was afgehaald, had het een stuk beter geklonken. Op deze manier wordt het te eentonig en blijft niks hangen, van de catchy songs die we gewend zijn is niets terug te vinden en de belofte dat teruggekeerd wordt naar de sound van het debuut wordt ook niet nagekomen. Toch zal er voor de liefhebbers van de wat ongecompliceerdere rock genoeg te genieten zijn.
Maar ondanks dat ik denk dat de nummers van This Is Not The World het live misschien wel heel goed gaan doen, kan ik de vraag 'The Beginning of Walking Backwards?' niet anders beantwoorden dan met: Walking Backwards.
4,5/10 - release op 26 mei
Live: 25 mei in Leadmill (Sheffield)
14 juni op The Music In My Head in Paard van Troje
Links: The Beginning of the Twist (street gig)
Radio Heart (street gig)
Read more
Death Cab For Cutie - Narrow Stairs
Ben Gibbard en Chris Walla hebben zich het afgelopen decennium met Death Cab for Cutie ontpopt als pioniers van D.C. indie. Sinds debuut album Something About Airplanes in 1997 leverde de band keer op keer prachtige albums af. De nummers hebben een meeslepende werking die je afsluiten van de hectische buitenwereld. De kracht zit voornamelijk in de unieke singer-songwriter kwaliteiten van Ben Gibbard die op zijn sterkst is wanneer hij verhaalt over (verloren) liefde, een terugkerend thema in het repertoire.
Drie jaar na Plans, het eerste album op majorlabel Atlantic, is Narrow Stairs een feit. Waar Plans bombastisch opent in New York met Marching Bands of Manhattan, brengt Ben ons ditmaal naar de afgelegen westkust van Amerika. “I descended a dusty gravel ridge beneath the Bixby Canyon Bridge until I eventually arrived at the place where your soul had died.” zijn de eerste regels uit opener Bixby Canyon Bridge. Na een rustige opbouw komen halverwege de gevoelens van moedeloosheid en frustratie los, drums en gitaren worden feller bespeeld en versterken het gevoel die het beste worden verwoord in de afsluitende regels “then it started getting dark, I truged back to where the car was parked, no closer to any kind of truth as I assume was the case with you”. Het album is een stuk donkerder en meer experimenteel. Dit komt tevens naar voren in single I Will Possess Your Heart, het acht minuten en vijfendertig seconde durende nummer wordt opgebouwd en voortgezet door een rustgevende piano en harmonieuze bas.
Maar niet alle nummers zijn even zwaarmoedig aangekleed, No Sunlight wordt met zoveel positieve energie gespeeld dat, ondanks de titel, de zon toch begint te schijnen. Één van de sterkste en wellicht meest authentieke DCFC nummers is Cath…. De gitaren geven het oude Death Cab gevoel ten tijden van Photo Album, terwijl Ben zingt over een onfortuinlijke knappe jonge vrouw die bij haar man niet de liefde krijgt die ze verdient.
Ook in Grapevine Fires wordt met ouder materiaal geflirt “bought some wine and some paper cups”, de sfeer is alleen anders dan die in Champange From A Paper Cup. Terwijl er een verwoestende brand heerst, vindt Ben vrede in de situatie “And the news reports on the radio said it was getting worse as the ocean air fanned the flames. But i couldn't think of anywhere i would have rather been to watch it all burn away, to burn away.”
In Your New Twin Sized Bed en Pity and Fear wordt de sfeer die als rode draad door het album loopt vastgehouden. Afsluiter van het album is het ingetogen The Ice Is Getting Thinner, live met enkel Ben achter piano zal dit nummer zo mogelijk nog mooier zijn; “We're not the same dear and it seems to me, there's nowhere we can go with nothing underneath, then it saddens me to say what we both knew was true, that the ice was getting thinner under me and you”.
Voor nieuwkomers van Death Cab for Cutie is dit zeker niet de meest toegankelijke plaat, daarvoor verwijs ik graag naar The Photo Album en Transatlanticism. De liefhebbers die reikhalzend uit hebben gekeken naar het zesde album zullen daarentegen niet teleurgesteld zijn. Ondanks de iets donkerdere sfeer en geluid is het onmiskenbare Death Cab gevoel meer dan aanwezig. Het vergt een paar luisterbeurten maar dan ontdek je ook op Narrow Stairs prachtige nummers die je nog uren luisterplezier zullen brengen.
Live: 10 juli, Melkweg
8/10 - release 13 mei
Death Cab For Cutie.com - MySpace
Read more
Friday, 21 March 2008
Restaurantmuziek maar dan anders (CD Recensie)
Nu half maart, een maand voor de officiële release (14 april), lekt het album uit.
Konk, vernoemd naar de studio waar de nieuwe plaat is opgenomen. Zanger Luke Pritchard heeft hoge verwachtingen: “I want this album to be big.” Die belofte kan het album nergens waarmaken. Konk begint net als IIIO met een rustige intro (See The Sun), als na een dikke halve minuut een korte stilte valt gaat het echt beginnen, hoop je. Wat volgt is het typische geluid dat we nog kennen van het debuut, het is de opmaat voor 44 minuten waarin vooral verder wordt geborduurd op de eerste plaat. Toch is het een lekkere opener en ook eerste single Always Where I Need To Be klink goed, vertrouwd, weinig vernieuwend echter. Maar dan zakt Konk in, het langdradige Do You Wanna is zelfs een dieptepuntje: “Do you wanna, do you wanna, do you wanna make love to me, I know you wanna, I know y…” etc etc. Ik zie de handjes in de lucht al ritmisch meeklappen, de tekst klinkt uit vele mondjes. Het is leuk bij Pigeon Detectives (al is dit zelfs voor hun wel erg makkelijk) maar van The Kooks had ik iets meer verwacht.
De plaat kabbelt rustig verder naar een hoogtepuntje van de plaat, Stormy Weather. Stel je een late woensdagavond voor; je moet nog een klein stukje naar huis fietsen in oud-Hollands kloteweer. Met je kop in de wind, en de slagregens die pijn doen aan je gezicht zet je toch nog snel even Stormy Weather op, een nummer waar je gelijk blij van wordt, en brult mee: “YES I LIKE STORMY WEATHER.” It’ll bring you home.
Konk kent even een korte opleving en vervolgt met het mooie Sway. Maar dan is er al geen ontkomen meer aan: Konk is niet wat ik ervan verwachtte, waar ik bij Inside In/Inside Out nog wel eens de neiging heb om het volume wat op te schroeven, gebeurt dit bij Konk vrijwel nooit. Het wordt nergens echt spannend.
Ook One Last Time bevestigt dit, eigenlijk een schitterend nummer, prachtig ingetogen maar met een tekstueel dieptepuntje: “ABCDEF and G, that reminds me of when we were free.” Met het alfabet zit het wel goed.
Toch kan ik er nooit echt diep ongelukkig van worden. Nee, het is niet zo goed als op IIIO maar het luistert allemaal lekker weg. Als na een paar goede luisterbeurten de verwachtingen getemperd zijn gaat het volume gewoon wat omlaag en heb je een heerlijke plaat voor op de achtergrond. Zeg maar een soort restaurantmuziek maar dan anders.
Volgende maand staan The Kooks in Melkweg (uitverkocht) en als je Luke zo bezig ziet dan hoeven we ons over de live-prestaties geen zorgen te maken. Op naar 14 april!
Read more
Wednesday, 19 March 2008
You Have No Idea What You're Getting Yourself Into (CD Recensie)
Ze maken electro-rock in de trant van Justice, Daft Punk en Digitalism, kortom vervormde stemmen, loeiende synthesizers, overstuurde bassen en gillende gitaren.
Het begint allemaal met Battle Royale een instrumentaal nummer met vele verschillende beats en geluiden, een goeie stemmingsmaker. Daarna komt het nummer With A Heavy Heart, een nummer dat eigenlijk de hele tijd opbouwt naar complete chaos die wordt beëindigd met een paar paniekschoten. De tweede single van DIOY,Y?, genaamd We Are Rockstars, begint met een soort van housebeat, die gevolgd wordt door zang met een Phaser effect, dit wisselt elkaar af en bouwt zich uiteindelijk langzaam af. Vervolgens komt Dawn of Dead wat bijna een catchy popsong lijkt. Hierin laat de zanger zien dat hij ook goed kan zingen zonder effecten. Dawn of Dead is naar mijn mening een van de beste nummers van het album. Het volgende hoogtepunt is Attack Of The 60 Ft Lesbian Octopus. Een opzwepend basloopje, zeurende gitaren en snel toeslaande synthesizers. Je kan je de aanval zo voorstellen.
Daarna komen de eerste twee singles van de band genaamd Weird Science en Let’s Make Out. Het album wordt toepasselijk afgesloten met het nummer Epic Last Song een relatief rustig nummer, dat de plaat doet eindigen met een mooi gitaarrifje.
Het is net een achtbaan waar je instapt. Eerst heb je geen idee wat je precies te wachten zal staan, van de eerste looping schrik je even. Maar halverwege ga je er helemaal in op en kan je er alleen maar van genieten. In de laatste rustige bocht denk je terug aan wat je allemaal hebt meegemaakt in de afgelopen 38 minuten.
Een in mijn ogen geweldige debuutplaat. Met vele zogeheten ‘dancefloor fillers’ en met geen één moment waarbij het inzakt en als als hoogtepunt de aanval van een 3,65 meter lange lesbische octopus. Ook zeker een pluspunt van de plaat is de zang, die op vele verschillende manieren terug komt. En aan de YouTube filmpjes te zien ook een geweldige live ervaring. Dus hou ze in de gaten!
Live: 6 april in Paradiso
Read more
Monday, 17 March 2008
Drowning in Mystery Jets' love, not waving (CD Recensie)
Loeiende sirenes, een vloeiende baslijn, haastige drums, de paniekerige stem van Blaine Harrison: "I've been running around, don't make a sound, I don't want to get found.". De eerste minuut van 21 is nauwelijks verstreken en ik bevind me er meteen middenin. Dit nummer is vergelijkbaar met de hits die de tegenwoordige new rave-/electromachine voortbrengt, maar er torenhoog bovenuit piekt. Het is niet een nummer waarvan je op het eerste gehoor verwacht dat je naar Mystery Jets luistert, toch is het een feit dat het tweede album van de vijf pioniers uit Eel Pie opstaat. Het grootste verschil met het debuutalbum Making Dens is dat de band dit keer volop gebruikt maakt van de instrumenten die ze tot hun beschikking hebben. Het geluid dat de band nu produceert klinkt veel voller dan voorheen: waar ze vroeger niet vies waren van rustige middenstukjes en simpele maar mooie intro's, zijn ze nu niet bang om een rauw gitaargeluid als intro te benutten, komen de kunsten van drummer Trivedi beter tot zijn recht en liggen de liedjes door hun vlotte refreintjes en zinnetjes snel in het gehoor.
Opvallend is het veelvoudige synthesizer gebruik. Dit heeft als gevolg dat Two Doors Down (een ontzettend lief en onschuldig liedje) klinkt alsof Quincy Jones de studio met ze is ingedoken. Een feit is echter dat dit album is geproduceerd door de bekende Turkse DJ Erol Alkan in samenwerking met Stephen Street. De invloed van deze producers is te horen omdat het geheel zou kunnen worden omschreven als een vleugje The Smiths en Blur (de bijdrage van Street) gemengd met catchy popliedjes voor op televisie (de bijdrage van Alkan).
Het enige nummer dat me sterk doet denken aan het oudere werk is het, op horrorschrijver Edward Gorey geïnspireerde, Behind The Bunhouse, één van de weinige nummers die vóór het uitkomen van het album al op internet rondslingerde. Een liedje dat verhaal doet over de vervelende kanten van de liefde, begeleid door huilende violen tegenover een warme gitaarpartij. Het vrolijkste nummer is Young Love met een bijdrage van Laura Marling, een liedje waarvan iedereen ongetwijfeld gaat glimlachen door de liefde en naïviteit die er afspettert. Het meest hartverscheurende nummer echter is het bluesy en melancholische Flakes, dat verhaalt over het einde van een relatie. In dit nummer komt Harrison's stem goed tot zijn recht en is dit het nummer met de mooiste vocalen uit de geschiedenis van Mystery Jets.
Tussen de overdosis van nieuwe indiepop albums tegenwoordig is 21 een diamantje waar men zeker wat vaker naar mag luisteren. De intense prog rock kant van Mystery Jets heeft plaats gemaakt voor mooie popliedjes, maar ze blijven zonder twijfel een uniek geluid genieten. Deze Mystery Jets plaat zal ze zeker bij het grote publiek onder de aandacht weten te brengen, waar ze zelf al maatregelen tegen hebben genomen door merchandise uit te brengen met het cynische "Assasin of Youth"-opdruk. Wat ze ook zullen doen, ik maak een diepe buiging voor ze en zal dit album blijven koesteren.
9/10 - Release op 24 maart.
Read more