I Fought A Crocodile For You

Once every so often you come across a band that forces you to keep your finger glued to the repeat button, Miami trio Jacuzzi Boys is one of those bands. Even though they have been rocking out since early 2007 they have only just blinked up on my radar. I know band names can be deceiving but don't worry this is not a boy band, these guys produce a distorted garage yet psychedelic 60s sound with some Miami, Florida sunshine flavour.

Their third 7" I fought a crocodile has a slightly more straight on garage/surf approach than their previous 7 inches Florida is Dying (2007) and Hozac (2008) and is probably best described as a foxy mix between King Khan and Black Lips. As the needle hits the groove first track I Fought a Crocodile sets off with whistling birds, creating the image of a Miami swamp. These whistles soon vanish and are replaced by a joyful drum roll leading up to the catchty chorus "i fought a crocodile for you, yes I did" which is brought in such a cocky and confident manner that you will be bound to catch yourself singing along in no time. The track Blowin' Kisses is evidently as catchy and filled with distorted flower pop, yet I can't help but hear the reference to Pavement's Two Sates opening "we want two steaks" in the chorus. As the 7" is just over five minutes I can only hope that their next release will be a proper debut album.

Download and enjoy previous 7 inches here.
Read more

POST-NOTHING

Although it's not even spring, Japandroids have already produced the perfect summer anthem with their new song "Young Hearts Spark Fire". It's a perfect balance between catchy shouts, dirty garage rock guitars and upbeat drums, which I like to call JAPUNK. However, the thought of waiting until the end of April for the rest of the album is a quite depressing prospect. Last.fm helped me get over this terrible thought and is previewing the album.

Preview the album on last.fm or download Young Hearts Spark Fire single on Pitchfork.


Please note that these songs are 128 kbs and are a mere preview (except for Young Hearts Spark Fire 256 kbs), everyone should go out and by the album once it hits the shelves late April.
Read more

White Lies has got a hold on me (Prospect)

September vorig jaar kondigde Fear of Flying definitief aan de vliegangst niet te kunnen overmeesteren. Een grote verrassing nu het getalenteerde Londense trio de sensatie van The Great Escape 2007 was en daarnaast succesvolle voorprogramma's verzorgde voor ondermeer Jamie T, The Maccabees en Jack Peñate. Fear of Flying kenmerkte zich door up-tempo dansbare 80s popnummers en leek met producer Stephen Street (produceerde eerder werk van The Smiths en Blur) goud in handen te hebben. Nummers als Three is a Crowd en Forget Me Nots zijn perfecte popnummers maar blijken pas een schijn te zijn van de potentie die in de bandleden schuilt.

Met het einde van Fear of Flying wordt namelijk direct de geboorte van White Lies aangekondigd. De link leidt naar een kale myspace met daarop enkel de nummers Death en Unfinished Business. Het plotselinge einde van Fear Of Flying is even zo verrassend als de nieuwe weg die de band is ingeslagen. Het vrolijke onbevangen karakter van Fear Of Flying is van de hand gedaan, White Lies klinkt mysterieus met een donkere ondertoon. In Death lijkt de vliegangst voor even overwonnen te zijn "I love the feeling when we lift off, watching the world so small below" zijn de opende woorden. De spanningsboog wordt vervolgens opgebouwd met rustige drums en orgelachtige keyboard klanken. Terwijl het nummer vordert worden de snerpende gitaren ingezet en slaan besef en angst genadeloos terug "relax! yes i am trying, but this fear has got a hold on me, yes this fear has got a hold on me". De vijfminuten razen voorbij en zijn even meeslepend als pakkend, de zinsnede "this fear has got a hold on me" is na het luisteren onmogelijk uit je hoofd te krijgen.

De debuut single Unfinished Business die vorige maand uitkwam op eigen label Chess Club Records gaat over een gepleegde moord "you've got blood on your hands and I know it's mine" en ligt qua geluid en thematiek in lijn met Death. Ondanks het zwaarmoedige karakter van de nummers klinkt op de achtergrond toch steeds een popgevoel, het zelfde gevoel dat Fear of Flying zo sterk maakte. Hierbij doet de zang van McVeigh op momenten denken aan die van Julian Cope (The Teardrop Explodes) en zijn ook invloeden als Joy Division en Echo and the Bunnyman terug te horen in het geluid van de band. De kracht van White Lies schuilt echter in het feit dat de ze deze invloeden weet te bundellen in nummers die een eigen karakter dragen, waardoor van een zoveelste Joy Division kopie geen sprake is.

Ook de muziekindustrie heeft niet stilgezeten waardoor er zelfs een kleine hype om de band is ontstaan. Met als gevolg dat tijdens het eerste optreden ondermeer grootheden als Morrissey en Nick Cave aanwezig waren. Inmiddels is White Lies te gast geweest bij Jools Holland en zal de band deze zomer alle grote festivals aandoen waaronder Lollapalooza, Haldern en Lowlands. De band heeft toegezegd haar tijd te nemen voor het debuutalbum die gepland staat voor 2009, een release waar ik me bijzonder erg op verheug.

Live: 14 augustus 2008, Lowlands Festival
Myspace: myspace.com/whitelies
Download: Fear of Flying en White Lies demo's
Unfinished Business video:


Read more

My little brother just discovered Rock and Roll (Prospect)

Naarmate ik ouder word en de bands steeds jonger begin ik te twijfelen aan mijn keuze voor een huis-tuin-en-keuken-bestaan. Too old to Rock and Roll, too young to die? Dit adagium gaat in ieder geval niet op voor de jongetjes van Lo-Fi Culture Scene. Op elfjarige leeftijd ruilden Tom M., Angus, Callum, Tom H. en Jacob de legosteentjes in voor volwaardige instrumenten en sindsdien is Lo-Fi Culture Scene een feit.

Door hun jonge leeftijd is de muziek onbevangen en fris. Waar de verwachtingspatronen niet verder reiken dan lyrics in de lijn van “ABCDEF and G, that reminds me of when we were free”, verrast Lo-Fi Culture Scene. Ze klinken frisser dan The Strokes op This Is It? en puntiger dan Bloc Party ten tijde van Silent Alarm. Levende bewijs hiervan zijn nummers als Go Your Own Way en Meet Again. De brutaal tegen elkaar opspelende gitaren zijn perfect afgekeken van hun voorbeelden, toch klinkt er al een eigen herkenbaar Lo-Fi geluid door. Dit frisse geluid heeft er, met een beetje hulp van broer Jamie MacColl uit Bombay Bicycle Club, voor gezorgd dat ze zich hebben kunnen vestigen in de Noord-Londense scene. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen want inmiddels speelden ze al in het voorprogramma van onder andere voorbeelden Bloc Party, Blood Red Shoes en Good Shoes. Na lovende kritieken van voornamelijk Artrocker kan niemand meer om de jongste next big thing heen.
Inmiddels hebben ze tijd gevonden om tijdens de tussenuurtjes de eerste single Abstract op te nemen onder label KIDS, waarvan de feestelijke release 30 juni zal zijn. De demoversie van het nummer klinkt veelbelovend, de hoekige gitaarlijnen uit Go Your Own Way worden voortgezet en komen halverwege het nummer samen met de drums als mentos met diet coke. Hopelijk weten ze de kwaliteiten van de nummers vast te houden en kunnen ze ons aan het einde van zomervakantie met een EP verrassen. Met zoveel potentie en talent lijkt een optreden als jongste band ooit op London Calling niet ver weg.

MySpace
Download
Read more

Cheeky Cheeky and the Nosebleeds not for Slow Kids (Prospect)

Cheeky Cheeky and the Nosebleeds brengen vandaag hun debuut single Slow Kids uit bij Tired and Lonesome Records. Ter ere hiervan vieren de heren vanavond een groot feest in hun woonplaats Woodbridge, waar Brian Eno tevens woonachtig is. Reden te meer om de band in de schijnwerpers te zetten. Cheeky Cheeky en the Nosebleeds maken sinds de zwoele zomer van 2007 Myspace onveilig. De doorbraak volgde nadat Steve Lamacq ze vorig jaar oktober uitnodigde voor een sessie in zijn BBC Radio 1 programma In New Music We Trust. Met hun bandnaam volgen ze in de voetsporen van de legendarische Ed Banger and the Nosebleeds, waarin Morrissey ook korte tijd acte de présence gaf. Toch fungeerde deze band niet als voornaamste bron van inspiratie. Het was de eenvoud van The Moldy Peaches die ze deed realiseren dat je niet de nieuwe Jimi Hendrix hoeft te zijn om een bandje te beginnen. Nadat bassist Thom in een dronkenbui besloot “Slow Kids” op zijn borst te tatoeëren was er geen weg meer terug.

Cheeky Cheeky and the Nosebleeds verhalen over alles wat om hen heen gebeurt: liefde, meisjes, het oersaaie Woodbridge en kleden dit vervolgens aan met up-tempo gitaar riffs, hysterische drumpartijen en heerlijke cheeky baslijnen. Alles wat ze doen is al een keer eerder gedaan maar nog nooit met zo’n heerlijke frisse Oost-Engelse wind. De demo's die al tijden op het internet zwerven getuigen van een band met zeer veel potentie. Before We Sleep, Fascinating (B-side van Slow Kids), Give Me Your Hand, I’ve Grown Quite Fond Of You en natuurlijk single Slow Kids zijn stuk voor stuk heerlijke popnummers die met geen slag of stoot uit je hoofd te krijgen zijn. De band heeft alle ingrediënten om de poolkap nog een stukje sneller te doen smelten en hopelijk lukt ze dat!

Myspace: MySpace
Download: Cheeky Demos

Read more