What, Late of the Pier? I thought you said Apartheid! (London Calling)

"Het is zonder tussenvoegsel," verzucht zanger Earl Samuel Dust (geboren als Samuel Eastgate) in menig interview. "Het is Late Off Pier. Waarom iedereen ons Late of the Pier noemt is mij een raadsel." Lake of the Peer, Hate on the Queer, het vierkoppige monster uit Castle Donnington... Hoe ze zichzelf het liefst noemen, waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan is een groot raadsel, en weet niemand behalve deze in een waas van mystiek gehulde jongens zelf. Zo verkondigden ze aan de halve journalistieke wereld alle vier geadopteerde kinderen te zijn van de tweekoppige band Smokey & The Fall, die bij nader onderzoek niet bleek te bestaan. Wellicht was daar dan wel Smoking The Fool, een side-project van de Loughboroughse band My Dog Has No Nose. In beide acts speelt een zekere meneer Rik Eastgate mee. Rik Eastgate, de man die zijn zoon een steuntje in de rug gaf en hem aanmoedigde een band te beginnen. De indirecte aanleiding van de geboorte van Late of the Pier in 2004. Het antwoord op de vraag of we Rik Eastgate hiervoor dankbaar zouden moeten zijn is simpel. Ja.

Late of the Pier laat zich niet makkelijk omschrijven. Earl Samuel Dust maakt met zijn compagnons Francis Dudley Dance, Red Dog Consuela en Jack Paradise futuristische, synthetische, onalledaagse rave-/electro-/housebreakbeat. Ze liggen erg goed in het gehoor: zo bestaat hun fanbase na een relatief korte tijd uit de NME, The Observer, Hedi Slimane, de tv-serie Skins én alle Kitsuné kinders. Dit terwijl er nog geen album uit is en de band het zelf ook niet heel erg veel interesseert. Drie officiële releases hebben ze inmiddels op hun naam staan: Space and the Woods onder Way Out West, en Bathroom Gurgle en The Bears Are Coming onder Moshi Moshi. De band heeft zijn populariteit echter te danken aan de Zarcorp demo's (een onofficieel album) die ze via het internet hebben verspreid, hun hersenbrekende video's en de singles die tegen beter weten illegaal worden verspreid op verscheidene muziekfora. Het zal niet lang duren voordat ze een massale opschudding zullen veroorzaken en de slapende muziekfans wakker gaan schudden: na Mystery Jets zijn Late of the Pier met Erol Alkan de studio ingedoken en dit kan niets anders dan tot een magistraal resultaat leiden.

Vorig jaar in juni deed Late of the Pier Amsterdam al één keer aan. In de grote zaal van de Paradiso speelden ze op de London Calling editie die in het teken stond van 5 Days Off. Afgezien van het lamlendige publiek dat zich niet schaamde meer dan één meter van het podium af te gaan staan, wisten ze toch een spectaculaire show neer te zetten: energiek, strak gespeeld, de juiste shirts en gele skinnies. Een klein jaar later staan ze er weer, nu op de normale editie. Of je een kijkje moet gaan nemen? Misschien wel, misschien ook wel niet...

Fotografie: Alistair Allan.
Live: zaterdag 26 april, grote zaal, Paradiso.
Links: The Bears Are Coming (video) & interview met God Is In The TV.