Brain Thrust Mastery brought with Love and Squalor (Concertrecensie)

Gezien: We Are Scientists, Tivoli de Helling 03-04-2008

We Are Scientists veroverde eind 2005 de bovenzaal van Paradiso met hun charme en "rock music of the thoughtful, sometimes epic, often loud, vaguely danceable, implicitly humanist variety". Sindsdien heeft de zegetocht zich voortgezet en volgden optredens in o.a. Ekko, HMH (als voorprogramma van The Kaiser Chiefs) en de Melkweg. Met het nieuwe album Brain Thrust Mastery is We Are Scientists deze maand weer terug in Nederland. Dit album is een stuk minder scherp dan debuut With Love and Squalor. Nummers als Let's See It, Chick Lit en After Hours zijn aardig maar nog altijd een klasse minder dan elk willekeurig nummer op With Love and Squalor. Met het verlies van drummer Michael Tapper en een matig tweede album is het de vraag of We Are Scientists nog steeds weet te overtuigen

Na een in en in triest voorprogramma, verzorgd door 925s, is het meer dan tijd voor We Are Scientists. Keith en Chris stralen van plezier terwijl ze samen met twee tijdelijke bandleden onder luid gegil worden onthaald (Keith schijnt populair te zijn bij zowel het vrouwelijke als mannelijke front). Door te openen met klassieker Nobody Move, Nobody Get Hurt weten ze het publiek meer dan in te pakken. Nadat het publiek tijdens drie oude nummers is opgewarmd is de tijd rijp voor het eerste nieuwe nummer Impatience. Waar dit nummer op plaat aan energie ontbreekt, sluit het live naadloos aan in de lijn van het oude werk. Het tempo wordt naar factor elf verhoogd maar ook Keith is ongeremd en klinkt vele malen agressiever. Het zijn niet alleen deze elementen die een concert van We Are Scientists authentiek maken, vooral de korte anekdotes en woordenwisselingen tussen Keith en Chris zorgen voor een wetenschappelijke ervaring. Nadat Keith zijn bier heeft omgestoten volgt de onvermijdelijke opmerking van Chris over Keith's incontinentie. Maar zonder er nog al te veel woorden aan te besteden wordt Let's See It ingezet, terwijl Keith wetenschap en liefde samenvoegt "If physics dictates means you're going away, just when the pressure's on, alright, Science will just have to surrender to fate, cause I won't let you down, all right" staat het publiek hem bij tijdens meer dan verleidelijke refrein "Oh oh oh, oh oh oh, Oh oh oh, oh oh oh".

De interactie tussen publiek en band verzwakt geen moment, terwijl nieuwe nummers grotendeels worden meegezongen zorgen oude hits keer op keer voor een opgetogen pit. It's a Hit sluit de eerste helft van de avond af en zorgt voor een orkaan van energie die aanvoelt als het legendarische gevecht tussen Mohammed Ali en Joe Frazier. Na een korte adempauze komt de band nog eenmaal terug "dont worry we didn't leave the building just yet". Het is de eer aan The Great Escape om de avond in stijl af te sluiten. Ondanks dat de kracht van het optreden nog steeds in het oudere werk ligt zorgen de nieuwe nummers voor een frisse aanvulling.

i are scientists and i always will be.



Read more

What's Up (Mixtape)

Mixtape is onze nieuwe rubriek waarin we wekelijks een mixtape aanbieden met elke keer een nieuw thema/ onderwerp. De maand april is net begonnen en staat vol gepland met concerten en festivals. Om je alvast in de stemming te brengen hebben we een selectie gemaakt van bands die op zullen treden. Bands die op London Calling zullen spelen zijn niet opgenomen in de mixtape, daar komt later deze maand een aparte mixtape voor.

De mixtape is hier te beluisteren:

Does It Offend You, Yeah? - We Are Rockstars // 6 april, Paradiso
The Kooks - See The Sun // 14 april, Melkweg
We Are Scientists - After Hours // 28 april, Melkweg
The Rifles - Talking // 8 april, Patronaat / 9 april, Vera / 10 april, Doornroosje / 11 april, Tivoli
Adam Green - Morning After Midnight // 18 april, Melkweg
The Long Blondes - Giddy Stratospheress // 23 april, Melkweg
Mystery Jets - Half In Love With Elizabeth //12 april, Motel Mozaïque / 26 april, London Calling
Black Lips - O Katrina // 12 april, Motel Mozaïque
Be Your Own Pet - The Kelly Affair // 11 april, Motel Mozaïque
Guillemots - Get Over It // 11 april, Motel Mozaïque
Foals - Cassius // 11 april, Paradiso/ 12 april, Motel Mozaïque
dEUS - The Architect // 11april, Motel Mozaïque

Door: Tom

Read more

Ms. Nash en het Grote Publiek (Concertrecensie)

Gezien: Kate Nash, Paradiso 2-4-2008

Waar Mystery Jets vooral quasi-verdwaasde blikken oogst en de (vele, vele, VELE) meisjes doet giechelen (‘dat haar’, ‘hihi, hij loopt op krukken’), mag Kate Nash het doen met een uitzinnige menigte. De sirene die het optreden van Mystery Jets inluidde blijkt niks te zijn vergeleken met de talrijke gilbrigades. Kate Nash is het guitige hoofd op dat zwarte vierkant: zo moet het althans voor de mensen middenvoor zijn geweest. De keuze om een massief zwarte piano midden op het podium te zetten is niet bepaald de meest publieksvriendelijke keuze.

Het is het welbekende verhaal: Kate Nash brak haar been en kreeg een gitaar. Even later had ze liedjes, werd opgepikt door Lilly Allen, stond op London Calling en toen een album: MTV, TMF en alle andere kanalen waarmee je een groot publiek kan bereiken vielen eroverheen. Dat grote publiek is gelukt, want Paradiso is wijd en breed uitverkocht.

Bijna elk nummer wordt in tweede of derde versnelling gespeeld. Hoewel dit het optreden meer vaart geeft en de nummers dansbaarder doet lijken, lijkt het ook alsof Ms. Nash haast heeft. Toch is het knap om op die manier ruim langer dan een uur te spelen. Na een drietal nummers verruilt ze de piano voor een akoestische gitaar. En eindelijk, een beetje rust, alhoewel de teksten wel in surround-sound mijn oren bereiken. Woord voor woord zingen de 16-jarige fans met de tekst mee. Met de rust is het verder ook gedaan als Kate zich in een nieuw nummer ontpopt tot een ware ‘riot-grrrl’: "You don’t have to suck dick, to succeed" schreeuwt ze al hupsend over het podium in haar frivole jurkje. Playmobile-meisjes zijn ook stoer.
Hoewel de band haar prima begeleidt, kijken we toch naar ‘Kate Nash and band’. De bandleden doen het niet voorkomen alsof ze zoveel plezier hebben in het spelen van deze muziek. Misschien gaan de nummers daarom wel zo snel. Het zou erg interessant zijn Ms. Nash een keer solo te kunnen zien. Dat zou veel intiemer, persoonlijker en wellicht ook rustiger zijn dan dit optreden. Maar ‘het grote publiek’ zal hier vast ook tevreden mee zijn geweest.

Door: Yoram

Read more

Mixtape is onze nieuwe rubriek waarin we wekelijks een mixtape aanbieden met elke keer een nieuw thema/ onderwerp. Deze keer gaat het over bands die deze maand in Nederland zullen optreden. Bands die op London Calling zullen spelen zijn niet opgenomen in de mixtape, daar komt later deze maand een aparte mixtape voor.

De mixtape is hier te beluisteren: http://22grandblog.muxtape.com/

Hier nog verdere informatie over de bands:
Does It Offend You, Yeah? / 6 april, Paradiso /
The Kooks / 14 april, Melkweg /
We Are Scientists / 28 april, Melkweg /
The Rifles / 8 april, Patronaat / 9 april, Vera / 10 april, Doornroosje / 11 april, Tivoli /
Adam Green / 18 april, Melkweg /
The Long Blondes / 23 april, Melkweg /
Mystery Jets /12 april, Motel Mozaïque /
Black Lips / 12 april, Motel Mozaïque /
Be Your Own Pet / 11 april, Motel Mozaïque /
Guillemots/ 11 april, Motel Mozaïque/
Foals / 11 april, Paradiso/ 12 april, Motel Mozaïque /
dEUS / 11april, Motel Mozaïque /

Read more

Girls Like Mystery (Concertrecensie)

gezien: Mystery Jets, Paradiso 2-4-2008

Sommige dingen in het leven zijn onverklaarbaar, zo ook het feit dat Mystery Jets in het voorprogramma van Kate Nash staan. Voordat Kate Nash überhaupt een gitaar had aangeraakt hadden Mystery Jets al één van de beste albums van de eenentwintigste eeuw uitgebracht, te weten debuut album Making Dens. Nu, twee jaar later, heeft Kate Nash met haar mierzoete liedjes de harten van menig tienermeisje gestolen en is de muziek van Mystery Jets nog steeds niet doorgebroken in Nederland. Met het tweede studioalbum Twenty One kan het niet anders dan dat de Thames beat eindelijk voor die dijkdoorbrak gaat zorgen. De progrock invloeden zijn iets naar de achtergrond gedreven en hebben plaats gemaakt voor prachtige popnummers.

Vanavond begint de dijk al haar eerste scheuren te vertonen. Terwijl sirenes op de achtergrond loeien, lopen de bandleden het podium op om vervolgens een orgasme van geluid te produceren. De mini Kate Nashjes staan perplex terwijl de Mystery Jets fans uit hun dak gaan op de onmiskenbare intro van Hideaway, opener van Twenty One. Ondanks dat Mystery Dad Henry niet meer meetourt straalt de band meer ervaring uit dan ooit tevoren. Tijdens de opeenvolgende nummers Young Love en Half in Love with Elizabeth speelt de band vol energie en elan over de schoonheid en onberekenbaarheid die liefde met zich meebrengt. De bandleden vullen elkaar buitengewoon sterk aan waardoor de nummers nog meer aan kracht winnen dan op LP. Mooiste nummer van het album en ook van vanavond is Flakes, "this song is one I never thought that I'd play, but if you want me gone there are kinder ways to say, so long than spitting in my face". De woorden en muziek spreken voor zich en zorgen voor een onmiskenbaar gevoel, kippenvel.

Naarmate de set vordert komt het einde helaas snel in zicht na Hand Me Down volgt al de afsluiter Behind The Bunhouse. Het nummer wordt mysterieus en rustig opgebouwd om vervolgens te ontknopen in een bombastisch refrein. Nog één laatste maal genieten, maar nadat de laatste noot is gespeeld verlaat ik snel de grote zaal. Ondanks het publiek en het ontbreken van oude nummers was dit concert er één om nooit te vergeten. De mensen die het gemist hebben kunnen deze maand al op herkansing tijdens Motel Mozaïque en London Calling.
Read more

David Bowie - Aladdin Sane (Worn Out 12")

Uit de lijst van klassiekers beginnen we met één van de beste glamrockalbums uit de geschiedenis. David Bowie creëerde Aladdin Sane in 1973, toen nog onder alter-ego Ziggy Stardust. Ziggy, die in 1972 op aarde landde, moest een buitenaardse rockzanger voorstellen. David Bowie leefde zich helemaal in het karakter in en zo wérd David Bowie ook echt Ziggy Stardust. Aladdin Sane is het vervolg op het alom bejubelde The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars en staat daardoor (onterecht) in de schaduw van dat album. Toch waren dit hoogtijdagen voor de koning van de Glamrock…

De naam van het album slaat op een personage uit de ruimte. Alladin Sane zou je dan ook eigelijk moeten lezen als ‘A Lad Insane’. De LP staat boordevol prachtige (glam)rocksongs met af en toe wat waanzin waardoor het album soms een ietwat psychedelisch karakter krijgt. Dit is direct terug te horen in opener Watch that Man, een snel glamrocknummer met sterke gitaarrifs, mooi pianospel (denk aan de vlugge vingers van Rock ’n Roll held Little Richard of onze eigen Herman Brood) en een saxofoon die het afmaakt. De titelsong, Aladdin Sane (1913-1938-197?), bevat iets meer mafheid en een erg vreemd maar mooi pianostuk. Dit nummer valt wel erg op tussen de andere nummers (in positieve zin) en is misschien wel het beste nummer van het album. Vervolgens komen de bekendere songs van Bowie; Drive-In Saturday (recent nog gebruikt in de film Control), Panic In Detroit en Cracked Actor. Alledrie erg catchy met een typisch Ziggy Stardust geluid.

Het album eindigt met de Rolling Stones cover Let’s Spend The Night Together. Daar tovert David Bowie de ‘60s bluesrock’ van de Rolling Stones om in een snel en aanstekelijk glamrocknummer met de prachtige pianostukken die je het hele album hebben achtervolgd. Een mooie afsluiter, ook al vinden sommige mensen dat je niet aan liedjes van de Rolling Stones of The Beatles zou mogen komen. Ik zou zeggen: als je het op de manier van ‘Ziggy Stardust’ doet, laat het dan maar toe! Dit album diende als bron van inspiratie voor veel artiesten. Zo was Ian Curtis groot fan van Aladdin Sane, maar ook in de huidige muziekstroming is de invloed van Ziggy terug te horen, onder andere in de muziek van de jonge band MGMT. Aladdin Sane is van grote waarde geweest voor de popmuziek en zal dat hopelijk altijd blijven.

Door: Joep

Read more

Lightspeed: May the force be with you (Concertrecensie)

gezien: Lightspeed Champion, Paradiso 31-3-2008

Devonte Hynes begon zijn muzikale carrière in Test Icicles, na een jaar van uitverkochte zalen (waaronder een onvergetelijk optreden op London Calling #2 2005) en een fantastisch album For Screening Purposes Only hield de band op te bestaan. Sam E Danger schijnt volgens laatste berichten rond te zwerven in New York en Raary Deci-Hells speelt in RAT:ATT:AGG/WRISTS. Devmetal is er aanzienlijk beter uitgekomen en startte, na een kort avontuur in Lightspeed Heat, soloproject Lightspeed Champion. De muziek van Lightspeed Champion is een wereld van verschil met de indie-harcore van Test Icicles. Het in januari van dit jaar uitgekomen debuut album Falling off the Lavender Bridge staat vol met wonderschone melancholische nummers. Terugkerende thema's zijn verloren liefde, racisme en depressie. Ondanks de zwaarmoedige thema's doen de rijk gearrangeerde nummers warmtevol en hoopgevend aan.

Vanavond staat Dev voor de derde keer in korte tijd in Amsterdam, in november 2007 nog solo voor een select gezelschap in de Desmet studio's en begin dit jaar samen met o.a. Good Shoes op Riot in de Melkweg. Nu in de goed gevulde bovenzaal van Paradiso waar, naast het publiek, ook de camera's van Fabchannel de aandacht op Dev en zijn band richten. Na een typische en zeer vermakelijke monoloog wordt het nieuwe nummer Happy Birthday ingezet. Opvallend is dat de akoestische gitaar live veelal plaats moeten maken voor haar elektrische broertje. Dit is een zeer goede afwisseling, de nummers krijgen hierdoor een extra dimensie en Dev gaat compleet op in zijn gitaarspel. Galaxy of the Lost zorgt al vroeg in de set voor één van de hoogtepunten van de avond, "lick my open wounds and add some ice, and choke on my sick vice" wordt enthousiast meegezongen. Maar het is vooral de bijna epische viool die het nummer zo sterk maakt.

Alvorens Everyone I Know is Listening to Crunk in te zetten verklaard Dev dat Hip-Hop de enige muziekvorm is die nog echt puur en oprecht is gebleven. Hiermee doet hij zijn eigen muziek aanzienlijk te kort. Dit bewijst hij niet alleen tijdens Crunk maar voornamelijk in het nieuwe nummer Marlene, "This is a song which you should dance to, i've also sent it to my record label boss earlier today, hope he likes it.. well i guess he will, i like it". Na de eerste paar noten, waarin de gitaar een hoofdrol speelt, geeft mijn lichaam zich over aan de muziek. Superlatieven schieten mij te kort om mijn waardering over dit nummer uit te spreken. Als de rest van de nummers op het nieuwe album ook maar half zo goed zijn dan hoeft Dev zich totaal geen zorgen te maken over een moeilijk tweede album. Na Tell me What it's Worth, Madame van Damme (nieuw nummer over prostituees) en Devil Tricks For A Bitch wordt het laatste nummer aangekondigd. Vol overgave zet de band The Imperial March in en wordt het publiek in extase gebracht. Na drie minuten van intens genieten loopt de Imperial March over in Midnight Surprise. De band speelt dermate enthousiast dat de stoppen letterlijk doorslaan, dit is echter geen reden om te stoppen met spelen, na meer dan tien minuten komt het concert toch tot een einde.

Met zo'n einde is het onbeleefd om nog om een encore te vragen, maar ongevraagd komt Lightspeed Champion nog eenmaal terug. Na All To Shit sluit Dev af met vaste cover van The Strokes Heart In A Cage. Waar hij bij de vorige twee concerten nog vermeldde dat dit nummer zijn 'safety song' is, laat hij de muziek nu voor zich spreken. The Force was vanavond met ons en hopelijk komt deze snel weer terug.


Read more

Let's Wrestle Let's Fucking Wrestle (London Calling)

Nadat we vorige week al Johnny Foreigner en Late of the Pier uitlichtten staat deze week het Noord-Londense drietal (trend?) Let's Wrestle centraal.

Let's Wrestle is sinds de release van hun 7" single debuut Song for Abba Tribute Record, op Marquis Cha Cha (bracht ons eerder al Bromheads Jacket en We Start Fires), een bescheiden fenoom geworden. Het trio uit Noord-Londen heeft een klakkelose 'I can't be arsed' attitude over zich heen hangen. Zanger Wesley Patrick Gonzalez (WPG) klinkt als een astmathische Eddie Argos in een houdgreep van Hulk Hogan terwijl de drums op de achtergrond als proper duct tape fungeren om te voorkomen dat de valse bass van Mike Lightning uit elkaar valt. Het zijn deze ingrediënten waar de meeste indie bandjes hun hele loopbaan naar zoeken, Let's Wrestle werd ermee geboren.

Reden te meer voor Stolen Recordings om het trio toe te voegen aan hun stal van succesformules, waar Pete and the Pirates (staan ook op LC) en Artefacts for Space Travel eveneens onderdeel van zijn. De vorige maand uitgekomen EP In Loving Memory Of bruist van frisse genialiteit. Opener en uit november 2007 afkomstige single I Won't Lie To You bevat, naast het kenmerkende rammelende geluid, de typische lyrics van WPG "the duvet’s on fire, so is your hair, but darling that’s the way it is”. De teksten lopen als een rode draad door de EP en vormen de basis van de succes formule die Let's Wrestle heet. Tijdens Song for Man with Pica Syndrome, die met een heerlijke baslijn en scherende giraten opent, vertelt WPG hoe hij in 1971 zijn ouders ongerust maakte "I ate three toothpicks, a goldfish and a child’s candle-making kit that belonged to my sister". De London Calling gangers zullen zich nergens ongerust over hoeven te maken als ze zich maar aan de volgende regels houden:

Get yer crack pipe out baby and let's start a fight
Get yer high heels on and let's dance all night
Get your t-shirt off and get in the mud
Get on yer knees and pray for mercy

Let's wrestle let's fucking wrestle

Live: zaterdag 26 april 2008, Paradiso
MySpace: Let's Wreslte
Download: EP + demos
Read more

Laura Marling werkt betoverend (Concertrecensie)

Gezien: Laura Marling, Paradiso 25-03-2008

Ondanks haar jonge leeftijd - net achttien jaar - heeft Laura Marling al een repertoire aan nummers opgebouwd waar menig artiest jaloers op kan zijn. Al na haar tweede optreden werd ze opgepikt door Jamie T die haar persoonlijk meevroeg op zijn tour. Vervolgens trad ze toe tot de Way Out West familie waarna haar carrière in een stroomversnelling raakte. Inmiddels heeft ze meegezongen met The Rakes op Suspicious Eyes en de nieuwe single van Mystery Jets Young Love, ook is ze actief in Noah and the Whale. Deze laatste band speelde vorig jaar nog op de (mislukte) zondag van London Calling, toen was Laura Marling helaas niet aanwezig. De muziek van Noah and the Whale en Laura Marling kent veel raakvlakken waarbij de alternative country van Ryan Adams als voornaamste bron van inspiratie fungeert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist frontman Charlie Fink het pas verschenen debuut Alas I Cannot Swim produceerde.

Vanavond is het niet Charlie Fink, maar Marcus Mumford die Laura Marling vergezelt. Eerst solo als (onaangekondigde) support. Die rol vervult hij bijzonder goed, met zijn charisma, akoestische gitaar maar voornamelijk met zijn stem weet hij de zaal tijdens drie nummers meer dan in te pakken. Zijn stem en speelstijl doen mij denken aan Damien Rice die zo'n kleine 5 jaar terug ook, even bescheiden en charmant op ditzelfde podium stond. De gespeelde nummers zijn een voorproefje van de in mei te verschijnen EP van zijn band Mumford and Sons. Als het op plaat net zo sterk is als live dan is dit zeker een artiest om in de gaten te houden.
Terwijl Marcus zijn gitaar neerlegt loopt Laura, met nieuw kapsel en vaal houthakkersshirt, het podium op. De opener Shine creëert een, voor Nederlandse begrippen, muisstille zaal. Ze staart dromerig voor zich uit en zingt de nummers vol overgave. Bij het tweede nummer Cross Your Fingers betreedt Marcus andermaal het podium om Laura door de rest van de set te begeleiden. Hierbij beperkt hij zich niet tot drums en accordeon, vanmiddag is de Intertoys nog even snel leeggekocht en komen onder andere glockenspiel en ukulele tevoorschijn. De chemie tussen Laura en Marcus komt bij de samenzang het mooiste naar voren, tijdens Ghosts, een nummer welke verhaalt over de problemen die gepaard gaan bij het verwerken van oude geliefden, verzorgt hij de prachtige tweede stem. Uit de thematiek en de prachtige verhalende lijn van de nummers blijkt dat Laura haar leeftijd ver vooruit is. De uitverkochte bovenzaal is hiervan op de hoogte en ziet een optreden van een ongeslepen diamant die snel grootste vormen aan zal nemen.

Na krap acht nummers sluit Laura af met 'not so hidden track' Alas I Cannot Swim. Onder luid applaus verlaten Laura en Marcus vervolgens het podium om kort daarna nog eenmaal terug te komen voor Kimya Dawson cover 5 Years, die Laura al lachende en vol plezier uitspeelt. Meer nummers komen er vanavond niet meer, persoonlijke favorieten als Captain and the Hourglas, London Town en Tap At My Window blijven helaas onbespeeld. Toch overheerst een gevoel van geluk en voldoening, die binnenkort op Fabchannel herleefd kan worden.



Read more

Tokyo Police Club - Elephant Shell (Poëzie)

Daar waar de oude gebouwen
in de nieuwbakken steigers staan.
Daar waar de vieze stad zo lang
als maar kan wacht met zijn
laatste adem.
De allerlaatste buikpijn.
De laatste bruiloft.
De laatste beschuit-met-muisjes.
Ooit was dit de zeefdruk
van schoonheid.
Daar waar geen mannen, vrouwen,
dieren of planten, alleen maar
wezens zijn.
Daar waar chemische sneeuw
het trottoir uitgebeten heeft.
En waar toeristische
stuiptrekkingen nog doen alsof.
Daar waar de kerken afgebroken
zijn en de zwembaden verbouwd.
Daar,
Daar maakten zij muziek.
Read more

Wombats love Truls and the Trees (Interview)

Interview: The Wombats
Geïnterviewd: Tord Øverland-Knudsen, bassist
Door: Kevin 22-03-2008, Hilversum

Vandaag gaven The Wombats een kort optreden in de studio's van That's Live in Hilversum, dit zorgde voor een toestroom van uitzinnige groupies die het liefst 100x met de heren op de foto wilden. The Wombats behoeven dan ook eigenlijk geen introductie meer. Hier toch een kleine schets van hoe de carrière van de band in een vogelvlucht raakte: het begon nadat de drie jongens elkaar ontmoetten op de Liverpool Institute for Performing Arts en besloten een band op te richten. Zo geschiedde, de zelf uitgebrachte en gefinancierde EP (2005) en het enkel in Japan uitgebrachte album Girls, Boys and Marsupials (2006) werden al snel een succes onder bloggers en liefhebbers van vrolijke indiepop. Niet geheel onlogisch want nummers als Kill the Director, Moving to New York en Backfire at the Disco staan stuk voor stuk garant voor instant dancefloor hits. De succesformule? Schrijf liedjes over faliekant mislukte, kortstondige liefdes en drapeer deze in een saus van vrolijke en quirky pop. Na twee sterke optredens op London Calling vorig jaar, was het wachten tot dat 3FM hun 'new music' stickertje erop zou plakken. Tijdens de uithongeringspoging van drie DJ's was het zover: Let's Dance To Joy Division werd uitgeroepen tot anthem. Kassa dus voor The Wombats, een succes waar The Fratellis maar al te goed over mee kunnen praten. De concerten die The Wombats de aanstaande dagen door heel Nederland geven zijn dan ook stijf uitverkocht en ook de festivalgangers zullen dit jaar opgevrolijkt worden door de pluizige beesten uit Liverpool. In plaats van een gebruikelijk interview over de band vroeg ik Noorse bassist Tord om zijn top 15 nummers op te stellen, hetgeen voor een heerlijke mixtape zorgde! Hieronder de lijst met toelichting van Tord:

1. Animal Collective - Pearebone / Één van de nummers op, naar mijn mening, één van de beste albums van 2007, catchy en verrassend tegelijk.

2. The National - Fake Empire / Dit nummer draaien we veel in onze tour bus, donker en wonderschoon van aard.

3. Joy Division - Love Will Tear Us Apart / Het ultieme indie nummer bij uitstek die ervoor zorgt dat wij alle remmen los gooien op de dansvloer.

4. Eugene McGuiness - Monsters Under My Bed / Vriend van ons uit Liverpool, dit nummer is afkomstig van zijn in 2007 uitgebrachte mini album The Early Learnings Of Eugene McGuinness. Fantastische songwriter en performer, de videoclip bij dit nummer moet je ook zeker kijken! -klik hier voor de clip, werd eerder ook al door Lightspeed Champion getipt-

5. Millionaire - Her Gender / Afkomstig van briljante debut album Outside the Simian Flock, quirky stoner/indie/electro of iets in die richting, ga dit luisteren!

6. Pop Levi - Pick Me Up Uppercut / In L.A. gevestigde band uit Liverpool, dit nummer klinkt als een vurige ontmoeting tussen Prince en Le Tigre, heerlijk!

7. Weezer - Buddy Holly / Afkomstig van waarschijnlijk één van de beste debuut albums ooit, heerlijk popnummer in een ranzige garage rock outfit.

8. Refused - Liberation Frequency / Staat op grensverleggend en verbazingwekkend album The Shape of Punk to Come. Heel erg dynamisch en vol energie, Refused is één van de beste Zweedse punk bands ooit.

9. Motorpsycho - In the Family / Motorpsycho is al meer dan tien jaar één van mijn favoriete bands en dit nummer is het eerst nummer waar ik mee in aanraking kwam, denk: Noorse Sonic Youth.

10. My Bloody Valentine – When You Sleep / Afkomstig van één van mijn top 10 albums allertijden Loveless. Dit album heeft een enorme invloed gehad op mijn muzikale ontwikkeling.

11. Mercury Rev - Holes / Ik begon jaren geleden met het luisteren naar Mercury Rev, laatst heb ik Deserter's Songs album weer van onder uit mijn cd collectie gehaald. Dit nummer is het openingsnummer van dat album, episch en verrassend tegelijk. Een zaag is het meest angstaanjagende instrument ooit maar op dit nummer klinkt het wonderschoon!

12. Band of Horses - Funeral / Heb deze band nu twee keer live gezien. De laatste keer was in Koko London, dit nummer was het hoogtepunt van een zeer solide set.

13. Truls and the Trees - Upside Journey / Nieuwe Noorse band waar ik heel enthousiast over ben. Hun debuut album is vooralsnog alleen uit in Noorwegen maar ik weet zeker dat hij zeer binnenkort leverbaar zal zijn in goede indie recordstores in de rest van de wereld. Klinkt als een excentrische Noorse versie van Arcade Fire.

14. The Clash - Lost in the Supermarket / Mijn favoriete nummer van een band die een hele generatie van Britse bands heeft beïnvloed.

15. Digitalism - Pogo / Deze Duitse electro formatie is een vaste floor filler wanneer wij DJ sets doen.

Download: Mixtape
Read more

Het leven na Breukelen (Special)

BROOKLYN SPECIAL

Het is allemaal begonnen met ons Nederlanders in 1646. De Hollanders zaten daar voor de West-Indische Compagnie en stichtten hun eigen Breuckelen, als verbastering van het Nederlandse Breukelen, onwetend dat ruim 360 jaar later hun Breuckelen ongelooflijk hip zou worden onder de naam Brooklyn. Heel erg slim waren de Hollanders toen om het huidige New York te ruilen voor Suriname, maar dat is allemaal achteraf praten…

Op dit moment is Brooklyn een broeiplek van talent. Bands als Yeasayer, MGMT, Beirut, Frankpollis en Vampire Weekend zijn woonachtig in het New Yorkse stadsdeel. Het leuke is dat veel artiesten uit Brooklyn toch een heel ‘eigen geluid’ hebben, ook al klinkt dat misschien erg cliché. Engelse bandjes spelen toch vaak hun voorbeelden na terwijl alle bovengenoemde bands een hele lijst invloeden verwerken met een eigen sausje er overheen waardoor je vaak een excentriek geluid krijgt. Het is niet alleen de muziek die opvalt, ook de personen erachter zijn vaak erg ‘apart’. Het lijkt een beetje alsof we terug zijn in het jaar ’67 met die nieuwkomers uit Brooklyn.

Het is een soort van ‘hippie-lifestyle’ op het eerste gezicht: veel beharing, veel India, veel psychedelica, veel Afrika. Dat hoor je dan ook weer terug in de muziek: Afrikaanse (wereld)invloeden bij Vampire Weekend, zoals ook hun stadsgenoten Talking Heads daar de meesters in waren. Bij MGMT krijg je een soort Bowie-glamrock in een pyschedelische dip als uitkomst. Beirut laat zijn wereldmuziek invloeden weer op een hele andere manier horen door Oostblokmuziek te vermengen met Westerse muziek. Allemaal zijn ze in ieder geval erg ‘groen’ en herontdekken ze de wereld en de muziek die daarbij hoort.

Dus: trek je India jurken maar weer aan, laat je haren groeien, laat je baard staan, laat je snor staan, knip je spijkerbroek een beetje stuk en ga dan met je waterpijpje in het park rondhangen. Bij Yeasayer hebben ze dat allemaal al gedaan. Het is ongetwijfeld één van de meest psychedelische en hipste bands van het moment. Eind vorig jaar verscheen hun debuut All Hour Cymbals, spirituele wereldmuziek met veel Afrikaanse samenzang en psychedelische waanzin. Kortom, het album klinkt groots. Live schijnen ze ook sensationeel te zijn, hoewel veel psychedelische geluidjes uit de computer blijken te komen. Yeasayer gaat het nog ver schoppen als we de critici moeten geloven. Het album werd al op deze manier beschreven: “Als Brian Wilson de beschikking had over de computer in 1966, dan zou Pet Sounds zo geklonken hebben.”, en misschien klopt dat nog ook.

Dan heb je nog de twee hippe jongens van MGMT: Andrew Vanwyngaarden en Ben Goldwasser zijn niet helemaal onterecht uitgegroeid tot de nieuwe hype van dit jaar. De twee jongens die elkaar ontmoetten op de Wesleyan universiteit in 2002 zijn in korte tijd de Amerikaanse hitlijsten ingeklommen en uitgegroeid naar een band van hoog niveau. Hand in hand met Kevin Barnes, de frontman van Of Montreal, deden zij een kleine Amerikaanse tour aan en werden opgemerkt door grote namen als David Letterman en Jools Holland. Inmiddels hebben ze hun eigen Europese tour achter de rug zitten en spelen ze in het voorprogramma van Yeasayer. Oracular Spectacular ligt sinds kort in de schappen en dit album is een aanstekelijke dansbare verrassing. Live zijn deze twee jongemannen met hun band echter een hele andere ervaring: de discobeats worden live omgezet naar een intense prog rock ervaring.

Ook een andere New Yorkse band, Frankpollis, begint op te komen. Ironisch gezien is de drummer van Frankpollis, Jackson Pollis, misschien wel honderd keer zo bekend als zijn band zelf (die nauwelijks 4000 MySpace vrienden heeft). Deze kid is Brooklyns meest bekende socialite en loopt gearmd met mensen als Lightspeed Champion, The Paddingtons en Agyness Deyn over Broadway. Het is een kwestie van tijd voordat Frankpollis even bekend zal worden als de drummer en net zo vaak als hij in online blogs zal verschijnen. Ze zitten nu in de studio en ik kan je verzekeren dat dit de stilte voor de storm is. Ze bevinden zich op het moment in de Rust Belt Studios waar ze hun Acid Rain muziek perfect tot recht kunnen laten doen komen in samenwerking met Bob Ebeling, onder meer bekend door zijn werk met Rufus Wainwright en Dead Meadow. Een EP is al verschenen enige tijd geleden, genaamd Frankpollis EP. Als support van The Virgins stonden ze vorig jaar in een uitverkochte Mercury Lounge en doen ze in april een tour door Japan. Verder is het bij zonne-energie festivalletjes in New York gebleven, maar deze tijd zijn ze bijna voorbij.

Beirut richt zich meer op de Europese muziek: Zach Condon maakte op jonge leeftijd lo-fi muziek onder de naam The Real People, waarvan zijn eerste meesterwerkje de titel The Joys of Losing Weight had. Op zestienjarige leeftijd had deze charmante jongeman nog eens twee andere doo-wop albums onder zijn naam staan, en vluchtte hij kort daarna van school om Europa te gaan verkennen. Hier werd hij betoverd door Balkanmuziek en kwam in aanraking met grote namen als Goran Bregović. Hij besloot niet terug te gaan naar zijn ouders in Santa Fé maar bij zijn oudere broer in Brooklyn onder te duiken waar hij verschillende instrumenten oppikte en betoverende liedjes schreef. Dit was de geboorte van Beirut. Inmiddels heeft Zach Condon twee albums en drie EPs uitgebracht en een wereldwijde fanbase opgebouwd.

Dan heb je nog de hype van de laatste paar maanden, Vampire Weekend. Deze hype zal vast niemand ontgaan zijn. En terecht! Vampire Weekend bestaat uit 4 studentikoze jongemannen die punkpop met wereldinvloeden maken. Als je Yeasayer moeilijk te beluisteren vindt dan is Vampire Weekend waarschijnlijk meer iets voor jou. De muziek is een kruising tussen Talking Heads (in hun latere tijd) en The Police. Meng dat met wat wereld- en klassieke invloeden en je hebt een erg hippe band. Het debuut van Vampire Weekend is makkelijk behapbaar, lekker speels en zeer pakkend terwijl de muzikale invloeden van een hoop kanten komen.

Brooklyn laat weer van zich horen, dat moge duidelijk zijn. Vorig jaar is in de zomer al een festival gehouden, waar (bijna) alleen bandjes uit Brooklyn optraden op een grasveld, tussen de mensen. De Roosevelt Island BBQ werd georganiseerd voor New Yorkers, met een voorliefde voor psychedelische muziek en de hippiecultuur. Een band die daar vorig jaar nog heeft ‘gezeten’ is Vampire Weekend.

Hopelijk gaat de muzikale ontwikkeling in Brooklyn nog veel verder en mogen we nog veel genieten van bandjes als Yeasayer, Beirut, MGMT, Vampire Weekend en Frankpollis. Het is in ieder geval prachtig om te zien en te horen dat er weer grenzen verlegd worden in de muziek en dat ze in Brooklyn niet vies zijn van een beetje psychedelica en wereldmuziek.

Links:
Yeasayer - All Hour Cymbals
MGMT - Oracular Spectacular
Beirut - Lon Gisland (EP)
Frankpollis - EP + Demo's
Vampire Weekend - Vampire Weekend

Door: Joep en Ima

Read more

Restaurantmuziek maar dan anders (CD Recensie)

Op 12 oktober bereikt ons het nieuws dat The Kooks samen met producer Tony Hoffer (ook verantwoordelijk voor debuutplaat Inside In/Inside Out) de studio induiken om te werken aan hun tweede album. Inside In/Inside Out werd meer dan twee miljoen keer verkocht en bracht het viertal uit Brighton naar grote festivals als Glastonbury, als ook naar Lowlands en Pinkpop. Eind januari wordt bekend dat bassist Max Rafferty de band heeft verlaten; hij wordt tijdelijk vervangen door Dan Logan, bassist van een ander Brightons bandje, Cat the Dog.
Nu half maart, een maand voor de officiële release (14 april), lekt het album uit.

Konk, vernoemd naar de studio waar de nieuwe plaat is opgenomen. Zanger Luke Pritchard heeft hoge verwachtingen: “I want this album to be big.” Die belofte kan het album nergens waarmaken. Konk begint net als IIIO met een rustige intro (See The Sun), als na een dikke halve minuut een korte stilte valt gaat het echt beginnen, hoop je. Wat volgt is het typische geluid dat we nog kennen van het debuut, het is de opmaat voor 44 minuten waarin vooral verder wordt geborduurd op de eerste plaat. Toch is het een lekkere opener en ook eerste single Always Where I Need To Be klink goed, vertrouwd, weinig vernieuwend echter. Maar dan zakt Konk in, het langdradige Do You Wanna is zelfs een dieptepuntje: “Do you wanna, do you wanna, do you wanna make love to me, I know you wanna, I know y…” etc etc. Ik zie de handjes in de lucht al ritmisch meeklappen, de tekst klinkt uit vele mondjes. Het is leuk bij Pigeon Detectives (al is dit zelfs voor hun wel erg makkelijk) maar van The Kooks had ik iets meer verwacht.

De plaat kabbelt rustig verder naar een hoogtepuntje van de plaat, Stormy Weather. Stel je een late woensdagavond voor; je moet nog een klein stukje naar huis fietsen in oud-Hollands kloteweer. Met je kop in de wind, en de slagregens die pijn doen aan je gezicht zet je toch nog snel even Stormy Weather op, een nummer waar je gelijk blij van wordt, en brult mee: “YES I LIKE STORMY WEATHER.” It’ll bring you home.

Konk kent even een korte opleving en vervolgt met het mooie Sway. Maar dan is er al geen ontkomen meer aan: Konk is niet wat ik ervan verwachtte, waar ik bij Inside In/Inside Out nog wel eens de neiging heb om het volume wat op te schroeven, gebeurt dit bij Konk vrijwel nooit. Het wordt nergens echt spannend.
Ook One Last Time bevestigt dit, eigenlijk een schitterend nummer, prachtig ingetogen maar met een tekstueel dieptepuntje: “ABCDEF and G, that reminds me of when we were free.” Met het alfabet zit het wel goed.

Toch kan ik er nooit echt diep ongelukkig van worden. Nee, het is niet zo goed als op IIIO maar het luistert allemaal lekker weg. Als na een paar goede luisterbeurten de verwachtingen getemperd zijn gaat het volume gewoon wat omlaag en heb je een heerlijke plaat voor op de achtergrond. Zeg maar een soort restaurantmuziek maar dan anders.

Volgende maand staan The Kooks in Melkweg (uitverkocht) en als je Luke zo bezig ziet dan hoeven we ons over de live-prestaties geen zorgen te maken. Op naar 14 april!

.

5,8/10 – release op 14 april

Live: 14 april in Melkweg

Links: http://3voor12.vpro.nl/speler/ondemand/39369929

http://3voor12.vpro.nl/speler/ondemand/39369362

Read more

Dartz are a pleasure (Concertrecensie)

Gezien: Dartz, Paradiso 19-03-2008.

Drie jaar geleden besloten Philip, Henry en William -niet te verwarren met de leden van de Engelse Royal Family- DARTZ! te vormen. Beïnvloed door hun punk achtergrond en fascinatie voor D.C. bands zoals The Dismemberment Plan en Q And Not U brachten ze vorig jaar het debuut This Is My Ship uit. Het album ligt in de lijn van de vrolijke opgefokte ritmes van Hot Club de Paris waarbij de vocalen veel weg hebben van Young Knives. Dit zorgt voor een heerlijke cocktail van mathcore en poppunk zonder al te veel pretentieuze bullshit. Saillant detail is dat Foals haar eerste optreden ooit gaf als voorprogramma van Dartz, tijdens de succesvolle U.K. tour.

Terwijl Foals volgende maand al voor de tweede keer in grote zaal van Paradiso staan, geven Dartz vanavond hun eerste optreden in de heilige poptempel, alleen dan in de bovenzaal. Ondanks dat het Leidseplein barst van de mensen (Ajax speelt immers tegen PSV) is maar een krap groepje van 50 mensen te vinden voor het concert van Dartz. Erg jammer want een band als Dartz verdient een enthousiast London Calling publiek. Gelukkig lijkt het ze niet te deren en wordt opener St. Petersburg enthousiast ingezet. De band heeft duidelijk niet al te veel moeite gedaan om er goed uit te zien, maar dat is ook niet waar darters om bekend staan, precisie is van belang en die factor is bij Dartz zondermeer aanwezig. De vocalen van bassist William en drummer Philip vullen elkaar naadloos aan maar leidende draad door de hele set is gitarist Henry. In tegenstelling tot de meeste gitaristen stapt hij uit de schijnwerpers om op de achtergrond met ogenschijnlijk veel gemak de meest vlijmscherpe riffs te spelen.

Na Cold Holidays, waarin de liefde verklaard wordt aan hoofdsteden en vanavond dus aan Amsterdam, en het met mathcore flirtende A Simple Hypothetical volgen twee nieuwe nummers. Deze worden iets langzamer en met meer rust gespeeld dan het oude werk, toch blijft het geliefde Dartz geluid gehandhaafd. Tijdens bescheiden hitje Once, Twice, Again! kan een enkele fanatiekeling op het juiste moment met de band meeklappen maar helaas komt de zaal ook nu niet echt los. Verrassing en hoogtepunt van de avond komt vlak voor tijd wanneer Henry en Phil van plek wisselen. Henry neemt plaats achter de drums terwijl Phil het nieuwe nummer The End Moving On aankondigt “dit is geen nummer over meisjes en uhm ook niet over jongens”. Ook al zou dit nummer over appelmoes gaan, het klinkt fantastisch. De ingebouwde pauzes in het refrein gecombineerd met de nauwkeurigheid en enthousiasme waarmee de band samenspeelt, zorgt voor een grote glimlach op mijn gezicht. Ook het publiek gaat mee in het enthousiasme en durft eindelijk te dansen. Afsluiter Prego Triangolos wordt vrolijk meegezongen en is een waardig einde van een technisch sterk concert. Toch blijft het vreemd dat Dartz nu pas hun debuut in Nederland maken en nog nooit voor London Calling gevraagd zijn. De logica is soms ver te zoeken, gelukkig beseffen Dartz dat zelf ook.

“You have three sides but you're not a triangle. You have three sides and you are a square.”
Read more

Words of Love and Words so Leisured (Interview)

Interview: Dartz
Geïnterviewd: Henry J. Carden, gitarist/drummer
Door: Luc en Kevin 19 maart 2008, Paradiso

Gister traden Dartz op in de bovenzaal van Paradiso. De band uit Middlesbrough is momenteel bezig met hun minitour door Europa. Na afloop van dit concert sprak 22 Grand Blog, onder het genot van een spa blauw, met gitarist Henry over Dartz, voetbal, het leven als rockster en natuurlijk over muziek.

Hoe zou je de muziek van Dartz omschrijven?
Ik vind het erg moeilijk om onze muziek te omschrijven, als ik het toch een label zou moeten geven dan zou ik het post-punk noemen met een vleugje pop rock. Dit is ook de muziek waar we zelf graag naar luisteren.

Welke artiesten zie als je als belangrijkste invloeden?
We houden alle drie van verschillende bands maar hebben een voorliefde voor muziek uit D.C.. De twee voornaamste bands die ons geïnspireerd hebben zijn ‘The Dismemberment Plan’ en ‘Q And Not U’. Travis Morrison is gewoonweg geniaal, de laatste tijd werkt hij ook veel samen met Ben Gibbard en Chris Walla van Death Cab for Cutie. Ook een band waar vooral Philip en William hele grote fan van zijn.

Heb je de nieuwe single van DCFC ‘I Will Possess Your Heart’ al geluisterd?
Je bedoelt het nummer dat vandaag op hun MySpace stond? Ik heb het tussen de bedrijven door even geluisterd maar moet eerlijk zeggen dat ik het na 4 minuten uit heb gezet. Eigenlijk een beetje een teleurstelling, ik hoop dat het nieuwe album meer te bieden heeft.

Waarom zijn jullie ooit muziek gaan maken?
Wij speelden vroeger allemaal in punk en emo bandjes en besloten om samen te komen en een nieuwe richting in te slaan. We hadden op dat moment geen specifieke ambities, we wilden vooral veel goede nummers schrijven en gigs spelen. Voordat we de band begonnen was ik nog de drummer en Philip de gitarist maar omdat we beide wel een keer wat nieuws wilde proberen zijn we van instrument gewisseld.

Wie is jouw grote voorbeeld op gitaartechnisch gebied?
Dat moet we Devin Ocampo van Medications zijn, de manier van spelen spreekt me heel erg aan, vooral live is hij een klasse apart.

Dit is altijd een van de cheesy vragen maar ik wil hem toch even stellen, op welk moment hebben jullie besloten om de band DARTZ! te noemen?
Vijf minuten voordat we onze eerste gig moesten spelen hadden we nog geen naam en eigenlijk kwam toen uit het niets de naam DARTZ!. Aanvankelijk wilde we op zoek naar een nieuwe naam maar het publiek bleef positieve reacties geven over de bandnaam. Persoonlijk had ik een andere naam misschien wel beter gevonden. De nieuwe spelling van de bandnaam is trouwens Dartz, dus zonder uitroepteken.

Dat lijkt wel een trend, Young Knives hebben ook ‘the’ voor hun bandnaam verwijderd.
Ja precies, over Young Knives gesproken, we speelde vrijdag nog een optreden met ze. Daar hebben we een hele grappige foto van ze gemaakt (laat polaroid zien waarop Young Knives half naakt poseren).

Hoe ziet jullie toekomst eruit?
We hebben net de eerste helft van ons tweede album opgenomen en in juni zullen we de andere helft van de nummers opnemen. In september dit jaar zal het album uitkomen.

Welk geluid kunnen wij verwachten op het nieuwe album? Zal het in de lijn zijn het nieuwe nummer The End Moving On?
Op het tweede album zullen vooral nummers staan waarin de lyrics een dominantere rol spelen. Qua geluid zal het inderdaad in de lijn zijn van The End Moving On zijn met iets meer nadruk op rock dan op punk.

Tijdens Moving On wisselden jij en Philip van positie, terug naar de oude opstelling?
Zoals ik zei speelde ik voor Dartz ook altijd drums en omdat mijn stage performance als gitarist erg mager is wilde we dat iets wijzigen. Ik heb al drie jaar niet meer gedrumd dus het is wel weer even inkomen.

Wat neem je altijd mee tijdens de tour?
Omdat we heel veel moeten reizen en steeds rond venues hangen nemen we altijd een voetbal mee. Natuurlijk hebben we in onze bus ook een Playstation met Pro Evo 8. Alleen heb ik de laatste paar maanden geen Evo meer gespeeld waardoor Philip en William me nu steeds dik inmaken.

Over voetbal gesproken, ben je blij met de transfer van Alfonso Alves naar Boro?
Ik heb thuis ook de Nederlandse sportkanalen dus zag veel wedstrijden en ook die van Heerenveen. Het zou leuk zijn als hij even productief wordt als hij bij Heerenveen was. Maar ik heb er goede hoop in dat hij Boro volgend jaar weer aan Europees voetbal kan helpen. -gesprek dwaalt af naar voetbal-

Welke bands domineren op dit moment je iPod
laatste tijd luister ik veel naar Tellison, This Town Needs Guns, American Football, Copperpot en IdleWild. Ik luister vooral veel naar Tellison, ze spelen op Camden Crawl dus daar ga ik ze sowieso weer zien.

Hoe zit het met bands uit Middlesbrough?
In Boro heb je niet echt een muziekscene, volgens mij weten ook maar 3 mensen uit Middlesbrough dat wij momenteel met een Europese tour bezig zijn. In Sunderland en Newcastle staan we daarentegen wel voor volle zalen.

Over Sunderland gesproken, heb je de nieuwe cd van The Futureheads al mogen luisteren?
Ja! het album is echt heel erg goed geworden, ligt meer in de lijn het debuut en er staan echt weer een paar juweeltjes op. Ook het nieuwe album van Hot Club de Paris heb ik de afgelopen weken mogen luisteren. Doordat een paar nummers opnieuw gemixt moesten worden komt deze iets later uit dan in de planning stond maar het is zeker een album om naar uit te kijken.

Wanneer zien we jullie weer terug?
We komen graag een keer terug, maar aangezien Philip en William na vorig jaar weer zijn begonnen met studeren moeten de gigs noodgedwongen in de vakanties gepland worden.

Zullen we afspreken dat jullie op de najaars editie van London Calling staan?
Dat lijkt mij een bijzonder goede deal, het nieuwe album is dan ook uit!
Read more